Μπαμπούλες Πανεπιστημίου (Monsters University)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 104 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Νταν Σκάνλον, με τους: Μπίλι Κρίσταλ, Τζον Γκούντμαν και Στιβ Μπουσκέμι.

Ο Μάικ και ο Σάλι δεν ήταν πάντοτε κολλητοί φίλοι. Αυτή είναι η ιστορία της γνωριμίας τους κατά τα φοιτητικά τους χρόνια.

Δώδεκα χρόνια μετά την πρωτότυπη ταινία, οι Μπαμπούλες επιστρέφουν με διαφορετικό σκηνοθέτη και τον εντυπωσιασμό της ευρηματικότητας του σεναρίου της πρώτης ταινίας να έχει εκλείψει. Με τις ίδιες εκφραστικές φωνές των δύο πρωταγωνιστών τους βλέπουμε, ύστερα από μια απολαυστική μικρή εισαγωγή με το Μαικ παιδί, σχεδόν ενήλικες να συναντούν νέους και καλοφτιαγμένους χαρακτήρες. Χωρίς το συναισθηματικό βάθος της πρώτης ταινίας, προτιμά να εστιάσει στη φιλία των δύο πρωταγωνιστών, παρουσιάζοντας ένα φοιτητικό κόσμο παραπλήσιο σε αυτόν που υπάρχει σήμερα. Με πανέμορφο animation και διασκεδαστικές σκηνές, δεν προσπαθεί, ευτυχώς, να μιμηθεί την πρώτη ταινία και έτσι, αν και, αναμενόμενα, δεν είναι εξίσου καλή, αποτελεί μια ψυχαγωγική επιστροφή στο χώρο των τεράτων, σε ένα από τα κινηματογραφικά σύμπαντα-ορόσημα της Pixar. Αν και από τις κατώτερες δημιουργικά ταινίες της Pixar, είναι πολύ εύπεπτη και ευχάριστη, αποδεικνύοντας ότι ακόμα και όταν η Pixar δε δουλεύει στο επόμενο αριστούργημά της, παράγει μια  αξιοπρεπή ταινία.

Αξιολόγηση: *** (Καλή)
του MicLef
Trailer:

Ant-Man

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 117 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Πέιτον Ριντ, με τους: Πολ Ραντ, Μάικλ Ντάγκλας, Έβαντζελιν Λίλι και Κόρεϊ Στολ.

Οπλισμένος με την ικανότητα της σμίκρυνσης του μεγέθους του με αύξηση της δύναμής του, ο δεξιοτέχνης διαρρήκτης Σκοτ Λανγκ, πρέπει να βοηθήσει τον Δόκτορα Χανκ Πιμ σε μια ληστεία που θα σώσει τον κόσμο.

Με κύριο χαρακτήρα έναν από τους πιο άγνωστους χαρακτήρες του χώρου των υπερηρώων, ο Ant-man αποτελεί μια μίξη αντισυμβατικού, χιουμοριστικού και ιδιαίτερα ευφυή χαρακτήρα, αποτελώντας συνδυασμό τμημάτων πιο ενδιαφέροντων χαρακτήρων όπως ο Deadpool και ο Iron Man, χωρίς όμως την ίδια επιτυχία. Έχοντας την τολμηρή επιλογή του κωμικού μέχρι τώρα ηθοποιού Πολ Ραντ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο οποίος αποδεικνύεται επαρκής, οι υπόλοιποι χαρακτήρες πρακτικά δεν έχουν μεγάλη σημασία, καθώς η ταινία δεν αφιερώνεται ιδιαίτερα στη δημιουργία αξιόλογων χαρακτήρων. Το σενάριο πέφτει στην παγίδα των αφελών σεναριακών εξηγήσεων, καθώς επικαλείται αληθοφανή επιχειρήματα τα οποία όμως δεν έχουν καμία πραγματική επιστημονική εξήγηση, αντί απλά να μην αποκαλύπτει την επιστήμη πίσω από τη στολή του Ant-Man. Αν και η αρχική ιδέα της υπερδύναμής του είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη και οδηγεί σε αρκετές θεαματικές σεκάνς, ιδιαίτερα για όσους το είδαν σε 3D, η υπόλοιπη πλοκή είναι ιδιαίτερα προβλέψιμη, χωρίς να διαφοροποιεί τoν Ant-Man τόσο πολύ από τους υπόλοιπους ηπερήρωωες όσο φαίνεται να προσπαθεί να είναι. Τα οπτικά εφέ και οι σκηνές δράσεις, πάντα στα υψηλά επίπεδα της Marvel, αν και οπτικά ικανοποιητικές, είναι λιγοστές και οι χιουμοριστικές πενιές όχι πάντα εύστοχες. Οι αναφορές στο υπόλοιπο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, ο ήχος των κανονιών από τα Star Wars, η χιουμοριστική ατμόσφαιρα και το κλασικό cameo του Σταν Λι, θα ικανοποιήσουν όσους θέλουν τη συνηθισμένη συνταγή επιτυχίας της Marvel, αλλά όσοι περίμεναν έναν πραγματικά αντισυμβατικό χαρακτήρα θα απογοητευτούν, περνώντας παράλληλσ ευχάριστα το χρόνο τους.

Αξιολόγηση: ** (Ενδιαφέρουσα)
του MicLef
Trailer:

The Insider

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 157 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Μάικλ Μαν, με τους: Ράσελ Κρόου, Αλ Πατσίνο, Κρίστοφερ Πλάμερ και Νταϊάν Βενόρα. 

Ένας χημικός αναλυτής δέχεται προσωπική επίθεση όταν αποφασίζει να εμφανιστεί στην εκπομπή "60 λεπτά" για να εκτεθεί η καπνοβιομηχανία Big Tobacco.

Η αληθινή ιστορία που αντιμετώπισε ο Τζέφρι Γουίγκαντ και ο δημοσιογράφος Λόουελ Μπέργκμαν στην προσπάθειά τους να δημοσιεύσουν το γεγονός ότι υψηλόβαθμα στελέχη της Big Tobacco επέτρεψαν να προστεθούν καρκινογόνες ουσίες στα τσιγάρα. Με δεξιοτεχνική σκηνοθεσία και ένα εύστοχα επιλεγμένο καστ, ξετυλίγει με μεγάλη ευκολία την ιστορία, φωτίζοντας όλες τις μεριές της, με τρόπο που λίγες από τις ταινίες που έχουν εμφανίσει τόσο δυναμική παρουσία στην ακαδημία των Όσκαρ (7 υποψηφιότητες για Όσκαρ) έχουν τολμήσει. Με έντονες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, παρακολουθούμε τις διαρκές τους διαμάχες και τα συνεχόμενα εμπόδια που πρέπει να υπερπηδήσουν με κουράγιο που συνεχώς εξασθενεί, έχουμε άριστα δομημένους χαρακτήρες με την αγωνία για νίκη να κλιμακώνεται όσο περνάει η ώρα. Ίσως υπερβολικά μεγάλη σε διάρκεια, αλλά διατηρώντας συνεχόμενη τη ροή, βλέπουμε μια από τις ωραιότερες μεταφορές αντίστοιχων αληθινών ιστοριών στον κινηματογράφο, σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με το εξαιρετικό "Frost/Nixon" και, παρόλο που στο τέλος γίνεται λίγο χαώδες, αποτελεί μια ενημερωτική και απολαυστική ταινία. Η μουσική ίσως θα μπορούσε να επιλεχτεί καλύτερα.

Αξιολόγηση: ***1/2 (Καλή/Πολύ Καλή)

του MicLef

Trailer:

Τα Ερείπια Είναι Πάντα Θλιμμένα (Blue Ruin)

Αμερικανο-Γαλλική ταινία. Διάρκεια: 90 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Τζέρεμι Σολνιέ, με τους: Μέικον Μπλερ, Ντέβιν Ράτρεϊ και Κέβιν Κόλακ.

Η απομονωμένη ζωή ενός άστεγου ανθρώπου διαταράσσεται όταν μαθαίνει ότι ο άνθρωπος που σκότωσε τους γονείς του αποφυλακίζεται και αποφασίζει να πάρει μόνος του εκδίκηση.

Στο ταξίδι αυτό της εκδίκησης, παρακολουθούμε έναν διαλυμένο άνθρωπο να αποφασίζει ότι έχει ανεχτεί αρκετά και ξεκινάει ένα ανατριχιαστικό, πολύ διαφορετικό από το συνηθισμένο, road trip. Κερδίζοντας βραβεία διαφόρων κατηγοριών σε πολλά φεστιβάλ, η ταινία ξεχωρίζει για την εκπληκτική του φωτογραφία, τη σκηνοθετική μαεστρία του και τη μετρημένη αλλά έντονη ερμηνεία του αφανούς Μέικον Μπλερ. Περνώντας από ειδυλλιακά τοπία στο αιματοβαμμένο ταξίδι του, αλλά χωρίς να έχει τη συναισθηματική ευαισθησία για να τα απολαύσει, τον παρακολουθούμε να εμπλέκεται σε μια ρεαλιστική απεικόνιση του τρόπου συναλλαγής του επαρχιακού υποκόσμου, αξιοθαύμαστα καλογυρισμένη για μια ανεξάρτητη ταινία, η οποία όμως δεν υπολείπεται τίποτα των υψηλών προδιαγραφών θρίλερ που βλέπουμε στις μέρες μας. Με εμφανείς επιρροές από τους αδερφούς Κοέν και ιδιαίτερα από το "Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους", καταφέρνει να ξεχωρίσει ανάμεσα στα ανεξάρτητα θρίλερ του είδους, με την αγωνία και το ενδιαφέρον να διατηρείται αμείωτο, προχωρώντας με προσεκτικά επιλεγμένη κλιμάκωση. Ως επί το πλείστον βουβή, αλλά χωρίς να υπάρχει κάτι που να μην μπορεί να πει, είναι ένα επίτευγμα και παράδειγμα προς μίμηση για τους Έλληνες σκηνοθέτες που υποφέρουν από υποχρηματοδότηση. Έχοντας αρκετές σκηνές γεμάτες αίμα, ίσως είναι δύσκολη για αρκετούς ανθρώπους, αλλά για του υπόλοιπους, ο σπάνιος ρεαλισμός της θα είναι ευχάριστη έκπληξη. Θα προτιμούσαμε στο τέλος να είχε κάτι παραπάνω να πει, αλλά οι αγωνιώδεις, αρμονικά γυρισμένες σεκάνς και η συνοδεία του ιδιαίτερα ενδιαφέροντος πρωταγωνιστή αποζημιώνουν.

Αξιολόγηση: ***1/2 (Καλή/Πολύ Καλή)
του MicLef
Trailer:

Κράμερ Εναντίον Κράμερ (Kramer vs. Kramer)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 105 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Μπέντον, με τους: Ντάστιν Χόφμαν, Τζάστιν Χένρι, Μέριλ Στριπ και Τζέιν Αλεξάντερ.

Η γυναίκα του Τεντ Κράμερ, πετυχημένου διευθυντή διαφημίσεων εγκαταλείπει αυτόν και τον γιό της και εξαφανίζεται, δημιουργώντας την ανάγκη ο Τεντ να ασχοληθεί με τον γιό του, κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ μέχρι τότε. Όταν όμως η σχέση τους γίνεται υγιής, η μητέρα επιστρέφει απαιτώντας δικαστικά τη κηδεμονία του γιού τους.

Σε μια από τις ταυτοχρόνως πιο λυπητερές και συγκινητικές πραγματευόμενες το θεσμό της οικογένειας και του γάμου ταινίες του Χόλιγουντ, βλέπουμε τις εικόνες που λάμβαναν χώρα κυρίως την περίοδο που βγήκε η ταινία σε πολλές οικογένειες, όπου οι άντρες αφοσοιώνονταν πλήρως στην επαγγελματική τους καριέρα, ενώ οι γυναίκες, στερούμενες τη δυνατότητα αντίστοιχης επαγγελματικής αναρρίχησης, τελούσαν μόνο το ρόλο τους ως μητέρες. Προσφέροντας τροφή για σκέψη πάνω σε αυτό το ζήτημα το οποίο σε ορισμένες περιπτώσεις συμβαίνει ακόμη και στις μέρες μας, παρακολουθούμε τον Τεντ, ένα θεσπέσιο Ντάστιν Χόφμαν (νικητής Όσκαρ Ά αντρικού ρόλου) να αναγκάζεται να ασχοληθεί με τον γιό του, τον επίσης εξαιρετικό νεαρό Τζάστιν Χένρι, τον νεότερο υποψήφιο για Όσκαρ στην ιστορία του θεσμού, μέσα από μια σειρά εξαιρετικά επιλεγμένων στιγμών από το σταδιακό δέσιμό τους. Στιγμές που κάθε γονιός αντιμετωπίζει και συνοψίζουν περιεκτικά την εμπειρία του μεγαλώματος ενός παιδιού. Στην πέμπτη ταινία της μεγάλου μήκους η Μέριλ Στριπ κερδίζει το πρώτο της Όσκαρ ερμηνείας, βασικά για τη σπαραχτική ερμηνεία της στο δικαστήριο κατά τη διάρκεια της κατάθεσής της, μια από τις κορυφαίες στιγμές διεισδυτικής υποκριτικής, με δεκάδες λέξεις να εκφράζονται με μόνο ένα βλέμμα της. Έντονα δραματική, αλλά ποτέ μελοδραματική, απεικονίζει πιστά την καθημερινότητα αρκετών δυσλειτουργικών οικογενειών, αποδίδοντας ένα ικανοποιητικό και δραματικά συγκρατημένο τέλος. Κέρδισε 5 βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και καλύτερης ταινίας.

Αξιολόγηση: **** (Πολύ Καλή)
του MicLef
Trailer:

Το Μικρό Σπίτι στο Δάσος (The Cabin in the Woods)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 95 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Ντρου Γκόνταρντ, με τους: Κρίστεν Κόνολι, Κρις Χέμσγουορθ, Φραν Κρανζ και Μπράντλεϊ Γουίτφορντ.

Πέντε φίλοι πάνε σε μια απομονωμένη καλύβα στο δάσος για διακοπές και ανακαλύπτουν ότι υπάρχουν περισσότερα μυστικά στην καλύβα απ' ότι θα φαντάζονταν.

Με το πιο κοινότυπο σενάριο ταινίας τρόμου, ο Ντρου Γκόνταρντ, σεναριογράφος της "Διάσωσης" και του "Παγκόσμιου Πόλεμου Z", κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο ακολουθώντας αλλά και ταυτοχρόνως καταργώντας τα κλισέ των συνηθισμένων ταινιών τρόμου. Προωθημένο ως μια γνήσια ταινία τρόμου, το μικρό σπίτι στο δάσος, ξάφνιασε είτε πολύ ευχάριστα είτε πολύ δυσάρεστα τους θεατές όταν πρωτοβγήκε, διότι, αν και περιείχε jumpscares και αιματοχυσία όπως οι υπόλοιπες ταινίες τρόμου, αποτελεί στην ουσία κριτική όχι μόνο στις άμυαλες ταινίες τρόμου που επιτυγχάνουν με ελάχιστη διαφοροποίηση να προσελκύουν θεατές στις αίθουσες, αλλά και στην άρρωστη απόλαυση, που έχει γίνει πια μέρος του δυτικού κινηματογράφου, του να γεμίζουν οι κινηματογράφοι από θεατές που αναζητούν να δουν ξεκοιλιάσματα και δημιουργικούς σκοτωμούς των χαρακτήρων. Αναγνωρίζοντας λοιπόν την περίεργη αυτή αλήθεια στην κινηματογραφική βιομηχανία, ο Ντρου Γκόνταρντ, ως σκηνοθέτης αλλά και συν-σεναριογράφος, ενώ στην αρχή υπηρετεί κατά γράμμα τα κλισέ τους είδους με μόνο διαφορετικό στοιχείο τα μερικά κωμικά στοιχεία, στη συνέχεια τα ξεχαρβαλώνει με δημιουργικό τρόπο, δίνοντας μια πρωτότυπη αλλά και πετυχημένη εξήγηση για την προέλευση του κακού, κάνοντας στη διαδρομή τόσες κρυφές αναφορές σε άλλες ταινίες αλλά και παιχνίδια του είδους που ακόμη και ο πιο έμπειρος σινε-φίλος δε θα μπορεί να τις δεχτεί με την πρώτη θέαση. Ξεκινώντας απόλυτα κοινότοπα και συνεχίζοντας απόλυτα πρωτότυπα αποτελεί μια απόλαυση για όσους δεν ήθελαν να δουν μια ακόμα splater ταινία.

Αξιολόγηση: ***1/2 (Καλή/Πολύ Καλή)
του MicLef
Trailer:

Δύο Ημέρες, Μια Νύχτα (Two Days, One Night - Deux Jours, Une Nuit)

Γαλλικοβελγική ταινία. Διάρκεια: 95 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Ζαν Πιέρ Νταρντέν και Λικ Νταρντέν, με τους: Μαριόν Κοτιγιάρ, Φαμπρίσιο Ρονγκιόνε και Κατρίν Σαλέ.

Η Σαντρά, μια νέα μητέρα από το Βέλγιο με σημαντικά ψυχολογικά προβλήματα, ανακαλύπτει ότι οι οι συνάδελφοί της έχουν αποφασίσει να λάβουν ένα σημαντικό χρηματικό μπόνους έναντι του να διατηρηθεί η Σαντρά στη δουλειά, ουσιαστικά προτιμώντας να απολυθεί. Έχει μόνο ένα σαββατοκύριακο για να πείσει τους συναδέλφους της να εγκαταλείψουν το μπόνους για να κρατήσει τη δουλειά της.

Απόδειξη του γεγονότος ότι η τέχνη ανθίζει σε περιόδους κρίσης, το "Δύο Ημέρες, Μια Νύχτα" κοιτάει στα μάτια τη σκληρή πραγματικότητα που γίνεται αισθητή σε όλες τις Δυτικές Χώρες και, προστιθέμενο στο κύμα ταινιών που βγαίνουν τα τελευταία χρόνια με αφορμή την οικονομική κρίση, αφοπλίζει με τη ωμότητα αλλά και την απλότητά του. Δείχνοντας τις επιπτώσεις του οικονομικού μαρασμού σε κάθε έναν από τους ανθρώπους - συναδέλφους, μέσω των αντιδράσεών τους φανερώνει είτε την κτηνώδη φύση που ξυπνάει σε τέτοιους καταπιεστικούς καιρούς, είτε το πνεύμα αλληλεγγύης που προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο ενός συνανθρώπου, με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Έχοντας ως ιδανική χαρακτήρα-πρωταγωνίστρια μια καταθλιπτική και πεσιμίστρια γυναίκα με λιγοστά πράγματα στη ζωή να παλέψει, αλλά και με μειωμένες αντοχές στις ποικίλες αντιδράσεις των συνανθρώπων της, ζητάει σχεδόν εκπλιπαρώντας το υποτιθέμενα δεδομένο δικαίωμα σε μια φυσιολογική ζωή. Η εξαιρετική Μαριόν Κοτιγιάρ, πια μια παγκόσμιου βεληνεκούς σταρ, μαραζώνει και ενσαρκώνει έναν χαρακτήρα ηττημένο από τις κακουχίες της ζωής και την αρνητική ατμόσφαιρα της εποχής μας σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της, αλλά και της χρονιάς γενικά. Διατηρώντας στιβαρή σεναριακή συνοχή, με μερικά διαλείμματα, δείχνοντας τα πράγματα που φέρνουν τους ανθρώπους κοντά, αλλά και τις μικρές στιγμές απόδρασης από την κατά τα άλλα δυτική κοινωνία που φαίνεται να βρίσκεται στην κατιούσα φανερώνει μια λυπητερή αλλά ταυτοχρόνως ζεστή πραγματικότητα, που καταφέρνει να κλιμακωθεί μέχρι το λυτρωτικό τέλος, αποφέροντας αίσθημα δικαιοσύνης και αισιοδοξίας, αντιθέτως από τις περισσότερες ταινίες του αντικειμένου. Υποψήφια για Όσκαρ Ά Γυναικείου ρόλου και νικήτρια πληθώρας διεθνών βραβείων, αυτή η βαθιά ανθρώπινη ταινία αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του 2014 σε κάθε πτυχή της.

Αξιολόγηση: **** (Πολύ Καλή)
του MicLef
Trailer:

Η Κάθοδος (The Descent)

Αγγλική ταινία. Διάρκεια: 99 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Νιλ Μάρσαλλ, με τους: Σόνα ΜακΝτόναλντ, Ναταλί Μεντόζα και Άλεξ Ρέιντ.

Μια ομάδα εξερευνητών παγιδεύεται σε μια σπηλιά και ενώ αναζητούν έξοδο, ανακαλύπτουν ότι δεν είναι μόνες τους.

Μεγάλη επιτυχία στην Αγγλία, η "Κάθοδος" δείχνει από τις πρώτες σκηνές ότι θέλει να διαφοροποιηθεί από την μάζα. Επενδύοντας στην ατμόσφαιρα (αν και αργεί να μπει στο "ζουμί"), καταφέρνει με μερικά κάπως πιο φτηνά από όσο θα μπορούσαν να είναι jumpscares (οι χαρακτήρες τρομάζουν στην όψη άλλων χαρακτήρων) να μας τινάξει από το κάθισμά μας, ενώ η αγωνία διατηρείται αναμφισβήτητα στα ύψη. Με έξι γυναίκες ως ομάδα, αυτή η... "φεμινιστική" ταινία τρόμου, ίσως από προσπάθειά της να αποδείξει ότι οι γυναίκες δεν είναι απλά οι χαζές κοπέλες που βλέπουμε να σφαγιάζονται ανελέητα στις κοινές ταινίες τρόμου, το παρακάνει όσον αφορά τις δυνατότητες μιας ομάδας φυσιολογικών γυναικών από πλευράς σωματικής αντοχής αλλά και αποφάσεων. Ακουμπώντας αμυδρά το θέμα του "μέχρι που θα φτάσει κάποιος για να επιβιώσει", η ένταση που χτίζεται με εξαιρετικό τρόπο για το πρώτο μισό της ταινίας θα αλλοιωθεί σε καταιγιστική δράση, όπου η ατμόσφαιρα έχει καταστραφεί και παρακολουθούμε συνεχή κυνηγητά. Εκεί λοιπόν που η κάθε σκιά θα μπορούσε να αποτελεί μια απειλή, μεταφερόμαστε σε μια γεμάτη αίμα ταινία, με λιγοστά από όσα συμβαίνουν να βγάζουν νόημα. Αδικαιολόγητες οι εναρκτήριες σκηνές που βλέπουμε το τραγικό backstory της πρωταγωνίστριας μας, το οποίο δε φαίνεται να δένει επιτυχώς με καμιά πτυχή του υπόλοιπου έργου. Με εξαιρετική τοποθεσία γυρισμάτων και πετυχημένη κλειστοφοβική αίσθηση είναι κατά το ήμισυ ατμοσφαιρική και κατά το άλλο ήμισυ slasher ταινία επιβίωσης που σίγουρα θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή, αλλά δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω τελικά.

Αξιολόγηση: ** (Ενδιαφέρουσα)

του MicLef

Trailer:

Σε Λάθος Χρόνο (Locke)

Αμερικανο-αγγλική ταινία. Διάρκεια: 85 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Στίβεν Νάιτ, με τον Τομ Χάρντι και τις φωνές των: Ολίβια Κόλμαν και Ρουθ Γουίλσον.

Ο Ίβαν Λοκ, αφοσιωμένος οικογενειάρχης και επιτυχημένος μηχανικός, λαμβάνει ένα τηλεφώνημα την παραμονή της μεγαλύτερης αναμέτρησης της καριέρας του που πυροδοτεί μια σειρά από γεγονότα που διαταράσσουν την προσεκτικά οργανωμένη του ύπαρξη.

Γυρισμένο μέσα σε 6 μόνο μέρες (για την ακρίβεια, σε 6 νύχτες) και με συνολικό κόστος 2 εκατομμυρίων δολαρίων, το Locke, ονομασμένο ως φόρο τιμής στον φιλόσοφο Τζον Λοκ, λαμβάνει χώρα στην BMW του Ίβαν Λοκ, ο οποίος οδηγώντας στον αυτοκινητόδρομο με σκοπό να φτάσει στον προορισμό του μιλάει διαρκώς στο τηλέφωνο για την επίβλεψη της δουλειάς του στην οποία δεν βρίσκεται και την τακτοποίηση του θέματος για το οποίο βρίσκεται στο αυτοκίνητο. Με τις συζητήσεις μεταξύ των ηθοποιών να γίνονται σε πραγματικό χρόνο και την ταινία να μοιάζει όντως με ένα μιαμισάωρο ταξίδι, το Σε Λάθος Χρόνο αποτελεί υπόδειγμα ταινίας με μικρή χρηματοδότηση, κερδίζοντας 5 εκατομμύρια δολάρια για τα 2 για τα οποία κόστισε και λαμβάνοντας εξαιρετικές κριτικές, κυρίως λόγω της στιβαρής, αντίθετης από αυτήν που έχουμε συνηθίσει, ερμηνείας του Τομ Χάρντι, εδώ στον, μέχρι τώρα, ρόλο της καριέρας του. Παρακολουθούμε τον ήρωα να βρίσκεται σε μια απίστευτα περίπλοκη κατάσταση που απειλεί να καταστρέψει την ζωή που μεθοδικά έχει χτίσει τόσα χρόνια, προκειμένου να κάνει το σωστό και, όπως καταλαβαίνουμε από τους εσωτερικούς του διαλόγους, να αποδείξει πως δεν είναι σαν τον πατέρα του, από τον οποίο είχε τραυματικές αναμνήσεις. Με την αγωνία στα ύψη, καταφέρνει να μας κάνει να ανησυχούμε πραγματικά για την έκβαση των πράξεων του χαρακτήρα που γνωρίζουμε μέσα από τα τηλεφωνήματά του και την προσπάθειά του να αποδώσει δικαιοσύνη, με όποιο ρίσκο. Διατηρώντας το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος αμείωτο, η ταινία δε θα μπορούσε να γυριστεί χωρίς τη εξαιρετική ερμηνεία του Τομ Χάρντι. (προβλήθηκε το 2014 στην Ελλάδα αλλά έκανε πρεμιέρα το 2013 στην Αγγλία).

Αξιολόγηση: *** (Καλή)

του MicLef

Trailer:

Spy

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 119 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Πολ Φιγκ, με τους: Μελίσσα ΜακΚάρθι, Ρόουζ Μπερν, Τζέισο Στέιθαμ και Τζουντ Λο.

Μια αναλύτρια της CIA που βοηθάει πράκτορες στο έδαφος από το γραφείο της, προσφέρεται για να πάει μυστικά και να μπει στον κόσμο ενός επικίνδυνου εμπόρου όπλων.

Η Μελίσσα ΜακΚάρθι, η τρίτη πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιός του 2015, πρωταγωνιστεί σε ακόμα μια πρακτορική παρωδία η οποία όμως δεν αξιοποιεί πλήρως τις κωμικές δυνατότητές της. Από το σκηνοθέτη του Bridesmaids, στο οποίο επίσης πρωταγωνιστούσε η Μελίσσα ΜακΚάρθι, έρχεται ένα ειρωνικό ξέσπασμα από τις δεκάδες περιπέτειες του 2015 και ενόψει του Spectre (στο οποίο θα ταίριαζε πολύ περισσότερο το μποντικό theme song του Spy, παρά η μπαλάντα του Σαμ Σμιθ).  Με ένα δυνατό επιτελείο ηθοποιών και ένα αρκετά καλογραμμένο, αν και προσχηματικό, σενάριο, το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι τα πολλαπλά running gags (αστεία που επαναλαμβάνονται), μεταξύ των οποίων ο ξεκαρδιστικός Ιταλός Άλντο και ο απολαυστικός Τζέισον Στέιθαμ σε μια γκαφατζίδικη εκδοχή του κινηματογραφικού του εαυτού, καθώς μερικά από τα υπόλοιπα αστεία φαίνεται να "τραβάνε" την κωμική τους δυνατότητα μέχρι το σημείο που καταντάει άνοστο (οι φωτογραφίες στη φωτογραφική μηχανή του νεκρού πράκτορα, η "σκληρή" εκδοχή της ΜακΚάρθι), ενώ άλλα είναι απλά άστοχα (καθώς απ' ότι φαίνεται σε μια αμερικάνικη περιπέτεια χρειάζεται πάντα ένα αστείο είτε για περιττώματα είτε για εμετό). Παρόλα αυτά, οι περισσότερες στιγμές της ταινίας είναι το λιγότερο διασκεδαστικές, καθώς είναι αρκετά σίγουρο ότι θα αποσπάσει αρκετά γέλια μέχρι το τέλος της. Οι ερμηνείες πέραν των προαναφερθέντων είναι κάπως βεβιασμένες, προσπαθώντας πολύ να γίνουν παρωδία των χαρακτήρων τους, κάνοντας την Μελίσσα να λάμπει ακόμα περισσότερο και ουσιαστικά να ηγείται μόνη της ταινίας. Αν λοιπόν κατά στιγμές φαίνεται να υπολείπεται πρωτότυπων ιδεών, διαθέτει μερικές απολαυστικές στιγμές και είναι ένα διασκεδαστικό διάλειμμα από την καθημερινότητα.

Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή)

του MicLef

Trailer:

Spectre

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 148 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντες, με τους: Ντάνιελ Γκρεγκ, Κρίστοφ Βαλτς, Λέα Σεντού και Ραλφ Φάινς.

Ένα αινιγματικό μήνυμα από το παρελθόν του Μποντ τον στέλνει σε μυστική αποστολή να σταματήσει μια εγκληματική οργάνωση. Ενώ ο Μ προσπαθεί να σταματήσει πολιτικές δυνάμεις από το να σταματήσουν το 00 πρόγραμμα, ο Μποντ φτάνει στον πυρήνα της εγκληματικής οργάνωσης Spectre για να ανακαλύψει τον εγκέφαλό της. 

Η 24 ταινία στο Τζέιμς Μποντ franchise και η τελευταία με τον εξαιρετικό Ντάνιελ Γκρεγκ, που αμφισβητεί την κυριαρχία του Σον Κόνερι για τον τίτλο του καλύτερου Μποντ, βρίσκει τον ήρωα υπό τη σκηνοθετική διεύθυνση του Σαμ Μέντες, σκηνοθέτη του Skyfall, συνεχίζοντας την ψυχολογική έρευνα του Μποντ και ξετυλίγοντας τα μυστικά του παρελθόντος του. Ξεκινώντας με μια εντυπωσιακά χορογραφημένη σκηνή στην Πόλη του Μεξικού την ημέρα των νεκρών και τους πανέμορφους τίτλους αρχής υπό την πλήρως αταίριαστη επένδυση του Σαμ Σμιθ τοποθετούμαστε στο γραφείο του Μ, όπου αμφισβητείται η θέση του 007 στην ΜΙ6. Κυνηγώντας ανεξάρτητα από την MI6 την Spectre και τα φαντάσματα του παρελθόντος του, βρίσκει στο δρόμο του την εκθαμβωτική Λέα Σεντού (Η Ζωή της Αντέλ), μια από τις πιο εντυπωσιακές Bond girls του franchise, και συνεργάζονται για τον κοινό σκοπό τους, έχοντας να αντιμετωπίσουν σε πρώτο επίπεδο τον Χινξ (Ντέιβ Μπατίστα), έναν τρομακτικής φυσικής παρουσίας δολοφόνου, και στη συνέχεια τον μεγάλο κακό, που τον υποδύεται ένας ικανοποιητικός Κρίστοφ Βαλτς. Ενώ λοιπόν το αρχικό υλικό αποτελεί καύσιμο ικανό για να αποτελέσει μια δυναμική έξοδο για την αποχώρηση του Ντάνιελ Γκρεγκ από τον τίτλο του Μποντ, έχοντας ως κύριο σκοπό αυτή ακριβώς την αποχώρηση (δίνοντας ενδείξεις από την εμφάνιση σκηνών από τις προηγούμενες τρεις ταινίες στους τίτλους αρχής), αποπροσανατολίζει το στόχο μιας μποντικής περιπέτειας: να προσφέρει απλόχερα εξαιρετικά χορογραφημένη δράση, στηριζόμενη από ένα στιβαρό σενάριο και ηγούμενη από έναν πανέξυπνο και γυναικά πράκτορα. Με διάρκεια 2μιση σχεδόν ωρών, τραβάει υπερβολικά τις συζητήσεις και τις παύσεις, ειδικά με τον Κρίστοφ Βαλτς, ο οποίος παρά την αξιότιμη προσπάθεια του, καταλήγει στις θέσεις με τους πιο αδιάφορους κακούς του franchise, καθώς ο χαρακτήρας είναι παντελώς μονοδιάστατος και απλοϊκά γραμμένος.

Ο υποψήφιος για τρία Όσκαρ σεναριογράφος παρέχει το πιο απλό backstory: ένας κακός που βρίσκεται πίσω από τις κινήσεις των κακών των προηγούμενων ταινιών, με αναληθοφανές κίνητρο, αποτυγχάνοντας να δημιουργήσει έναν εξαιρετικό μποντικό κακό όπως αυτόν του Χαβιέ Μπαρδέμ, μια ταινία πριν. Εκτός αυτού, οι σκηνές δράσης είναι πραγματικά μετρήσιμες στα δάκτυλα του ενός χεριού με τις περισσότερες από αυτές να είναι εντελώς αδιάφορες και τις περισσότερες φορές η μουσική του Thomas Newman να φαίνεται πως είχε σχεδιαστεί για ταινία με πιο εντυπωσιακές σκηνές δράσεις. Ο παραμερισμός αυτός της δράσης θυσιάζεται για χάρη ατελείωτων στιγμών συζήτησης με την Λέα Σεντού, που αναδεικνύεται σε έρωτα του Μποντ, πλήρως αντίθετα από την όλη ιδέα του Τζέιμς Μποντ, όπου η αλληλουχία των ηθοποιών γίνεται χωρίς αποχαιρετιστήρια ταινία για τον καθένα. Αν ο Σαμ Μέντες επικεντρωνόταν στη δημιουργία μιας ταινίας εξίσου καλής με το Skyfall, θα είχε κάνει άθελα του αυτό που προσπάθησε, να πει ένα εκρηκτικό αντίο για τον Ντάνιελ Γκρεγκ. Απογοητευτική και ελάχιστα πρωτότυπη, αυτή είναι μια στάση του Μποντ που θα μπορούσε να λείπει.

Αξιολόγηση: ** (Ενδιαφέρουσα)
του MicLef
Trailer:

Τα Μυαλά Που Κουβαλάς (Inside Out)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 94 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Πιτ Ντόκτερ, με τους: Έμι Πόλερ, Φίλις Σμιθ, Ρίτσαρντ Κιντ, Λιούις Μπλακ, και Μίντι Κέιλινγκ. 

Αφού η νεαρή Ράιλεϊ μετακομίζει από τη Μινεσότα στο Σαν Φρανσίσκο, τα συναισθήματά της: η Χαρά, η Λύπη, ο Φόβος, ο Θυμός και η Αηδία, πρέπει να αποφασίσουν ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσουν στην νέα πόλη, στο νέο σπίτι και στο νέο σχολείο.

Ύστερα από 5 χρόνια ουδέτερης παρουσίας μετά το Toy Story 3, με διασκεδαστικές ταινίες (Brave και Μπαμπούλες Πανεπιστημίου) και το μέτριο Cars 2, η Pixar επιστρέφει πιο δυναμικά από ποτέ με ίσως την καλύτερη δουλειά της μέχρι τώρα. Από τον σκηνοθέτη του επίσης εξαιρετικού "Ψηλά στον Ουρανό" και του "Μπαμπούλες Α.Ε." καταλήγουμε με άλλη μια ταινία που αποδεικνύει ότι η Pixar μπορεί ως όχημα μια φαινομενικά απλοϊκή ιδέα (παιχνίδια που ζωντανεύουν, ένα σπίτι που πετάει με μπαλόνια ηλίου, προσωποποιημένα συναισθήματα στους εγκεφάλους μας έχουν ζωή) είναι ικανή να δημιουργήσει ένα συναισθηματικό και περιπετειώδες ταξίδι, από τα καλύτερα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια και στις κορυφαίες θέσεις των καλύτερων ταινιών κινουμένων σχεδίων. Μόλις σε μιάμιση ώρα καταφέρνει να μας παρουσιάσει πληθώρα ολοκαίνουργιων χαρακτήρων, αλλά και έναν ολόκληρο φανταστικό κόσμο φτιαγμένο με τόση λεπτομέρεια και μεράκι που εντυπωσιάζει. Παίρνοντας το γεγονός της μετακόμισης ως αλληγορία για το γεγονός του ότι η Ράιλεϊ μεγαλώνει την βλέπουμε να παιρνάει μια κρίση που εξελίσσεται σε κατάθλιψη, την ίδια στιγμή που ανακαλύπτουμε τον καταπληκτικό κόσμο του μυαλού της. Μην έχοντας ούτε μια περιττή σκηνή, με φωνητικούς χαρακτήρες που ταιριάζουν γάντι (στην αγγλόφωνη έκδοση), το Inside Out αποτελεί άλλη μια ατράνταχτη απόδειξη ότι οι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι συνώνυμο του: παιδικές ταινίες. Αντιθέτως, αν και η προβολή της σε ένα ώριμο παιδί θα είναι εξίσου απολαυστική με αυτή σε έναν ενήλικα, πρόκειται για μια ταινία που εγγυημένα θα αγγίξει τους πάντες και θα προκαλέσει πολλά de ja vu, ακριβώς επειδή έχει τόσα στοιχεία από την καθημερινή μας ζωή που είναι αδύνατο να μην ταυτιστούμε. Με σύμβουλους νευρολόγους και παιδικούς ψυχιάτρους κατάφεραν να συμπτύξουν το σύνολο των περίπου 27 ανθρώπινων συναισθημάτων σε 5 απόλυτα χαρακτηριστικούς που εμπειριέχουν εν μέρη και τα υπόλοιπα συναισθήματα, είναι εμφανές από αυτό το γεγονός και μόνο η προσπάθεια που καταβλήθηκε για να δημιουργηθεί αυτή η εξαιρετικά γλυκιά ταινία, που είναι από το 2009 στη δημιουργία. Η εξαιρετική μουσική του Michar Giacchino του οσκαρικού συνθέτη του "Ψηλά στον Ουρανό", δένει τη συγκίνηση φέρνοντας του θεατές για μιάμιση ώρα στην παιδική ηλικία. Τα μαθήματα ζωής είναι αμέτρητα και ο τρόπος παρουσίασής τους εντελώς απολαυστικός. Απόλυτα πρωτότυπη, απόλυτα απολαυστική. Η Pixar δε σταματά να ανεβάζει τον πήχη.

Αξιολόγηση: ****1/2 (Πολύ Καλή/Αριστούργημα)

του MicLef

Η Διάσωση (The Martian)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 144 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ, με τους: Ματ Ντέιμον, Τζέσικα Τσαστέιν, Τζεφ Ντάνιελς και Σον Μπιν.

Κατά τη διάρκεια μιας επανδρωμένης αποστολής στον Άρη, ο αστροναύτης Μαρκ Γουάτνεϊ θεωρείται νεκρός από τη ΝΑSΑ έπειτα από μια έντονη καταιγίδα και εγκαταλείπεται στον κόκκινο πλανήτη. Όμως ο Γουάτνεϊ επιβίωση και πρέπει να κάνει τα πάντα για να επιβιώσει σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον με λιγοστά μέσα επικοινωνίας και διατροφής.

Συμπίπτοντας με την αποκάλυψη της ΝASA για την εύρεση στοιχείων που υποδηλώνουν την ύπαρξη νερού στον Άρη, καθώς και με την έλλειψη ανταγωνιστών, η "Διάσωση" κέρδισε για αρκετές βδομάδες την πρώτη θέση στις παγκόσμιες εισπράξεις. Με το διάστημα να κατακτά όλο και μεγαλύτερο μερίδιο στα blockbusters, και ακολουθώντας την επιτυχία του Gravity και του Interstellar, η επιτυχία της "Διάσωσης" επιβεβαιώνει τη λαχτάρα του κοινού για το διαφορετικό, μια περιπέτεια με διαφορετική πλοκή, και το αχανές σύμπαν είναι το τέλειο μέρος για να γίνει αυτό, καθώς μόλις την τελευταία δεκαετία τα οπτικά εφέ τελειοποιήθηκαν αρκετά ώστε να μας μεταφέρουν ικανοποιητικά εκεί. Έχοντας ήδη δει στο Interstellar τον Ματ Ντέιμον να παίζει το ρόλο ενός αστροναύτη εγκατελειμένο σε έναν μακρινό πλανήτη, ο Ρίντλεϊ Σκοτ δεν προσπαθεί να μιμηθεί τις φιλόδοξες προσδοκίες της εν λόγω ταινίας ή του Gravity, ούτε και την οπτική τελειότητα των δύο αυτών ταινιών, αλλά στα τεχνικά ζητήματα μιας τέτοιας αποστολής διάσωσης. Βασισμένος στον βιβλίο του Άντι Γουίρ: Άνθρωπος στον Άρη, αναπαραγάγει ως επί το πλείστον υλοποιήσιμα αποσπάσματα από το βιβλίο εντυπωσιάζοντας με τον ρεαλισμό του. Με μια κατάλληλη δόση χιούμορ και έντονη αισιοδοξία μας δείχνει τη σταδιακή προσπάθεια επιβίωσης του Μαρκ Γουάτνεϊ, σε ίσως μεγαλύτερη διάρκεια από ότι θα άξιζε, καθώς προς το τέλος , ύστερα από ατελείωτη επικοινωνία μέσω κάμερας, παρόλο που μερικές από τις ιδέες είναι πραγματικά αξιοθαύμαστες, η μεγάλη συσσώρευσή τους και η διαρκής δυσλειτουργία των πάντων καταλήγει κουραστική. Επιβεβαιώνοντας τον τίτλο του sci-far star (Elysium, Interstellar, Η Διάσωση), ο Ματ Ντέιμον συνεχίζοντας την εκθετική ανάκαμψη της καριέρας του εκπληρώνει με ευκολία το καθήκον του, ενώ και οι υπόλοιποι ηθοποιοί παραδίδουν φιλότιμες ερμηνείες. Αν και ποτέ δεν κάνει μεγάλης διάρκειας "κοιλιά" το γεγονός ότι δεν εκμεταλλεύτηκε το, ιδανικό για αυτήν την δουλειά, διάστημα, για την διατύπωση θεμελιωδών ερωτημάτων για τη ζωή και το νόημά της, κάνει την ταινία αρκετά κούφια, σαν εντυπωσιακό και απίστευτα καλό ντοκιμαντέρ της NASA, με επιστημονικό ενδιαφέρον και αρκετή δράση, αλλά χωρίς να έχει κάτι παραπάνω να προσφέρει.

Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή)
του MicLef
Trailer:

Κάτω από το Δέρμα (Under the Skin)

Αμερικανοαγγλική ταινία. Διάρκεια: 108 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Γκλέιζερ, με τους: Σκάρλετ Γιόχανσον, Πολ Μπράνιγκαν και Κρίστοφ Χάντεκ.

Μια μυστηριώδης γυναίκα αποπλανεί μοναχικούς άντρες κατά τις απογευματινές ώρες στη Σκωτία.

Ακολουθώντας την επιτυχία των "Εκδικητών", η Γιόχανσον μας υπενθυμίζει ότι δε διστάζει να κάνει τολμηρές ερμηνευτικές επιλογές, προτού θεωρηθεί "πουλημένη" από το κοινό. Πρωταγωνιστώντας σε έναν ρόλο γραμμένο για τα μέτρα της, ως ένας εξωήινος με έλλειψη πραγματικών συναισθημάτων, εκτελώντας οδηγίες, πιθανότατα την απόκτηση πειραματόζωων που κανένας θα αναζητήσει αφού εξαφανιστούν. Ξεκινώντας με μια φουτουριστική σκηνή, παρατηρώντας μια δημιουργία συνθετικής ίριδας με προηγμένη τεχνολογία υψηλού οπτικού ενδιαφέροντος, που καταλήγει να κοιτάει τον θεατή ενώ ακούγονται λέξεις προς απομνημόνευση από την Σκάρλετ, γίνεται κατανοητό ότι η ταινία δεν είναι για όσους δεν αναζητούν κάτι το ιδιαίτερο, μια διαφορετική μορφή έκφρασης που απλόχερα προσφέρει το σινεμά. Παρακολουθούμε την, σκόπιμα, χωρίς όνομα γυναίκα να ελκύει άντρες σε μία επίσης οπτικά εντυπωσιακή παγίδα ξανά και ξανά μέχρι που συμβαίνει κάτι πέρα των σχεδίων αυτής ή των ανώτερών της: η αλληλεπίδρασή της με τον ανθρώπινο κόσμο μέσω του ανθρώπινου περιβλήματός της ξεκινά να της δημιουργεί εμπάθεια και διάθεση εξερεύνησης του σώματός της. Αποτελώντας ουσιαστικά μια περίτεχνη ιστορία ενηλικίωσης, ο Τζόναθαν Γκλέιζερ, μεταφέροντας ένα ομότιτλο βιβλίο, θέτει θολά ερωτήματα πάνω στις αρχές στης ύπαρξης και στις προϋποθέσεις για να θεωρείται ότι κάποιος αισθάνεται. Δυστυχώς δεν μπαίνει στη διαδικασία του να τα απαντήσει, παραδίδοντας όμως μερικές αριστουργηματικά σκηνοθετημένες σεκάνς εξαιρετικής οπτικής ποιότητας. Το ιδιαίτερο σάουντρακ με βάση τρεις νότες σαν εξωγήινη σειρήνα κινδύνου προσδίδει ένταση και ερωτήματα στην κάθε ήρεμη σκηνή μέχρι την τραγική κατάληξη, μέσα στα πανέμορφα τοπία της Σκωτίας. Σε καμία περίπτωση για όσους ψάχνουν μια εύπεπτη ταινία.

Αξιολόγηση: *** (Καλή)

του MicLef 

Trailer:

Σε Ακολουθεί (It Follows)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 100 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ, με τους: Μάικα Μονρό, Κιρ Γκίλκριστ, Λίλι Σιπ, Ντάνιελ Ζοβάτο.

Μια κοπέλα ακολουθείται από μια παραφυσική οντότητα, ύστερα από μια σεξουαλική εμπειρία της.

Ο Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ, ακολουθώντας τα χνάρια των ακηνοθετών της παλιάς κοπής, αλλά προσφέροντας κάτι το ευχάριστα πρωτότυπο, μια συναρπαστική ιστορία ενηλικίωσης χαμηλών τόνων, διαθέτοντας όλες τις αρετές μιας προσεγμένης παραγωγής του ανεξάρτητου σινεμά. Αποδεικνύοντας απο την πρώτη σκηνή κιόλας ότι απέχει από τις συνηθισμένες αιματηρές ταινίες, περιορίζοντας τον εαυτό της στην κλιμάκωση και στη δημιουργία τρομακτικής ατμόσφαιρας, με τη βοήθεια της εξαιρετικής της φωτογραφίας, δημιουργεί το φόβο για το τι θα υπάρχει στο επόμενο πλάνο, με όχημα μια πολύ απλή αλλά αποτελεσματική σεναριακή ιδέα. Το ηλεκτρονικό της σάουντρακ δένει εξαιρετικά, ενώ οι ερμηνείες όλων των νεαρών ηθοποιών είναι φιλότιμες, με χαρακτήρες που δεν είναι τόσο μονοδιάστατοι όσο στις περισσότερες ταινίες τρόμου, επιτρέποντας την ψυχολογική ματιά στο πλάσμα που "ακολουθεί" διαρκώς, ως οι ανασφάλειες και οι φόβοι για επίκριση ενός ταραγμένου εφήβου. Η παντελής απουσία της γονικής επίβλεψης στην ταινία την κάνει ακόμα πιο τρομαχτική, εντείνοντας τον ψυχολογικό παράγοντα, καθώς οι ήρωες μας είναι ακόμη πιο απροστάτευτοι, χωρίς ένα πιο ώριμο μυαλό να μπορεί να τους βοηθήσει, καταφεύγοντας έτσι στην ομαδικότητα. Έχοντας την πρώτη του προβολή στην εβδομάδα κριτικής του Φεστιβάλ Κανών, το lt Follows, είναι σίγουρο ότι θα σε ακολουθήσει μετά το τέλος της ταινίας, με ή χωρίς της κοινωνικές αναφορές του.

Αξιολόγηση: ***1/2 (Καλή/Πολύ Καλή)
του MicLef
Trailer:

Ελεύθερος Σκοπευτής (American Sniper)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 133 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ, με τους: Μπράντλεϊ Κούπερ, Σίνα Μίλλερ και Κάιλ Γκάλνερ.

Ο εξαιρετικός σκοπευτής Κρις Κάιλ σώζει δεκάδες ζωές στο πεδίο της μάχης και αυτό τον μετατρέπει σε έναν θρύλο στην Αμερική. Πίσω στην πατρίδα του, ύστερα από τέσσερις θητείες, ο Κρις βρίσκει δύσκολη την προσαρμογή του στην οικογένεια του και συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από τον πόλεμο.

Στην πιο πρόσφατη ταινία του, ο Κλιντ Ίστγουντ, έχοντας πια καθιερώσει την παρουσία του ακόμη και στο νεανικό κοινό, δημιουργεί την πιο εμπορικά πετυχημένη ταινία του, με συνολικές εισπράξεις που προσπέρασαν τα 547 εκατομμύρια δολλάρια παγκοσμίως. Δυστυχώς όμως, το γεγονός αυτό συμπίπτει με το γεγονός ότι πρόκειται για την πιθανότατα χειρότερη ταινία του. Παρόλο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βλέπεται, αποδεικνύοντας την ποιότητα του Ίστγουντ, είναι φανερά κατώτερη από τις υπόλοιπές του. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Κρις Κάιλ, του οποίου η γυναίκα έδωσε λεπτομερείς αφηγήσεις από τη σχέση τους για την ρεαλιστική αναπαράστασή τους, παρείχε πολύτιμο υλικό για τη δημιουργία εμπάθειας με τους χαρακτήρες και αυτό είναι δυστυχώς το μόνο αντικειμενικό στοιχείο στην ταινία. Το βασικό σημείο της, ο πόλεμος και η προβολή του, αν και εξαιρετικά διεκπεραιωμένη, τοποθετώντας μας στο κέντρο της δρασης, με παντελή έλλειψη οποιασδήποτε κριτικής πάνω στον πόλεμο. Παρόλο που μια πολεμική ταινία επιστημονικής φαντασίας ή μια πολεμική ταινία διαδραματιζόμενη σε παλαιότερη χρονική περίοδο θα μπορούσε να έχει άλλοθι για την απουσία αναφοράς στο λόγο πρόκλησης του πολέμου, ωστόσο, ένας τόσο πρόσφατος πόλεμος που έχει δημιοργήσει τόσες εντάσεις παγκοσμίως όσον αφορά τα πραγματικά κίνητρά του, είναι αδικαιολόγητο που ο Ίστγουντ αποφάσισε ή έστω συμφώνησε να καλύψει αυτούς τους παράγοντες και να προβεί σε μια δίωρη πολεμική εξτραβαγκάντζα, φτάνοντας στα όρια της προπαγάνδας. Ο Μπράντλεϊ Κούπερ, εκπληκτικός στην ενσάρκωση του Κάιλ, κερδίζει οσκαρική υποψηφιότητα, δίνοντας σάρκα και οστά σε έναν άνθρωπο που καταλήγει όλο και περισσότερο χάνει τα λυτρωτικά του στοιχεία και μετατρέπεται σε μηχανή πολέμου. Πέραν αυτής της σωστά δομημένης εξέλιξης η ταινία δείχνει απόλυτα στερεοτυπικά την κατάσταση στο Ιράκ, με τους "φριχτούς" μελαμψούς εχθρούς να έχουν όλοι τους ως ύστατη επιθυμία τους την καταστροφή των Αμερικανών στρατιωτών. Ντροπιαστικό για μένα το γεγονός του ότι, ακόμη και αν ήταν αληθινά όλα τα γεγονότα, ανάμεσα στα πολλά που εμφάνιζαν τις επιλογές των στρατιωτών ως σωστές, επιλέχθηκε η σκηνή που ένας Ιρακινός υποδέχεται τους Αμερικανούς στρατιώτες στο σπίτι του, τους προσφέρει φαγητό και ξεκούραση, ώσπου αποκαλύπτεται ότι κατέχει κρυμμένα όπλα, χωρίς να υπάρχει αντίβαρο για να αντισταθμίσει την απανθρωπιά σε αυτήν την κίνηση, αποτελώντας εύκολα εντοπίσιμη προπαγάνδα. Καλά σκηνοθετημένη, αλλά κακώς στοχευμένη, συγκίνησε, αναμενόμενα, την ακαδημία κερδίζοντας πέντε υποψηφιότητες για όσκαρ και αποκτώντας ένα, καλύτερης μίξης ήχου.

Αξιολόγηση: ** (Ενδιαφέρουσα)

του MicLef
Trailer:

 

Jurrasic World

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 124 λεπτά.
Σκηνοθεσία: Κόλιν Τρέβοροου, με τους: Κρις Πρατ, Μπρους Ντάλλας Χάουαρντ και Βίνσεντ Ντ' Ονόρφιο.
Ένα νέο θεματικό πάρκο χτίστηκε στη θέση του αρχικού Τζουράσικ Παρκ. Τα πάντα βαίνουν καλώς, όσπου το νεότερο θέαμα του πάρκου, μια τεράστια γενετικά τροποποιημένη μηχανή θανάτου, δραπετεύει από τη κλουβί της και ξεκινά το κυνήγι.
Ακολουθώντας την εξαντλητική μόδα των τελευταίων χρόνων, της αναπαραγωγής προϋπάρχουσων ιδεών μέχρι να μειωθεί ο αριθμός πωληθέντων εισιτηρίων, το Jurrasic World προσπαθεί να αναβιώσει τη δόξα της πρώτης ταινίας της τριλογίας Jurassic Park, υποσχόμενο την κλειστοφοβική αίσθηση και τα εκπληκτικά οπτικά εφέ που ενθουσίασαν το κοινό, μέσα από μια αδρά χρηματοδοτούμενη διαφήμιση, που περιλάμβανε τη δημιουργία ιστοσελίδας για το... πάρκο. Με εντελώς καινούργιο καστ, ατυχές στην περίπτωση των νεαρών παιδιών, ξεκινάμε το ταξίδι στην παιδική ηλικία πολλών από τους θεατές με χαρακτήρες με ελάχιστη ανάπτυξη και μη μικρή αληθοφάνεια στις αντιδράσεις τους. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να παραληφθεί, αν η ταινία αποζημίωνε με καταιγιστική δράση τους θεατές, κάτι όμως που επίσης δε συμβαίνει, καθώς οι σκηνές δράσεις έχουν προβλέψιμη έκβαση, η ταινία ποτε δε μας κάνει να ανησυχήσουμε πραγματικά για την ακεραιότητα των ηρώων μας και τα οπτικά εφέ δεν είναι τόσο εντυπωσιακά όσο τα προ δεκαετίας, στην αρχική ταινία. Ο Κρις Πρατ, ιδανικός για να ηγηθεί αυτής της βεβιασμένης ταινίας και ταυτοχρόνως ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας, έχει ως ταίρι του την Μπρους Ντάλλας Χάουαρντ (Σκοτεινό Χωριό), που παρόλο δεν καταφέρουν να σώσουν τα προσχήματα και την ανιατή εξέλιξη της ταινίας, κατάφεραν να επικεντρώσουν τα μίντια τόσο πολύ που η ταινία αναδείχθηκε σε εμπορική επιτυχία. Οι προσπάθειες σύνδεσης της ταινίας με τις προηγούμενες είναι χαλαρές και χωρίς να προκαλούν ανατριχίλα στους εύκολα συγκινούμενους θεατές που ξαναβλέπουν αυτό που αγάπησαν παλιότερα, καθώς τώρα λείπουν όλα τα στοιχεία που έκανε την προηγούμενη ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ (κυρίως η πρώτη ταινια) να σημαδέψει τη βιομηχανία του σινεμά. Αρκετά ενδιαφέρουσα για κάποιον που αναζητά μια περιπέτεια να ξοδέψει τον χρόνο του, αλλά δυστυχώς δεν ικανοποίησε τους φανς του franchise, ούτε τους λάτρες των ταινιών του είδους.

Αξιολόγηση: ** (Ενδιαφέρουσα)
του MicLef
Trailer:

Fury

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 134 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Άγιερ, με τους: Μπραντ Πιτ, Λόγκαν Λέρμαν και Σάι ΛαΜπαφ.

Απρίλιος, 1945. Καθώς οι Σύμμαχοι κάνουν την τελευταία τους επίθεση στην Ευρώπη, ένας σκληροτράχηλος και έμπειρος λοχίας ονόματι War-daddy, διοικεί ένα τανκ με τα υπόλοιπα τέσσερα άτομα του πληρώματός του σε μια θανατηφόρα αποστολή.

Ο Ντέιβιντ Άγιερ, ο σκηνοθέτης της "Μέρας Εκπαίδευσης" και του "Fast and Furious", αναλαμβάνει να διευθύνει μια ταινία με αξιόλογα αποθέματα καλών ηθοποιών, ιστορικών γεγονότων και χρημάτων, με τη φιλοδοξία και τις προοπτικές για να γίνει η νέα "Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν", όμως του παραδίδεται ένα κλάσης κατώτερο σενάριο, το οποίο δεν εκμεταλλέυτηκε όπως έπρεπε, καθώς δεν είναι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Εκτός λοιπόν του, αταίριαστου για τον ρόλο, Μπραντ Πιτ, οι υπόλοιποι ηθοποιοί κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν σε μια δίωρη υπερβολή, με ωμή βίαια που ανώφελα προσπαθεί να δείξει τη φρίκη του πολέμου, η οποία διακόπτεται από ατελείωτες "ηρεμίες πριν την καταιγίδα", γεμάτες αμπελοφιλοσοφίες περί ζωής και πολέμου από έναν ελάχιστα συμπαθή χαρακτήρα, τον War-daddy. Τους παρατηρούμε να διασχίζουν την Γερμανία απελπιστικά αργά, με περιστασιακές μάχες ελάχιστης αγωνίας, καθώς η ταινία είναι προβλέψιμη από την αρχή μέχρι το τέλος της. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν σε πόσο μεγάλο βαθμό θα υπηρετούσε τα κλισέ του είδους, οδηγώντας την τελική μάχη να μοιάζει πιο πολύ σε σκηνή απο παρωδία παρά από ρεαλιστικό πολεμικό δράμα. Στην τελική αυτή σκηνή παρακολουθούμε πέντε στρατιώτες μέσα σε ένα ακινητοποιημένο τανκ να καταστρέφουν μια ολόκληρη γερμανική μεραρχία χωρίς καμία ένδειξη στοιχειώδους εξυπνάδας από τη μεριά των Γερμανών στρατιωτών, οι οποίοι τρέχουν προς τα πυρά και αστοχούν από τα δύο μέτρα. Η ταινία λοιπόν όχι μόνο δεν έφτασε τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει από το θεαματικό τρέιλερ, αλλά ούτε καν κατάφερε να καταλήξει σε ένα αποδεκτό θέαμα.

Αξιολόγηση: *1/2 (Μέτρια/Ενδιαφέρουσα)

του MicLef
Trailer:

Παγιδευμένη Ψυχή: Κεφάλαιο 3 (Insidious: Chapter 3)

Αμερικανική ταινία.  Διάρκεια: 97 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Λι Γουάνελ, με τους: Ντέρμοτ Μαλρόνι, Στέφανι Σκοτ και Λιν Σάι.

Το πρίκουελ των δύο insidious, δείχνει τι συνέβη πριν τα παραφυσικά φαινόμενα στην οικογένεια Λάμπερτ, ακολουθώντας την Ελίς που ειναι μέντιουμ που αποφασίζει να χρησιμοποιήσει το χάρισμά της για να βοηθήσει ένα απελπισμένο κορίτσι.

Αλλάζοντας σκηνοθέτη και σχεδόν ολοκληρωτικά ηθοποιούς το τρίτο μέρος των insidious (γιατί τώρα πια οποιαδήποτε επιτυχημένη ταινία τρόμου πρέπει να ακολουθείται από εξαντλητικό αριθμό σίκουελς και πρίκουελς), ακολουθούμε τον πιο ενδιαφέρον χαρακτήρα των ταινιών, την Ελίς, η οποία λόγο του φόβου της για μια οντότητα που προσπαθεί να τη σκοτώσει, δεν χρησιμοποιεί το ιδιαίτερο χάρισμά της. Ύστερα όμως από ένα σημείο της ταινίας και μετά, απολύτως αναμενόμενα, αποφασίζει να βοηθήσει την πρωταγωνίστρια, της οποίας η ζωή είναι σε κίνδυνο. Με αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή, έχοντας χάσει όμως την αίσθηση της πρώτης ταινίας και στηριζόμενη μόνο σε φτηνού τύπου jumpscares (απαράδεκτος ο δυνατός ήχος για να σηματοδοτήσει ότι η Ελίς... ξύπνησε), η ταινία δεν προσπαθεί σε καμία περίπτωση να προτοτυπήσει, και παρόλο που είναι ενδιαφέρουσα ιδέα της "οντότητας" που θέλει όντως να βλάψει σωματικά τον χαρακτήρα, δεν δημιουργεί αρκετά καλή ατμόσφαιρα ώστε να διατηρήσει την ένταση μερικών από τις αρχικές σκηνές. Η Στέφανι Σκοτ αποδεικνύεται πετυχημένη επιλογή, την ίδια στιγμή που οι υπόλοιποι ηθοποιοί παραδίδουν κάτω του μετρίου ερμηνείες. Ανώτερη της δεύτερης ταινίας, αλλά με φανερή έλλειψη καινούργιων στοιχείων, αυτή φαίνεται πως θα είναι η τελευταία από τις ταινίες insidious.

Αξιολόγηση: ** (Ενδιαφέρουσα)
του MicLef
Trailer:

 

Χωρίς Μέτρο (Whiplash)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 107 λεπτά. 

Σκηνοθεσία: Νταμιέν Σαζέλ, με τους: Μάιλς Τέλλερ, Τζέι Κέι Σίμμονς, Πολ Ρέισερ και Μελίσσα Μπενόιστ.

Ένας νέος ντράμερ με υψηλές προσδοκίες εγγράφεται σε σχολή μουσικών σπουδών, όπου τα όνειρά του για μεγαλεία καθοδηγούνται από έναν καθηγητή που δε θα σταματήσει πουθενά για να αποκαλύψει τις πραγματικές δυνατότητες ενός μαθητή.

Η ευχάριστη έκπληξη του 2014, το "Χωρίς Μέτρο", είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή που κατάφερε να κερδίσει 3 Όσκαρ (Β' Αντρικού ρόλου, Έντιτινγκ και Μίξης Ήχου), ενώ ήταν υποψήφιο και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερου Σεναρίου. Με έναν καθηλωτικό Τζέι Κέι Σίμμονς στο ζενίθ της καριέρας του και έναν εντυπωσιακό αναδυόμενο Μάιλς Τέλλερ, βλέπουμε μια χιλιοειπωμένη ιστορία, αυτή του σκληρού δάσκαλου και του φιλόδοξου μαθητευόμενου, που είναι όμως γυρισμένη με μαεστρία και μεράκι. Ακολουθώντας το συνηθισμένο μοτίβο των απανωτών αποτυχιών και της σαρωτικής επιτυχίας, με προσεγμένη φωτογραφία, γρήγορο, κοφτό μοντάζ και φυσικά έναν εκρηκτικό σάουντρακ, έχουμε μια απολαυστική ιστορία, με αρκετά στοιχεία διαφοροποίησης από την τυποποιημένη ιστορία ώστε να μη βαριόμαστε, αλλά και με αρκετές μελοδραματικές ευκολίες και συμπτώσεις ώστε να είναι προσιτή στο ευρύ κοινό. Οι συμπτώσεις αυτές γίνονται υπερβολικά αβίαστα, εξυπηρετούν όμως διακριτικά την πλοκή της ταινίας που κυλά γρήγορα, αποδεικνύοντας τη δυνατότητα του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά να παράγει ποιοτικές ταινίες με αξιώσεις, ανάλογες της διαφήμισής τους, στα ταμεία και στα βραβεία. Από τις πιο "ανεβαστικές" ταινίες των τελευταίων χρόνων. Ο χαρακτήρας του Τζέι Κέι Σίμμονς είναι τόσο απολαυστικός που δε θέλεις να τελειώσει η ταινία!

Αξιολόγηση: *** (Καλή)

του MicLef

Trailer:

Νυχτερινός Ανταποκριτής (Nightcrawler)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 117 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Νταν Γκίλροϊ, με τους: Τζέικ Τζίλενχαλ, Ρενέ Ρουσσό και Μπιλ Πάξτον.

Όταν ο Λούις Μπλουμ, έναν εκκεντρικός νέος απελπισμένος για δουλειά, καταφέρνει να εμπλακεί με την ειδησεογραφία του εγκλήματος στο Λος Άντζελες, ακροβατεί στο διαχωρισμό μεταξύ παρατηρητή και συνέργου για να αναδειχθεί. Στην προσπάθειά του τον βοηθάει η Νίνα, μια γνωστή, έμπειρη τηλεοπτική δημοσιογράφος.

Πρωταγωνιστής της ταινίας ένας "αγνώριστος" Τζέικ Τζίλενχαλ, σε έναν ρόλο που δεν τον έχουμε συνηθήσει, τον οποίο όμως φέρνει εις πέρας με επιτυχία, κερδίζοντας υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Ά αντρικού ρόλου. Σε ένα ευχάριστα πρωτότυπο σενάριο (χωρίς να περιέχει ανατροπές και φτηνούς εντυπωσιασμούς), υποψήφιο για το αντίστοιχο Όσκαρ, παρακολουθούμε έναν μισάνθρωπο, με μοναδική του φιλοδοξία, την προσωπική του πρόοδο, με βίαιο παραγκωνισμό όλων των ανταγωνιστών, με μηδαμινά στοιχεία για να ταυτιστούν οι θεατές. Μέσω όμως αυτού του χαρακτήρα η ταινία αρπάζει την ευκαιρία να κατακρίνει εύστοχα τη λειτουργία των ΜΜΕ, με την παραπληροφόρηση, την μεγαλοποίηση των γεγονότων και τη στοχευμένη προβολή ειδήσεων. Πέραν αυτού η ταινία κυλά κάπως αργά, με αρκετές επαναλαμβανόμενες σκηνές που θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από εμβάθυνση στον ενδιαφέρων και απεχθή χαρακτήρα του Λούις Μπλουμ. Η συμπεριφορά των δευτερευόντων χαρακτήρων φαίνονται ορισμένες στιγμές σχηματική και αναληθοφανής, χωρίς όμως να αποσυντονίζεται την αργά κλιμακούμενη πλοκή. που απακορυφώνεται στην μέγιστη φρικιαστική απανθρωπιά του πρωταγωνιστή με προβλέψιμο και όμως καθηλωτικό τρόπο. Ενδιαφέρουσα φωτογραφία και ουδέτερη μουσική, αφήνουν το σενάριο να εξελιχθεί και τον Τζέικ Τζίλενχαλ να αποδώσει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του. 

Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή)

του MicLef

Trailer:

 

Οι Σελίδες του Τρόμου (The Babadook)

Αυστραλο-Καναδική ταινία. Διάρκεια: 93 λεπτά.
Σκηνοθεσία: Τζένιφερ Κεντ, με τους: Έσι Ντέιβις, Νόα Γουάισμαν και Ντάνιελ Χένχαλ.

Μια χήρα, που τη στοιχειώνει ο βίαιος θάνατος του άντρα της, προσπαθεί να ανταπεξέλθει με το διαρκή φόβο του γιού για ένα που περιφέρεται στο σπίτι, αλλά σύντομα ανακαλύπτει μια δόλια παρουσία παντού γύρω της.

Από την πρωτοεμφανιζόμενη, στο σκηνοθετικό χώρο, Τζένιφερ Κεντ, από την οποία θα λατρεύαμε να δούμε καινούργια έργα, έρχεται μια ταινία-έρευνα πάνω στις πηγές του φόβου και των ανασφαλειών, με το πιο τρομαχτικό τρόπο. Έχοντας το ιδανικό σκηνικό μιας συνηθισμένης ταινίας τρόμου (μια μεγάλη μονοκατοικία για μικρό αριθμό ατόμων, ένα παιδί που μόνο αυτό βλέπει τρομαχτικά πράγματα, μια περίεργη παρουσία), καταφέρνει να κάνει κατανοητό από τις πρώτες σκηνές ότι δεν έχει διάθεση να αποτελέσει μια ταινία "του σωρού". Ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, σκοτεινά πλάνα και προσεγμένες λήψεις όλα συνεργάζονται για δώσουν υπόσταση στην αόρατη απειλή, η οποία διατηρείται κρυφή για το μεγαλύτερο διάστημα της ταινίας. Ωστόσο, σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες της κατηγορίας της, το Babadook (αναγραμματισμός για το a bad book) δεν απομυθοποιεί την απειλή αυτή μετά την αποκάλυψη της, επειδή ειναι ψυχολογικό θρίλερ, χωρίς να βασίζεται στην κατάχρηση των jump-scares και των κλισέ. Επιβλητική μουσική, πετυχημένη χρήση ηχητικών εφέ και αποδεκτά οπτικά εφέ, εντυπωσιακά για τον μικρό προϋπολογισμό της ταινίας, όλα βοηθούν για την ανάδειξη των δύο πρωταγωνιστών που παραδίδουν και οι δύο εκπληκτικές ερμηνείες (ο μικρός Νόα Γουάισμαν αποδεικνύεται από τους πιο ταλαντούχους νεαρούς ηθοποιούς που έχουν εμφανιστεί). Οι πολύ τρομαχτικά σκηνές της ταινίας δεν αποπροσανατολίζουν τη στοχευμένη σκηνοθέτιδα από το σκοπό της, που είναι η δημιουργία μιας πετυχημένης αλληγορίας στο φόβο και των πραγμάτων που προσπαθούμε να αποφεύγουμε, με τον ενήλικο και τον παιδικό κόσμο να ενώνονται για να καταπολεμήσουν τις κοινές τους φοβίες. Το αναμενόμενο τέλος δεν έρχεται σε αντίθεση με την υπόλοιπη ταινία, κλείνοντας δεξιοτεχνικά το ζήτημα της πηγής του φόβου και επιτρέποντας μας να... κοιμηθούμε το βράδυ!

Αξιολόγση: ***1/2 (Καλή/Πολύ Καλή)
του MicLef
Trailer:

21 Jump Street

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 109 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Φιλ Λορντ και Κρίστοφερ Μίλερ, με τους: Τζόνα Χιλ, Τσάνινγκ Τέιτομ και Άις Κιούμπ.

 Ένα ζευγάρι αποτυχημένων αστυνομικών στέλλονται σε αποστολή στο τοπικό λύκειο για να ξεσκεπάσουν μια επιχείρηση ναρκωτικών που διακινεί έναν νέο συνθετικό ναρκωτικό.

Οι σκηνοθέτες του "Βρέχει κεφτέδες" και του "Η ταινία Lego", μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη την ομότιτλη σειρά της περιόδου 1987-1991 με πρωταγωνιστή τον Τζόνι Ντεπ (ο όποιος τιμάται με ιδιάιτερο τρόπο στην ταινία), απέχοντας από την αυτοπαρωδία, έχοντας ωστόσο διαθέσεις δημιουργίας παρωδίας. Ισορροπώντας με προσοχή μεταξύ των κακόγουστων αστείων (που είναι λιγοστά) και της μετατροπής της ταινίας σε περιπέτεια, ακολουθούμε τους δύο νέους, τον ταλαντούχο Τζόνα Χιλ και τον Τσάνιγκ Τέιτουμ που ξαφνιάζει με την ικανότητά του στο χώρο της κωμωδίας, που ενώ δέθηκαν με περίεργο τρόπο, επιστρέφοντας στο λύκειο, έπειτα από μια δεκαετία σχεδόν, ανταμώνουν ανεστραμμένους τους λόγους για τους οποίους στο λύκειο δε συμπαθούσε ο ένας τον άλλον. Οι αναφορές στη διαφορά μεταξύ του τώρα και του τότε είναι απολαυστικές, όπως και η προσέγγιση των nerds, ομάδας ατόμων που πια εδραιώνουν όλο και περισσότερο την παρουσία τους. Η κατανοητή προσπάθεια αποχής του σκηνοθετικού ντουέτου από τα σαχλά αστεία οδηγεί σε ίσως υπερβολικά ήπιο τόνο, ειδικά στην αρχή της ταινίας, αλλά αποζημειώνουν ορισμένες σκηνές που σίγουρα θα αποσπάσουν γέλια. Προσαρμοσμένη κυρίως για το νεό κοινό, καθώς περιέχει αναφορές σε σημερινές αναφορές που οι μεγαλύτεροι ίσως δεν έχουν στοιχεία για να ταυτιστούν, για το δημογραφικό κομμάτι για το οποίο στοχεύει εκπληρώνει τους στόχους της, με τον χρόνο να κυλάει γρήγορα. Ο εύκολος εντυπωσιασμός και οι σεναριακές αφέλειες είναι αναμενόμενες στο χώρο της κωμωδίας και ευτυχώς ο βαθμός που γίνονται εδώ, αν και υπαρκτός, δεν είναι μεγάλος. Οι πρωταγωνιστές έχουν άμεση χημεία, από τις πρώτες κιόλας σκηνές, καθώς αποτελούν τα δύο ξένα μεταξύ τους μισά, και καλύπτουν την όση αφέλεια μερικές σκηνές διαθέτουν, παραδίδοντας μια από τις πιο συνειδητοποιημένες νεανικές κωμωδίες των τελευταίων χρόνων.

Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή) 

του MicLef

Trailer:

Από Μηχανής (Ex machina)

Αγγλική ταινία. Διάρκεια: 108 λεπτά. 

Σκηνοθεσία: Άλεξ Γκάρλαντ, με τους: Ντόμνχαλ Γκλίσον, Αλίσια Βικάντερ και Όσκαρ Ίσαακ.

Ένας νεαρός προγραμματιστής επιλέγεται για να πάρει μέρος σε ένα επαναστατικό πείραμα στον τομέα της Τεχνητής Νοημοσύνης, αξιολογώντας τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά ενός άριστα σχεδιασμένου θηλυκού ρομπότ.

Από τον σεναριογράφο του "28 Μέρες Αργότερα", έρχεται η πρώτη του σκηνοθετική του απόπειρα (σε δικό του σενάριο), συνδυάζοντας άριστα τα στοιχεία ενός κλειστοφοβικού θρίλερ και των ηθικών προβληματισμών πάνω στην Τεχνητή Νοημοσύνη. Με ελάχιστους ηθοποιούς, αλλά με καλή (κρίνοντας από το αποτέλεσμα) παραγωγή, η ταινία μας μεταφέρει στο σπίτι μιας ιδιοφυίας, που είναι εξαιρετικά σχεδιασμένο, και παραμένουμε εκεί για σχεδόν ολόκληρο το διάστημα της ταινίας χωρίς όμως να χάσουμε το ενδιαφέρον, εξαιτίας του σωστής συχνότητας αποκάλυψης των νέων στοιχείων και των εμφανών εσωτερικών διλημμάτων του κεντρικού χαρακτήρα. Εκσυγχρονίζοντας τον κλασσικό, πλέον, μύθο του Φράνκενσταϊν, αλλά εμπλουτίζοντάς τον με ανησυχίες περί της σύγχρονης ταχύτητατης τεχνολογικής εξέλιξης και εκμοντερνίζοντάς τον πετυχημένα η ταινία πατά σε δοκισμένα μοτίβα, αλλά δεν φοβάται να πειραματιστεί. Με το σενάριο στον κορμό του να είναι σχεδόν απόλυτα προβλέψιμο, η ταινία δεν στοχεύει τόσο στον εντυπωσιασμό, παρόλο που περιέχει ιδιαίτερες σκηνές, καταφέρνοντας όμως να προσδώσει νέα οπτική στην χιλιοειπωμένη ιστορία. Το πρωταγωνιστικό τρίο είναι προσεχτικά επιλεγμένο, ειδικά ο Όσκαρ Ίσαακ ταιριάζει απόλυτα στο ρόλο του αμφιλεγόμενου εκατομμυριούχου, και καταφέρνει να φέρει εις πέρας το δύσκολο στόχο της δημιουργίας μια ταινίας με ελάχιστους ηθοποιούς, και το αμείωτο ενδιαφέρον. Καλλιτεχνικά η ταινία είναι απίστευτα προσεγμένη, με στοιχεία όπως το σπίτι, τα τοπία και οι εικόνες της να αποτελούν χάρμα οφθαλμών και η ατμόσφαιρά της αποτελεσματικά παραπέμπει στον χώρο του ψυχολογικού θρίλερ. Αν και μερικές σκηνές θα μπορούσαν να λείπουν και η εξέλιξη της πλοκής περιλαμβάνει μερικά παράδοξα, δεν είναι τόσο μεγάλα ώστε να... "βγάζουν μάτι" και δεν μειώνουν σημαντικά την υπόλοιπη ταινία. Από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες επιστημονικής φαντασίας του 2015.

Αξιολόγηση: *** (Καλή)
του MicLef
Trailer:

Frank

Αγγλική ταινία. Διάρκεια: 95 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Λένι Αμπράχαμπσον, με τους: Μάικλ Φασμπέντερ, Ντόμνχαλ Γκλίσον και Μάγκι Τζίλενχαλ.

Ο Τζον, ένας νεαρός που θέλει να γίνει μουσικός, ανακαλύπτει ότι αυτό απαιτεί πολύ περισσότερα από όσα περίμενε, όταν παίρνει μέρος σε ένα εκκέντρικό συγκρότημα, με τραγουδιστή και συνθέτη τον μυστήριο και εκκεντρικό Φρανκ.

Μια ταινία που πέρασε απαρατήρητη, καθώς προβλήθηκε σε ελάχιστες χώρες σε κλειστό δίκτυο προβολής, ως ανεξάρτητη παραγωγή, εντυπωσιάζει από την επιλογή ταλαντούχων ηθοποιών, μεταξύ των οποίων του ταλαντούχου Μάικλ Φασμπέντερ, ο οποίος για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της ταινίας, υποδύεται τον Φρανκ, με μια μεγάλη μάσκα πάνω από το κεφάλι του, με πολύ συναίσθημα και προσπάθεια. Εκκεντρικό από της πρώτες σκηνές το έργο αυτό δεν προσπαθεί να αποτελέσει εισπρακτική επιτυχία, ούτε καν να εκθιαστεί από τους κριτικούς. Σκοπός της είναι να περάσει μερικά στενάχωρα, αλλά ειλικρινή μηνύματα με ευφυή, τις περισσότερες φορές, τρόπο. Ξεκινώντας ανορθόδοξα και συνεχίζοντας με τρόπο εκκεντρικό, παρακολουθούμε τον Τζον, έναν συνηθισμένο "looser", με υψηλές προσδοκίες και όνειρα, αλλά με λιγοστό ταλέντο και πολλά εμπόδια στον δρόμο του. Όταν του εμφανίζεται η ευκαιρία που αναζητούσε συνειδητοποιεί, όπως και πολλοί νέοι στην ηλικία του, ότι όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι σε οποιοδήποτε τομέα, σπάνια καταλήγουν εκεί που είναι τυχαία, αλλά απαιτείται απόλυτη αφοσίωση στο αντικείμενο, με αμφίβολη την επιτυχία, εξαιτίας της έλλειψης αφοσοίωσης ή πραγματικής θέλησης. Όμως η ταινία δε θέλει απλά να ψυχοπλακώσει το κοινό παρουσιάζοντας την πικρή αλήθεια των μη ανεκπλήρωτων ονείρων και για αυτό το δύσκολο ταξίδι ψυχολογικής ενηλικίωσης του Τζον παρεμβάλλονται πολλές περιπέτειες και απρόοπτα, περιλαμβάνοντας στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σαρκαστικό, μαύρο χιούμορ, αλαφρένοντας την ατμόσφαιρα. Συνεχίζουμε την απελπισμένη προσπάθεια του Τζον να λάμψει στο φακό τη δημοσιότητας, η οποία οδηγεί σε καταστροφικά αποτελέσματα, ώσπου καταλήγουμε σε μια προσγειωμένη, ανθρώπινη κατάληξη γεμάτη συναίσθημα, που ίσως καθυστέρησε λίγο παραπάνω να τελειώσει από ότι θα έπρεπε, αποκτώντας λίγες "κοιλιές". Η σαρκαστική αναφορά στο τρόπο λειτουργίας του διαδικτύου και του σημερινού τρόπου ανάδειξης καλλιτεχνών είναι ιδιαίτερα εύστοχη.

Αξιολόγηση: *** (Καλή)
του MicLef
Trailer:

Χόμπιτ: Η Μάχη των Πέντε Στρατών (The Hobbit: The Battle of the Five Armies)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 144 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Πίτερ Τζάκσον, με τους: Ίαν ΜακΚέλεν, Μάρτιν Φρίμαν και Ρίτσαρντ Άρμιταζ.

Ο Μπίλμπο και η ομάδα των των νάνων που είναι μαζί του αναγκάζονται να λάβουν μέρος σε έναν πόλεμο εναντίον πολλών εχθρών και να κρατήσουν το Μοναχό Βουνό από την κατάληψή του από ένα αναδυόμενο κακό.

Έντεκα χρόνια αφού αποχαιρετήσαμε την επική τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, που εξαιρετικά μετουσίωνε το έργο του Τζ.Ρ.Ρ.Τόλκιν στη μεγάλη οθόνη (εγχείρημα που μέχρι τότε θεωρούνταν αδύνατο), αποχαιρετάμε ξανά τη Μέση-Γη και αυτή τη φορά ίσως οριστικά και τον συσχετισμό της με τον Πίτερ Τζάκσον, τον δημιουργό των δύο τριλογιών, καθώς φαίνεται πως δε θα μεταφέρει άλλα βιβλία του Τόλκιν στον κινηματογράφο. Ξεκινώντας ακριβώς εκεί που η δεύτερη ταινία είχε τελειώσει, παρακολουθούμε τον δράκο Νοσφιστή να επιτίθεται στο κοντινό χωριό, κάτι που δεν κρατάει παραπάνω από ένα τέταρτο, και η ταινία επικεντρώνεται στην μάχη που πλησιάζει, μια μάχη που προβάλλεται καθαρά για εμπορικούς σκοπούς, καθώς η αναφορά της στο βιβλίο είναι για πέντε σελίδες, στη διαμάχη του Θόριν με τον Αζόγκ και του Γκάνταλφ με τις σκοτεινές δυνάμεις, πράγματα που δεν υπήρχαν πουθενά στη σφαίρα της φαντασίας του Τόλκιν. Ενώ λοιπόν η ταινία (και η τριλογία) πιθανότατα θα ικανοποιήσει όσους θέλουν να περάσουν κάπως ευχάριστα την ώρα τους, η ταινία αποτελεί μια σεναριακή αποτυχία από κάθε οπτική γωνία, δημιουργώντας λογικά κενά ακόμη και στη σχέση του Χόμπιτ με την τριλογία των Αρχόντων, που δημιουργήθηκαν από την ανελλειπή και περιττή προσπάθεια του Πίτερ Τζάκσον να τονίσει τη σχέση αυτή. Πρακτικά ολόκληρη η ταινία θα μπορούσε να αποφευχθεί χωρίς να υπάρξει νοηματική ασυνέχεια ανάμεσα στο δεύτερο Χόμπτι και τον πρώτο Άρχοντα, επειδή σε αυτήν την ταινία παιρνάμε χρόνο με τους: Έλροντ, Γκαλάντριελ, Ράνταγκαστ, Σάρουμαν και Λέγκολας, χαρακτήρες που δεν αναφέρονται ούτε μια στιγμή στο βιβλίο και τους: Αζόγκ, Ταούριελ, τα παδιά του αρχηγού των ανθρώπων, τον άρχοντα του χωριού και τον απατεώνα υπηρέτη του, χαρακτήρες που δεν υπάρχουν πουθενά στο έργο του Τόλκιν. Η ταινία λοιπόν φάσκει και αντιφάσκει, καθώς προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από την προηγούμενη τριλογία μόνο όποτε τη συμφέρει, τροποποιώντας την εμφάνιση των στρατιωτών και των μυθικών πλασμάτων και αφιερώνοντας χρόνο σε επιπρόσθετες σκηνές και χαρακτήρες, ενώ ταυτοχρόνως με την πρώτη ευκαιρία προσπαθεί να στρώσει το έδαφος για την ήδη γυρισμένη "επόμενη" τριλογία. Στον εικαστικό τομέα είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι είναι ελκυστική, κάθώς τα 48fps που χρησιμοποιούνται δημιουργούν εντυπωσιακή ποιότητα εικόνας και παρόλο που τα οπτικά εφέ είναι ικανοποιητικά, η κατάχρησή τους δημιουργεί στον εύκολο εντοπισμού του "ψεύτικου" και των σφαλμάτων (με αποκορύφωμα το τρομαχτικά παραμορφωμένο πρόσωπο του Ορλάντο Μπλουμ), πράγμα δύσκολο για την τριλογία των Αρχόντων, που μια δεκαετία μετά την προβολή της έχει μηδαμινά και αποδεκτά "λάθη" στα οπτικά της εφέ, εξαιτίας της χρήσης μακετών και κομπάρσων και όχι την εξ ολοκλήρου δημιοργία σκηνών με υπολογιστή. Ο χρόνος περνάει βασανιστικά αργά, με χαρακτήρες ελάχιστα ενδιαφέροντες (που δεν μας ενδιαφέρει και πολύ η τύχη τους) και σκηνές μάχης ανέπνευστες, που θυμίζουν τη σειρά παιχνιδιών Total War, από το τεράστιο ποσό cgi μέχρι το τέλος της ταινίας, όπου γίνεται κατανοητό ότι το πολυαναμενόμενο τρίτο μέλος της τριλογίας αποδεικνύεται κατώτερο από τα προηγούμενα και το δεύτερο, ο καλύτερο. 

Αξιολόγηση: ** (Ενδιαφέρουσα)

του MicLef

Trailer:

Birdman Ή (Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας) - Birdman Or (The Unexpected Virtue of Ignorance)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 119 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιαρίτου, με τους: Μάικλ Κίτον, Έντουαρντ Νόρτον, Ζακ Γαλιφιανάκης, Έμα Στόουν και Ναόμι Γουότς.

Ένας ξεθωριασμένος ηθοποιός, που κάποτε υποδύθηκε έναν εικονικό υπερήρωα, αντιμετωπίζει τον εγωισμό του ενώ προσπαθεί να βελτιώσει την οικογένειά του, την καριέρα του και τον εαυτό του, τις τελευταίες μέρες πριν τη πρεμιέρα του έργου του στο Μπρόντγουεϊ.
Περίπου όπως και ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Μάικλ Κίτον είναι ένας ηθοποιός που έγινε διάσημος με το ρόλο του ως υπερήρωας (Μπάτμαν), ωστόσο σύντομα αφού εγκατέλειψε τον ρόλο, βυθίστηκε στην αφάνεια. Αν και συνέχισε να βγάζει ταινίες και να έχει μια χαρούμενη και πλήρη ζωή παρά τη μεγάλη κινηματογραφική του δραστηριότητα, όπως δηλώνει, ο ρόλος του στο Birdman είναι ο καλύτερος της καριέρας του και είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος, παρόλο που ο ρόλος, όπως πολλοί ίσως νομίσουν, δεν γράφτηκε για αυτόν. Η ταινία είναι γυρισμένη με εξαιρετική δεξιοτεχνία, με αριστουργηματικό μοντάζ και ροή κάμερας, που δημιουργούν την εντύπωση ότι όλη η ταινία γυρίστηκε σε ένα πλάνο, πράγμα όχι πολύ διαφορετικό από την αλήθεια, καθώς αποτελείται από λιγοστές, μεγάλες λήψεις, καθιστώντας το έργο των ηθοποιών δυσκολότερο και τις ερμηνείες τους ακομή πιο αξιέπαινες. Έτσι έχουμε την αίσθηση ότι η κάμερα κινείται αυτόνομα (σαν ένα πουλί ίσως;) παρακολουθώντας τους ηθοποιούς που δίνουν όλοι εξαιρετικές ερμηνείες εξερευνώντας την πολύπλευρη φύση των χαρακτήρων τους. Μέσα σε δύο ώρες λοιπόν ο Ινιαρίτου κάνει αναφορές στην οικογένεια, την ματαιοδοξία των ανθρώπων, στους κριτικούς τέχνης, καθώς και στην ίδια την τέχνη, καταλήγοντας σε ένα λυτρωτικό και αρκετά αμφιλεγόμενο τέλος. 4 βραβεία Όσκαρ μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας.

Αξιολόγηση: ***1/2 (Καλή/Πολύ Καλή)
του MIcLef
Trailer:

Αγώνες Πείνας: Επανάσταση - Μέρος 1ο (The Hunger Games: Mockingjay - Part 1)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 123 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Φράνσις Λόρενς, με τους: Τζένιφερ Λόρενς, Τζος Χάτσερσον, Λίαμ Χέμσγουορθ, Φίλιπ Σίμιορ Χόφμαν, Τζούλιαν Μουρ και Ντόναλντ Σάδερλαντ. 

Η Κάτνς Έβερντιν βρίσκεται στην Περιοχή 13 έχοντας διαλύσει τους Αγώνες Πείνας. Κάτω από την αρχηγία της Προέδρου Κόιν και τις συμβουλές των φίλων της, η Κάτνις προσπαθεί να σώσει τον Πίτα, την ίδια στιγμή που όλο το έθνος την βλέπει ως το σύμβολο της επανάστασης.

Η εφηβική τρέλα που ακολούθησε την επιτυχία της σειράς Twillight, με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία στην ποιότητα του αποτελέσματος συνεχίζεται, καθώς ακολουθούμε την τώρα πια κορυφαία teen idol Τζένιφερ Λόρενς να υποδύεται τον ρόλο που την έκανε διάσημη και αγαπητή σε όλο τον κόσμο, αυτόν της αναρχικής Κάτνις, που θα κάνει τα πάντα για να προστατέψει αυτούς που αγαπάει. Ξεκινάμε λοιπόν από εκεί που μας άφησε η προηγούμενη ταινία, όπου η Κάτνις είχε μόλις σωθεί και πήγαινε στην Περιοχή 13, που μέχρι τότε θεωρούνταν κατεστραμμένη, με τον Πίτα να είναι αιχμάλωτος της Κάπιτολ. Η τριλογία της Σούζαν Κόλινς μετατρέπεται (απόλυτα αναμενόμενο) σε τέσσερις ταινίες, μια μόδα που μετά το Χάρι Πότερ (το οποίο ωστόσο είχε πολύ υλικό στο τελευταίο βιβλίο), ακολούθησε το Λυκόφως, το Χόμπιτ (σε ένα καινούργιο επίπεδο: ένα βιβλίο σε τρεις ταινίες) και ακολουθεί κάθε σειρά πετυχημένων εφηβικών ταινιών (ακολουθεί η Τριλογία της Απόκλισης). Δυστυχώς όμως, το τρίτο βιβλίο της Σούζαν Κόλινς δεν περιέχει αρκετό υλικό για να αξίζει να μεταφερθεί σε δύο ταινίες, κάτι που είναι εμφανές από την υπερβολικά αργή εξέλιξη και την προφανή προσπάθεια να γεμίσει ο χρόνος της ταινίας. Αν και ο Φράνσις Λόρενς κάνει ό,τι μπορεί για να εκπληρώσει την άπλειστη επιθυμία του στούντιο για διχοτόμηση της ταινίας δεν καταφέρνει να κρύψει το γεγονός ότι στο μεγαλύτερο διάστημα της ταινίας δεν γίνεται τίποτα. Έτσι η ταινία κλιμακώνεται μόνο στο τέλος, όπου και τελειώνει, προκειμένου να πάνε οι θεατές να δουν και την επόμενη. Παρόλα αυτά το πρωτοκλασσάτο καστ μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί για την ταινία, παρόλο που οι χαρακτήρες παραμένουν μονοδιάστατοι, τα λιγοστά οπτικά εφέ είναι καλοφτιαγμένα και η μουσική επένδυση από τον Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ είναι η καλύτερη της τριλογίας. Η Τζένιφερ Λόρενς από την άλλη μεριά φαίνεται να το παρακάνει ορισμένες στιγμές και η ερμηνεία της, αν και συνεχίζει να ταιριάζει στην Κάτνις, είναι κατά στιγμές κουραστική και υπερβολική. Έχοντας λοιπόν την αργή εξέλιξη, τις μέτριες ερμηνείες από ικανούς ηθοποιούς και την έλλειψη δράσης (πέραν του τέλους), η ταινία αιωρείται χωρίς να μεταφέρει τον ενθουσιασμό των δύο πρώτων και προετοιμάζει τους θεατές για την επική κατάληξη των περιπετειών της πιο συμπαθούς ηρωίδας ταινιών των τελευταίων χρόνων. 

Αξιολόγηση: ** (Ενδιαφέρουσα)
του MicLef
Trailer:

Μπορείτε να βρείτε τις ταινίες από την πρώτη και την τελευταία σκηνή;

Οι ταινίες που εμφανίζονται στο βίντεο είναι οι παρακάτω:
The Tree of Life 00:00
The Master 00:09
Brokeback Mountain 00:15
No Country for Old Men 00:23
Her 00:27
Blue Valentine 00:30
Birdman 00:34
Black Swan 00:41
Gone Girl 00:47
Kill Bill Vol. 2 00:53
Punch-Drunk Love 00:59
Silver Linings Playbook 01:06
Taxi Driver 01:11
Shutter Island 01:20
Children of Men 01:27
We Need to Talk About Kevin 01:33
Funny Games (2007) 01:41
Fight Club 01:47
12 Years a Slave 01:54
There Will be Blood 01:59
The Godfather Part II 02:05
Shame 02:10
Never Let Me Go 02:17
The Road 02:21
Hunger 02:27
Raging Bull 02:31
Cabaret 02:36
Before Sunrise 02:42
Nebraska 02:47
Frank 02:54
Cast Away 03:01
Somewhere 03:06
Melancholia 03:11
Morvern Callar 03:18
Take this Waltz 03:21
Buried 03:25
Lord of War 03:32
Cape Fear 03:38
12 Monkeys 03:45
The World According to Garp 03:50
Saving Private Ryan 03:57
Poetry 04:02
Solaris (1972) 04:05
Dr. Strangelove 04:11
The Astronaut Farmer 04:16
The Piano 04:21
Inception 04:26
Boyhood 04:31
Whiplash 04:37
Cloud Atlas 04:43
Under the Skin 04:47
2001: A Space Odyssey 04:51
Gravity 04:57
The Searchers 05:03
The Usual Suspects 05:23

87η Απονομή Όσκαρ

Χθες το βράδυ ολοκληρώθηκε η 87η απονομή των βραβείων Όσκαρ, του πιο ποθητού βραβείου σε όλο τον κινηματογραφικό χώρο. Παρόλο που η φετινή απονομή ήταν πολύ χλιαρή σε επίπεδο χιούμορ και καλά σκηνοθετημένων αστείων, σε σύγκριση με τον περσινό πετυχημένο ενακτήριο μονόλογο της Έλεν. Υπήρξαν όμως ιδιαίτερες στιγμές, όπως η στιγμή που ο Νιλ Πάτρικ Χάρις εμφανίστηκε στη σκηνή φορώντας μόνο ένα λευκό εσώρουχο, από την αντίστοιχη σκηνή του σαρωτικού Birdman, που αποτέλεσε και τον μεγάλο νικητή της βραδειάς. Εκτός λιγοστών άλλων πετυχημένων αστείων, το τραγούδι "Glory" που απέσπασε το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού, απέσπασε και πολλά δάκρυα, σκηνοθετημένα και μη, από πολλούς σταρ του σινεμά. Σε κλίμα αντιρατσιστικό και παγκόσμιας ισότητας, η Πατρίσια Αρκέτ από το Boyhood, που ήταν και το μόνο Όσκαρ που κέρδισε η ταινία, έδωσε έναν λόγο που στηριζόταν στην ισότητα των δύο φύλων στον εργασιακό χώρο, αλλά και γενικά, και καταχειροκροτήθηκε από το κοινό, ενώ ο Γκράχαμ Μουρ, που πήρε Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου για το παιχνίδι της μίμησης, λέγοντας πως στα 16 προσπάθησε να αυτοκτονήσει υποστήριξε ότι υπάρχει θέση για τον καθένα μας όσο διαφορετικός και αν είναι.Το Birdman ήταν ο μεγάλος και αναμενόμενος νικητής της χρονιάς, με 4 βραβεία Όσκαρ σε μεγάλες κατηγορίες.

 Όλες οι νίκες:

Καλύτερης Ταινίας: Birdman (Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας)



















Καλύτερης Σκηνοθεσίας: Αλεχάντρο Ινιαρίτου, Birdman
Ο δεύτερος Μεξικανός που λαμβάνει το χρυσό αγαλματίδιο μετά τον Αλφόνσο Κουαρόν για το Gravity, στην ίδια κατηγορία.













Α΄ Γυναικείου Ρόλου: Τζούλιαν Μουρ, Still Alice
Χρόνια περίμενε το Όσκαρ και φέτος το κέρδισε, χωρίς να αδικείται κάποια από τις υπόλοιπες υποψήφιες.



















Α΄ Ανδρικού Ρόλου: Έντι Ρέντμεϊν, Η Θεωρία των Πάντων

Β΄ Γυναικείου Ρόλου: Πατρίσια Αρκέτ, Μεγαλώνοντας (Boyhood)

Β΄ Ανδρικού Ρόλου: Τζ. Κ. Σίμονς, Whiplash



















Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας: Ida (Πολωνία)

















Κινουμένων Σχεδίων: Big Hero 6

Φωτογραφίας: Εμανουέλ Λουμπέζκι, Birdman

Κοστουμιών: The Grand Budapest Hotel

Καλύτερου μακιγιάζ: The Grand Budapest Hotel

Καλύτερης Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης: The Grand Budapest Hotel

Καλύτερης ταινίας μικρού μήκους- ντοκιμαντέρ: Crisis Hotline: Veterans Press 1

Καλύτερης ταινίας μικρού μήκους: The Phone Call

Καλύτερης ταινίας μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων: Festin

Καλύτερου ηχητικού μιξάζ: Whiplash

Καλύτερου ηχητικού μοντάζ: American Sniper

Καλύτερων ειδικών εφέ: Interstellar

Καλύτερου μοντάζ: Τομ Κρος, Whiplash

Καλύτερου ντοκιμαντέρ: Citizenfour

Καλύτερου τραγουδιού: Glory, Selma

Καλύτερης πρωτότυπης μουσικής : Αλεξάντρ Ντεσπλά, The Grand Budapest Hotel

Καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου: Birdman

Καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου: The Imitation Game