87η Απονομή Όσκαρ

Χθες το βράδυ ολοκληρώθηκε η 87η απονομή των βραβείων Όσκαρ, του πιο ποθητού βραβείου σε όλο τον κινηματογραφικό χώρο. Παρόλο που η φετινή απονομή ήταν πολύ χλιαρή σε επίπεδο χιούμορ και καλά σκηνοθετημένων αστείων, σε σύγκριση με τον περσινό πετυχημένο ενακτήριο μονόλογο της Έλεν. Υπήρξαν όμως ιδιαίτερες στιγμές, όπως η στιγμή που ο Νιλ Πάτρικ Χάρις εμφανίστηκε στη σκηνή φορώντας μόνο ένα λευκό εσώρουχο, από την αντίστοιχη σκηνή του σαρωτικού Birdman, που αποτέλεσε και τον μεγάλο νικητή της βραδειάς. Εκτός λιγοστών άλλων πετυχημένων αστείων, το τραγούδι "Glory" που απέσπασε το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού, απέσπασε και πολλά δάκρυα, σκηνοθετημένα και μη, από πολλούς σταρ του σινεμά. Σε κλίμα αντιρατσιστικό και παγκόσμιας ισότητας, η Πατρίσια Αρκέτ από το Boyhood, που ήταν και το μόνο Όσκαρ που κέρδισε η ταινία, έδωσε έναν λόγο που στηριζόταν στην ισότητα των δύο φύλων στον εργασιακό χώρο, αλλά και γενικά, και καταχειροκροτήθηκε από το κοινό, ενώ ο Γκράχαμ Μουρ, που πήρε Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου για το παιχνίδι της μίμησης, λέγοντας πως στα 16 προσπάθησε να αυτοκτονήσει υποστήριξε ότι υπάρχει θέση για τον καθένα μας όσο διαφορετικός και αν είναι.Το Birdman ήταν ο μεγάλος και αναμενόμενος νικητής της χρονιάς, με 4 βραβεία Όσκαρ σε μεγάλες κατηγορίες.

 Όλες οι νίκες:

Καλύτερης Ταινίας: Birdman (Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας)



















Καλύτερης Σκηνοθεσίας: Αλεχάντρο Ινιαρίτου, Birdman
Ο δεύτερος Μεξικανός που λαμβάνει το χρυσό αγαλματίδιο μετά τον Αλφόνσο Κουαρόν για το Gravity, στην ίδια κατηγορία.













Α΄ Γυναικείου Ρόλου: Τζούλιαν Μουρ, Still Alice
Χρόνια περίμενε το Όσκαρ και φέτος το κέρδισε, χωρίς να αδικείται κάποια από τις υπόλοιπες υποψήφιες.



















Α΄ Ανδρικού Ρόλου: Έντι Ρέντμεϊν, Η Θεωρία των Πάντων

Β΄ Γυναικείου Ρόλου: Πατρίσια Αρκέτ, Μεγαλώνοντας (Boyhood)

Β΄ Ανδρικού Ρόλου: Τζ. Κ. Σίμονς, Whiplash



















Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας: Ida (Πολωνία)

















Κινουμένων Σχεδίων: Big Hero 6

Φωτογραφίας: Εμανουέλ Λουμπέζκι, Birdman

Κοστουμιών: The Grand Budapest Hotel

Καλύτερου μακιγιάζ: The Grand Budapest Hotel

Καλύτερης Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης: The Grand Budapest Hotel

Καλύτερης ταινίας μικρού μήκους- ντοκιμαντέρ: Crisis Hotline: Veterans Press 1

Καλύτερης ταινίας μικρού μήκους: The Phone Call

Καλύτερης ταινίας μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων: Festin

Καλύτερου ηχητικού μιξάζ: Whiplash

Καλύτερου ηχητικού μοντάζ: American Sniper

Καλύτερων ειδικών εφέ: Interstellar

Καλύτερου μοντάζ: Τομ Κρος, Whiplash

Καλύτερου ντοκιμαντέρ: Citizenfour

Καλύτερου τραγουδιού: Glory, Selma

Καλύτερης πρωτότυπης μουσικής : Αλεξάντρ Ντεσπλά, The Grand Budapest Hotel

Καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου: Birdman

Καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου: The Imitation Game

Prisoners

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 153 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Ντένις Βιλνέβ, με τους: Χιού Τζάκμαν, Τζέικ Τζίλενχαλ και Τέρνς Χάουαρντ.

Όταν η κόρη του Κέλερ Ντόβερ και μια φίλη της εξαφανίζονται, αυτός παίρνει την υπόθεση στα χέρια του, την ίδια στιγμή που η αστυνομία προσπαθεί να βρει τον δράστη. Όμως αυτό κυρίως περιπλέκει την υπόθεση και οι προοπτικές δράσεις του λιγοστέυουν.

Ύστερα από το ξεκίνημά του στο χωρό του μιούζικαλ, ο Χιου Τζάκμαν εντάχθηκε στο Χόλιγουντ, όπου έγινε ευρέως γνωστός για τον ρόλο του ως Γούλβεριν, τον γυμνασμένο, φωνακλά και σχεδόν αήττητο υπερήρωα της ομάδας των Χ-men. Δεν ήταν όμως μέχρι τους "Άθλιους" που το ευρύ κοινό κατανόησε τις ερμηνευτικές του ικανότητες και αργότερα την ίδια χρονιά, με την ερμηνεία της καριέρας του, στο "Prisoners". Εδώ τον βλέπουμε να είναι κάτι πολύ μακριά από υπερήρωα: έναν πατέρα, με ασθενή χαρακτήρα και κρίση, που η αγάπη του για την οικογένειά του δε θα αφήσει τίποτα να του σταθεί εμπόδιο για να βρει την κόρη του. Έχοντας ως άξιο αντίβαρό του τον πολύ καλό Τζέικ Τζίλενχαλ, ως τον ψυχωτικό αστυνομικό που έχει αναλάβει την υπόθεση, παρακολουθούμε τους δύο άντρες να προσπαθούν, περνόντας αρκετές φορές τα όρια, ειδικά ο πατέρας, δημιουργώντας το ηθικό ερώτημα: πόσο μακριά θα πήγαινες για να προστατέψεις αυτούς που αγαπάς; Ερώτημα όχι πολύ πρωτότυπο στον χώρο του κινηματογράφου, αλλά διατυπωμένο πολύ σωστά στην συγκεκριμένη περίπτωση, με ιδανική πλοκή και ενδιαφέρουσες εξελίξεις μέχρι το ρεαλιστικό φινάλε (που αγγίζει τα όρια της ευκολίας, στο ζήτημα των κινήτρων). Αργή εναλλαγή ψυχρών εικόνων, πλαισιωμένη με ανησυχητική μουσική (με έμφαση στο μπάσο) δημιουργεί ατμόσφαιρα από τις πρώτες σκηνές της ταινίας. Ακολουθώντας αρκετά την συνηθισμένη συνταγή των θρίλερ αυτού του είδους, καταφέρνει να διαφοροποιηθεί εξαιτίας της προσεγμένης φωτογραφίας της, των ερμηνειών της και του αποτελεσματικού μοντάζ (δυόμιση ώρες κυλάνε σα νερό). Υποψήφιος για Όσκαρ Α΄ Αντρικού ρόλου ο Χιού Τζάκμαν. 

Αξιολόγηση: *** (Καλή)

του MicLef

Trailer:

Rush

Αγγλική ταινία. Διάρκεια: 123 λεπτά. 

Σκηνοθεσία: Ρον Χάουαρντ με τους: Ντάνιελ Μπρουλ, Κρις Χέμσγουορθ και Ολίβια Γουάιλντ.

Η χωρίς έλεος αντιπαλότητα των οδηγών Φόρμουλας 1 Τζέιμς Χαντ και Νίκι Λάουντα.

Με επικίνδυνα μεγάλη ομοιότητα με τηλεταινία, ο Ρον Χάουαρντ (Ένας Υπέροχος Άνθρωπος), μεταφέρει την αληθινή ιστορία της αντιπαράθεσης του Νίκι Λάουντα που έγραψε ιστορία στη Φόρμουλα 1 και του Τζέιμς Χαντ, που κατέληξε στην αφάνεια, εξαιτίας του τρόπου ζωής του. Με προσεγμένη εικόνα, αν και όχι δύσκολο όταν οι λήψεις περιλαμβάνουν αγωνιστικά αυτοκίνητα σε πίστα, η ταινία ακολουθεί παράλληλα στους δύο αντιπάλους, στους οποίους οι δύο πρωταγωνιστές παρουσιάζουν εντυπωσιακά μεγάλη ομοιότητα, καθώς προσπαθούν να γίνουν οι καλύτεροι στον κόσμο. Από την μια έχουμε τον Νίκι Λάουντα, εργασιομανή, πλήρως αφοσιωμένο στους αγώνες και από την άλλη τον ανέμελο Τζέιμς Χαντ, που το μόνο που τον κρατά μπροστά είναι το ταλέντο του και η έλλειψη του φόβου. Η προσέγγιση της ταινίας είναι δυστυχώς πολύ "ακαδημαϊκή", δηλαδή σύμφωνα με την πεπατημένη, και επομένως απουσιάζει το στοιχείο της φαντασίας. Το σενάριο φαίνεται να είναι απλά η διαδοχή των γεγονότων όπως συνέβησαν, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια διαφοροποίησης από το αρχικό υλικό. Παρά την έλλειψη δημιουργικής διάθεσης και πρωτοτυπίας, η ιστορία είναι από μόνη της συναραπαστική και καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, χωρίς να λέει κάτι περισσότερο όμως από την ίδια την ιστορία. Ξεχωρίζει ο Ισπανός Ντάνιελ Μπρουλ ως Νίκι Λάουντα, που ήταν και υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα Β' Αντρικού ρόλου, αλλά και η ερμηνεία του Κρις Χέμσγουορθ είναι επαρκής. Όσον αφορά για τις ερμηνείες των υπολοίπων ηθοποιών δεν μπορέι κανεις να διαμορφώσει κανείς άποψη, καθώς, όπως αναφέρθηκε, δεν δίνεται σημασία σε δευτερεύοντα πρόσωπα και γεγονότα που να αποκλίνουν από τον βασικό κορμό της υπόθεσης, ο οποίος όμως είναι στιβαρά δομημένος και καταφέρνει να κάνει την ταινία να περάσει γρήγορα και ευχάριστα.

Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή)

του MicLef

Trailer:

Το Παιχνίδι της Μίμησης (The Imitation Game)

Αγγλική ταινία. Διάρκεια: 114 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Μπένεντικτ Κάμπερ-μπαντς, Κίρα Νάτιλι και Μάθιου Γκουντ.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκ- οσμίου Πολέμου, ο μαθηματικός Άλαν Τούρινγκ προσπαθεί με τη βοήθεια μια ομάδας μαθηματικών να σπάσει τον κώδικα "Ένιγμα", τον κώδικα με τον οποίο οι Γερμανοί κρυπτογραφούσαν τα μηνύματά τους.

Ένα από τα οσκαρικά φαβορί, το Παιχνίδι της Μίμησης, ξεκινάει και κυλάει γρήγορα, αποτελώντας ένα εύπεπτο θέαμα που ακολουθεί τον ιδιοφυή Άλαν Τούρινγκ μέσα από τις δυσκολίες της παιδικής του ηλικίας και των σεξουαλικών προτιμήσεών του, θίγοντας ταυτοχρόνως το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας, εκτός από την παρουσίαση της εκπληκτικής συμβολής του σπουδαίου αυτού μαθηματικού στον τερματισμό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στελεχομένο με ένα εξαιρετικού επιτελείο ηθοποιών, την ελίτ της Αγγλίας, ακόμη και σε δευτερεύοντες ρόλους, οι ερμηνείες σίγουρα δεν είναι υποτονικές και ειδικά του Κάμπερμπαντς, είναι απόλυτα εύστοχη, ξεχωρίζοντας ανάμεσα στις άλλες αρκετά καλες, παραδίδοντας εκτός από την εξυπνάδα του μαθηματικού, την ιδιορρυθμία του, την έλλειψη κοινωνικής συναναστροφής, καθώς και τα πραγματικά κίνητρά του. Το σενάριο είναι ίσως λίγο προχειροφτιαγμένο ή σκόπιμα γραμμένο ώστε τα γεγονότα να περνάνε υπερβολικά γρήγορα, ώστε μεγαλύτερο εύρους κοινό να μπορεί να την παρακολουθήσει χωρίς να βαρεθεί. Αυτό όμως οδηγεί στην αποσπασματική αναφορά στα γεγονότα, με μια μικρή έλλειψη ροής, που οδηγεί στο διαχωρισμό της ταινίας σε κομμάτια. Εμφανές παράδειγμα της ταχύτατης αφήγησης είναι πως από το πρώτο τέταρτο της ταινίας βρισκόμαστε σε σκηνές απόπειρας παραβίασης του κώδικα, το κύριο θέμα της ταινίας. Έξυπνα σκηνοθετημένο ωστόσο, με ένα από τα καλύτερα σάουντρακ της χρονιάς, και καλοδουλεμένη εικόνα, αυτή αποτελεί ίσως την καλύτερη αγγλική "εμπορική" ταινία του 2014, από την οποία ελάχιστοι δυσαρεστήθηκαν, αλλά και ελάχιστοι συναρπάστηκαν, εξαιτίας των διευκολύνσεων στη ροή της ταινίας που έγιναν για την μεγιστοποίηση του στοχευμένου κοινού.

Αξιολόγηγη: *** (Καλή)

του MicLef

Trailer:

Ο Λύκος της Wall Street (The Wolf of Wall Street)

Αμερικάνικη ταινία. Διάρκεια: 180 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Μάρτιν Σκορσέζε, με τους: Λεονάρντο ντι Κάπριο, Τζόνα Χιλ, Μάργκοτ Ρόμπι και Κάιλ Τσάντλερ.

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Τζόρνταν Μπέλφορτ, από την ανάδειξή του σε έναν πλούσιο χρηματιστή που ζει ζωή χαρισάμενη, μέχρι την πτώση του στο έγκλημα, τη διαφθορά και την εμπλοκή του με τις αρχές.

Ο "Λύκος" είναι ένα εξαιρετικό επιχείρημα στο ότι ο Σκορσέζε συνεχίζει να είναι ένας από τους σπουδαιότερος σκηνοθέτες εν ζωή. Παίρνοντας μια ιστορία διαφθοράς, κατάχρησης και υπερβολής, ο Σκορσέζε σκόπιμα υπερβάλλει στα πάντα, με την χρήση ναρκωτικών και το σεξ να είναι σχεδόν σε κάθε σκηνή της ταινίας, και καταφέρνει να μας κάνει να προβληματιστούμε και να συμπάσχουμε με έναν χαρακτήρα που από τις πράξεις του είναι το λιγότερο άθλιος. Με την χαρακτηριστική, ακαταμάχητη ροή των ταινίων του Σκορσέζε, η τρίωρη αυτή ταινία περνάει απίστευτα γρήγορα και τελειώνει προτού καν βαρεθούμε, έχοντας στο εντωμεταξύ διαλύσει το αμερικανικό όνειρο. Μετατρέποντας τον Τζόρνταν Μπέλφορντ από απατεώνα σε κλασσικό ήρωα αρχαίας τραγωδίας τον παρακολουθούμε από ταπεινό και φιλόδοξο χρηματιστή να μετατρέπεται σε έναν άπληστο ήρωα, που συμμετέχει σε τερατώδους μεγέθους όργια (η ταινία είναι αυστηρώς ακατάλληλη για παιδιά), κάνει όποιο ναρκωτικό υπάρχει και αυτοκαταστρέφεται. Με έναν εκρητικό Λεονάρντο ντι Κάπριο, ο οποίος θα κέρδιζε το χρυσό αγαλματίδιο αν δεν είχε ως ανταγωνιστή τον Μάθιου ΜακΚόναχι από το Dallas Byers Club, και έναν εξαιρετικό Τζόνα Χιλ, έχουμε να κάνουμε με μια ταινία με πραγματικά αστείες και κωμικοτραγικές σκηνές, με σπουδαίες ερμηνείες, που σίγουρα θα αποσπάσει μερικά καλά γέλια, ενώ αργότερα, με αξιοθαύμαστη ομαλότητα, θα καταφέρει να τα κόψει μαχαίρι, στην ολοκληρωτική εξαθλίωση του αντι-ήρωα. Μια τρίωρη ταινία για ένα φαινομενικά βαρετό και χιλιοειπωμένο θέμα (η άνοδος και η πτώση ενός ήρωα με αυτοκαταστροφικές τάσεις) που γίνεται όμως ένα πραγματικό ταξίδι, χάρη στο χαρισματικό άγγιγμα του Σκορτσέζε. Απίστευτη η σύντομη παρουσία του Μάθιου ΜακΚόναχι.

Αξιολόγηση: ***1/2 (Καλή/Πολύ Καλή)

του MicLef
Trailer:

Σκοτεινός Θάλαμος (One Hour Photo)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 96 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Μαρκ Ρόμανεκ, με τους: Ρόμπιν Γουίλιαμς, Κόνι Νίλσεν και Μάικλ Βάρταν.

Ο Σάι, ένας υπάλληλος ενός εργαστηρίου εμφάνισης φωτογραφιών σε μία ώρα αποκτά εμμονή με μια οικογένεια της οποίας εμφανίζει τις φωτογραφίες και φαντασιώνεται ότι είναι μέρος της. Όμως τα πράγματα παίρνουν άσχημη τροπή όταν ανακαλύπτει ότι ο άντρας του ζευγαριού απατά την γυναίκα του.

Μια από τις πιο αφανείς ταινίες του Ρόμπιν Γουίλιαμς είναι ο σκοτεινός θάλαμος, μια ταινία για την οποία ο ίδιος χρειάστηκε να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να τον υποδυθεί, εφόσον είναι αρκετά συνδεδεμένος με την κωμωδία. Καταφέρνει παρά τη δυσκολία να ανταπεξέλθει και να σταθεί άξιος των περιστάσεων και μεταμφιεσμένος σε έναν άγχρωμο και ανεπαίσθητο χαρακτήρα, καταφέρνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του. Παρακολουθώντας την υπερβολική αγάπη του Σάι για την τέχνη της εκτύπωσης φωτογραφιών καταλαβαίνουμε την ψυχολογική αστάθειά του και τον πιθανό κίνδυνο που αποτελεί για τους γύρω του. Με πολύ προσεγμένη φωτογραφία, που περιλαμβάνει άχρωμη εικόνα και πλάνα που θυμίζουν Κιούμπρικ, αλλά και ταιριαστή μουσική, είναι φανερό πως έχει επενδυθεί αρκετή σκέψη για αυτήν την ταινία. Ακόμη και για ψυχολογικό θρίλερ η ταινία έχει υπερβολικά αργούς ρυθμούς και στηρίζεται παραπάνω από όσο θα έπρεπε στη μουσική του, καθώς οι πρώτες ουσιαστικές εξελίξεις στην υπόθεση γίνονται μετά το πρώτο μισάωρο. Οι δευτερεύοντες ηθοποιοί δεν παραδίδουν ιδιαίτερα καλές ερμηνείες και οι σκηνές που δεν περιλαμβάνουν τον μεταμορφωμένο Ρόμπιν Γουίλιαμς δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Μετά τη μέση της ταινίας όμως, η υπόθεση παίρνει μια πολύ ενδιαφέρουσα τροπή και η πλοκή γίνεται γρήγορη και αγχώδης. Έπειτα όμως από την καλοδουλεμένη κορύφωση (πάντα βοηθούμενη από την μουσική) η ταινία καταλήγει, αφήνοντας ανικανοποίητους τους θεατές εξαιτίας του ελλιπούς φινάλε. Αυτό όμως ίσως να συμβαίνει εξαιτίας της διάθεσης της ταινίας να αποτελέσει μια μελέτη στη ψυχοσύνθεση ενός ψυχασθενούς και όχι ένα συνηθισμένο θρίλερ.

Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή)

του MicLef
Trailer:

Ξενοδοχείο Grand Bodapest (The Grand Budapest Hotel)

Αμερικάνικη ταινία. Διάρκεια: 100 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Γουές Άντρερσον, με τους: Ραλφ Φάινς, Φ. Μούρει Άμπρααμ και Τόνι Ρεβολόρι.

Οι περιπέτειες του Γκουστάβ Η, ενός θρυλικού θυρωρού σε ένα διάσημου ξενοδοχείου από την φαντιστική Δημοκρατία της Ζουμπρόκβα, ανάμεσα στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, και του Ζήρο Μουσταφά, ενός "λόμπι-μπόι" και βοηθού του, που γίνεται ο πιο έμπιστος φίλος του. 

Η έκπληξη της χρονιάς ακόμη και για την Ακαδημία (9 υποψηφιότητες για Όσκαρ) είναι αυτή η ανεξάρτητη αμερικάνικη ταινία από τον ρομαντικό σκηνοθέτη Γουές Άντερσον, που αρχικό υλικό για την οποία ήταν μια τροποποιημένη νουβέλα του Στέφαν Τσβάιχ. Γλυκύτατη και διασκεδαστική, αλλά και συγκινητική, ξεχώρισε από τις υπόλοιπες ταινίες της χρονιάς για πολλούς λόγους. Η γραφική, παλιομοδήτικη σκηνοθεσία καταφέρνει να μην καταστρέψει, αλλά να αναβαθμίσει οπτικά το αποτέλεσμα, διαθέτει ένα εκπληκτικά μεγάλο επιτελείο σπουδαίων και διάσημων ηθοποιών (πράγμα σπάνιο για μια αξιόλογη ταινία) σε μικρούς και μεγάλους ρόλους, μερικοί από τους οποίους, εκτός από τους παραπάνω, είναι οι: Άντριεν Μπρόντι, Γούλεμ Νταφόε, Χάρβι Καϊτέλ, Τζουντ Λο, Μπιλ Μουρέι, Τίλνα Σουίντον και Έντουαρτ Νόρτον. Ηγούμενος όλων αυτόν ο άλλη μια φορά εξαιρετικός Ραλφ Φάινς, που συνεχίζει να καταφέρνει εξαιρετικά τη συμμετοχή του τόσο σε εμπορικές ταινίες, όσο και σε μικρότερες παραγωγές, ενσαρκώνοντας τον ιδιότροπο και με αιχμηρό χιούμορ θυρωρό του ξενοδοχείου, που από τις πρώτες σκηνές κερδίζει την καρδιά μας. Με ένα σενάριο ελαφρά περίπλοκο, αλλά με διασκεδαστικές τροπές, ξεκινάμε το ταξίδι μας γελώντας, εντυπωσιαζόμαστε από τους σύντομους ρόλους των προαναφερθέντων ηθοποιών και καταλήγουμε σε ένα ήπια δραματικό και γλυκό τέλος, εγγυημένο να αγγίξει τους θεατές.

Αξιολόγηση: ***1/2 (Καλή/Πολύ Καλή)

του MicLef

Trailer:

Μαύρος Κύκνος (Black Swan)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 108 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Ντάρεν Αρονόφσκι, με τους: Νάταλι Πόρτμαν, Μίλα Κούνις, Βενσάν Κασέλ και Μπάρμπαρα Χέρσεϊ.

Μία μπαλαρίνα κερδίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην "Λίμνη των Κύκνων" και είναι τέλεια για το ρόλο του ντελικάτου Λευκού Κύκνου, όμως αργά χάνει τα λογικά της και μοιάζει όλο και πιο πολύ με τον Οντίλ, τον Μαύρο Κύκνο.

Η πιο εμπορικά πετυχημένη ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι ακολουθεί τα αργά βήματα της πρωταγω-νίστριας στην τρέλα. Η μακράν καλύτερη ερμηνεία της Νάταλι Πότρμαν είναι το μεγαλύτερο προσόν της ταινίας. Ο Αρονόφσκι αγγίζει θέματα όπως η ομοφυλοφυλία, την  και το τίμημα της τελειότητας, χωρίς ωστόσο να εμβαθύνει σε τίποτα από αυτά και έτσι, απλά αναφέροντάς τα. Με την περίπλοκη σχέση της Νίνα (η πρωταγωνίστρια) με την μητέρα της να αποκτά ανά στιγμές τρομαχτική όψη, γίνεται εμφανές ότι ο κύριος λόγος της τελειομανείας της Νίνας είναι η παιδική καταπίεση και ο κοινωνικός αποκλεισμός που έχει βιώσει. Η καταπίεσή της και η παράνοιά της οδηγεί σε ομοφυλοφυλικές τάσεις, απόρροια της δέσμευσής της με τον ρόλο του Μαύρου Κύκνου, οι οποίες ωστόσο δε φαίνεται να εξυπηρετούν κάποιον ιδαίτερο σκοπό στην ταινία, εκτός να καταλάβουμε πότε αρχίζει η Νίνα να κατεβαίνει στην σπείρα της καταστροφής της. Εκτός όμως από αυτές τις σκηνές, που για τον παραπάνω λόγο θεωρούνται σκόπιμες, η ταινία διαθέτει αρκετές ανεξήγητες σκηνές που αποσκοπούν μόνο στο να σοκάρουν τον θεατή με την γραφικότητα των εικονών, ταράσσοντας την προσέγγιση του ψυχολογικού θρίλερ που αρχικά η ταινία έχει καταφέρει αρκετά καλά. Η ταινία λοιπόν κυλάει, με ουσιαστικά λίγα πράγματα να συμβαίνουν, μέχρι την τελική, αναμενόμενη, δραματική κατάρρευση της Νίνα και την απόλυτη μεταμόρφωση της στην τελειότητα, με το ανάλογο τίμημα. Στις σκηνές αυτές είναι που ξετυλίγεται το πραγματικό ερμηνευτικό ρεσιτάλ της Νάταλι Πόρτμαν, που της κέρδισε το πολυποθητό της Όσκαρ ερμηνείας Ά Γυναικείου ρόλου.

Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή)
του MicLef
Trailer:

Guardians of The Galaxy)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 121 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Τζέιμς Γκαν, με τους: Κρις Πρατ, Βιν Ντίζελ, Μπράντλεϊ Κούπερ και Ζόι Ζαλντάνα.

Μια ομάδα διαγαλακιακών εγκληματιών αναγκάζονται να συνεργαστούν για να σταματήσουν έναν φανατικό πολεμιστή από το να καταλάβει ολόκληρο το σύμπαν.

Από ένα από τα πιο άγνωστα κόμικ της Marvel, ύστερα από περίπου 45 χρόνια από την έκδοση των αρχικών, μετατρέπεται από το έμπειρο κινηματογραφικό στούντιό της, σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του 2014. Με μια ομάδα που να θυμίζει στον τομέα των χαρακτήρων πολύ τους Εκδικητές (Γκρουτ στη θέση του Χαλκ, Γκαμόρα στη θέση της Μαύρης Χήρας, Ντραξ στη θέση του Θορ, Πίτερ Κουίλ στη θέση του Κάπτεν Αμέρικα και ο Ρόκετ στη θέση του Άιρον Μαν), η Marvel κερδίζει το στοίχημα να δημιουργήσει μια θεαματικότατη διαστημική ταινία, με αρκετές χιουμοριστικές παρωδικές αναφορές σε αντίστοιχες περιπέτειες, άλλοτε εύστοχές, άλλοτε αδιάφορες, παραδίδοντας μια από τις λιγοστές αξιόλογες περιπέτειες τους 2014. Ξεκινάμε λοιπόν το ταξίδι μας με τον Στάρλορντ, τον βασικό ήρωα, έναν άνθρωπο με ιδιαίτερα καλό γούστο στη μουσική (κάτι που έχει τον αντίστοιχο αντίκτυπο στο πετυχημένο σάουντρακ της ταινίας), με τραυματικές παιδικές εμπειρίες, που ξεκινάει την αναζήτηση ενός πολύ ισχυρού και πολύτιμου αντικειμένου για το προσωπικό του όφελος. Όμως, αναμενόμενα, τα πράγματα δεν πάνε όπως περιμένε και ξεκινάμε ένα ταξίδι που στον κορμό του είναι γεμάτο κλισέ και τυπικές εξελίξεις, οι οποίες είναι ωστόσο γυρισμένες με ευφυή τρόπο, με αποτέλεσμα η ταινία, χωρίς ίχνος ουσιώδης πρωτοτυπίας, να κυλάει γρήγορα, παρά τις υπερβολικές αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα που μόνο comic-nerds θα γνωρίζουν. Οι εντυπωσιακές σκηνές της ταινίας δεν λείπουν και, παρά την ελλιπή ανάπτυξη των δευτερεόντων χαρακτήρων (των Γκλεν Κλόυς και Μπενίτσιο Ντελ Τόρο), τα προσεγμένα οπτικά εφέ και η απρόσμενα καλή παρουσία του διάσημου παλαιστή Μπατίστα αναπληρώνουν τα σεναριακά κενά ολοκληρώνοντας ίσως την πιο ευχάριστη περιπέτεια της χρονιάς.

Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή)
του MicLef
Trailer: