Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Εκδικητές: Η Εποχή του Ultron (Avengers: Age of Ultron)


Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 141 λεπτά.
Σκηνοθεσία: Τζος Γουίντον, με τους: Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Κρις Έβανς, Μαρκ Ράφαλο και Σκάρλετ Γιόχανσον.
Όταν ο Τόνι Σταρκ και ο Μπρους Μπάνερ προσπαθούν να ξεκινήσουν ένα διεθνές πρόγραμμα διατήρησης της παγκόσμιας ειρήνης, τα αρχικά σχέδιά τους αλλάζουν τροπή και επιτρέπουν τη δημιουργία του Ultron, μιας ύπαρξης με τεχνητή νοημοσύνη και επιθετικές διαθέσεις.
Τρία χρόνια μετά την εκρηκτική εμφάνιση των Εκδικητών στις αίθουσες, επανερχόμαστε στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel με τον Τζος Γουίντον για δεύτερη (και τελευταία) φορά στη σκηνοθετική καρέκλα, για να βρούμε τους Εκδικητές αποδιοργανωμένους και τη φιλοδοξία του Τόνι Σταρκ για παγκόσμια ειρήνη να μετατρέπεται σε παγκόσμια απειλή. Η δεύτερη ταινία, αν και συγκέντρωσε σχεδόν όσα χρήματα παγκοσμίως όσα η πρώτη (7η και 9η πιο πετυχημένες ταινίες παγκοσμίως αντίστοιχα), δεν ικανοποίησε επαρκώς τους φαν των υπερηρώων, καθώς αντίθετα με την πρώτη ταινία, είναι εμφανές ότι η ταινία δεν μπορούσε να αφοσιωθεί στο σενάριο που την αφορούσε, αλλά έπρεπε και να θέσει τις βάσεις για επόμενες ταινίες της Marvel, όπως η τρίτη ταινία Thor, αλλοιώνοντας τη συνέχειά της και καθιστώντας ορισμένες σκηνές, όπως αυτές των οραμάτων, βεβιασμένες. Προσθέτοντας σε αυτό το σχεδόν κωμικό σχέδιο του Ultron για να καταστρέψει τον πλανήτη αλλά και την αδιάφορη μορφή του Ultron, και καταλήγουμε σε μια ταινία που δεν υπάρχουν πολλά για εκτιμηθούν. Η εμφάνιση νέων χαρακτήρων και η πληθώρα οπτικών εφέ σίγουρα δε θα αφήσει απογοητευμένους αυτούς που ήθελαν να δουν ένα υπερθέαμα, ωστόσο η επανειλημμένη αντιπαράθεση των υπερηρώων με μια στρατιά ανίκανων εχθρών καταντά κουραστική και επικίνδυνα προβλέψιμη. Οι ηθοποιοί πια με μεγάλη ευκολία υποδύονται τους ήρωες με τους οποίους τους έχει ταυτίσει το κοινό και ενώ το τελικό αποτέλεσμα είναι ευχάριστό, παραμένει στα σίγουρα, φοβούμενο να πάρει και το παραμικρό ρίσκο.
Αξιολόγηση: ** (Ενδιαφέρουσα)
του MicLef
Trailer:

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Deadpool

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 108 λεπτά.
Σκηνοθεσία: Τιμ Μίλλερ, με τους: Ράιαν Ρέινολντς, Μορένα Μπάκαριν και Τ.Τζ. Μίλλερ.
Ένας βετεράνος των Ειδικών Δυνάμεων γίνεται πειραματόζωο για ένα πείραμα που του αποδίδει μεταλλαγμένες δυνατότητες, μετατρέποντάς τον, στον ήρωα-κακό Deadpool.
Επτά χρόνια με την εμφάνιση του Ράιαν Ρέινολνς στο μετριότατο "X-Men η αρχή: Γούλβεριν" ως Deadpool, σε μια εμφάνιση που καταδίκασαν όλοι οι οπαδοί του αντισυμβατικού υπερήρωα, ο Τιμ Μίλλερ, σκηνοθέτης του "ο Σκοτ Πίλγκριμ εναντίον των 7 πρώην" αναλαμβάνει τη ριψοκίνδυνη απόπειρα της επαναδημιουργίας του ήρωα. Αυτή τη στιγμή πιστός στα κόμικ, μεταφέρει το χαρακτήρα, την εμφάνιση και, φυσικά, το χιούμορ του άριστα. Υποστηριζόμενη από μια από τις πιο ευφυείς διαφημιστικές καμπάνιες, αψήφησε και τις πιο φιλόδοξες προσδοκίες, συγκεντρώνοντας πάνω από 700 εκατομμύρια δολάρια με προϋπολογισμό μονάχα 58 εκατομμυρίων και επιβεβαίωσε την εισπρακτική δύναμη της Marvel, αλλά και την δίψα του κοινού για κάτι το διαφορετικό. Ο Deadpool αυτό υπόσχεται και αυτό δίνει: απενοχοποιημένη δράση, σε συνδυασμό με πετυχημένο χιούμορ και ατελείωτες αναφορές στο υπόλοιπο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, που ακόμα και ο πιο έμπειρος φαν θα δυσκολευτεί να τις εντοπίσει όλες. Διαλύοντας τον 4ο τοίχο, μιλώντας συνεχώς στο κοινό και πετώντας πετυχημένες ατάκες, ο Deadpool καταφέρνει να διασκεδάσει στο μέγιστο, χωρίς αυτό να έχει αρνητικό αντίκτυπο στη δράση ή στις λιγοστές συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές. Έχοντας κερδίσει τη αξιολόγηση R, δηλαδή κατάλληλη άνω των 18, δε φοβάται να πάει τη βία ένα βήμα πιο μακριά, με προσοχή πάντα ώστε πάντα να διακωμωδείται και να είναι ανεκτή ακόμα και για τους ανυποψίαστους θεατές. Μοιάζει να είναι το αποτέλεσμα μιας χαλαρής προσπάθειας από τους συντελεστές της, όμως είναι προσεγμένη στο κάθε της λεπτό. Να δείτε και τις σκηνές μετά τους τίτλους τέλους!
Αξιολόγηση: *** (Καλή)
του MicLef
Trailer:

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Kingsman: Η Μυστική Υπηρεσία (Kingsman: The Secret Service)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 129 λεπτά.
Σκηνοθεσία: Μάθιου Βον, με τους: Κόλιν Φιρθ, Τάρον Έγκερτον, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Μαρκ Στρονγκ και Μάικλ Κέιν. 
Μια οργάνωση κατασκόπων προσλαμβάνει έναν άξεστο, αλλά υποσχόμενο νεαρό του δρόμου στο υπερ-ανταγωνιστικό προπονητικό πρόγραμμα, ενώ μια παγκόσμια απειλή αναδύεται εξαιτίας μιας διεστραμμένης τεχνολογικής ιδιοφυΐας.
Ο σκηνοθέτης του Kick-Ass, του Χ-Men: Η Πρώτη Γενιά και της Αστερόσκονης, παραδίδει μια ταινία που, όπως συνηθίζει, είναι εμπλουτισμένη με καταιγιστική δράση και κωμικές στιγμές, η οποία αποτέλεσε μια αναπάντεχη έκπληξη στο διεθνές box office, συγκεντρώνοντας πάνω από 400 εκατομμύρια δολάρια. Με ένα καστ που πολλοί θα επιθυμούσαν και πρωταγωνιστή τον τότε ανερχόμενο Τάρον Έγκερτον, διαθέτει τη δυναμική για να αποτελέσει μια ακόμα φλύαρη και γεμάτη αναληθοφάνειες περιπέτεια. Το κάνει, ωστόσο φροντίζοντας να διακωμωδεί την ίδια την ταινία, συχνά με πετυχημένο τρόπο, και εμπλουτίζοντάς τη με αιματοβαμμένες σκηνές στα όρια της παρωδίας που δε θα περίμενε κανείς από μια mainstream αμερικανική περιπέτεια. Η διάθεση για παρωδία προσδίδει μερικά στοιχεία που αποπροσανατολίζουν από το στόχο της ταινίας, με τις επιλογές της εμφανούς διαφήμισης προϊόντων και του ψευδού χαρακτήρα του Σάμιουελ Λ. Τζάκσον να είναι αμφισβητήσιμες όσον αφορά την επιτυχία τους. Με σφιχτοδεμένη δράση και υποτυπώδη πλοκή, μοναδικός σκοπός της ταινίας είναι να διασκεδάσει και αυτό είναι ακριβώς αυτό που κάνει, ειδικά για όσους δεν περίμεναν να δουν ένα οικογενειακό θέαμα. Ο Κόλιν Φερθ είναι απολαυστικός στο ρόλο του επαγγελματία δολοφόνου, θυμίζοντάς μας, όπως κάνει κατά καιρούς, ότι δεν είναι ταιριαστός μονάχα για ρομαντικές κομεντί. Αν ο Μάθιου Βον είχε επενδύσει λίγο περισσότερο στο σενάριο, θα επρόκειτο για μια εντυπωσιακή stand-alone ταινία.
Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή)
του MicLef
Trailer:

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

Ο Αστακός (The Lobster)

Ελληνο-Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 118 λεπτά.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος, με τους: Κόλιν Φάρελ, Μπεν Γουίσοου  Ρέιτσελ Γουάιζ, Τζον Σ. Ράιλι και Λέα Σεϊντού.
Σε μια δυστοπική μελλοντική κοινωνία, σύμφωνα με τους νόμους, οι ανύπαντροι άνθρωποι πάνε σε ένα ξενοδοχείο, όπου είναι αναγκασμένοι να βρουν σύντροφο σε σαράντα πέντε μέρες, αλλιώς μεταμορφώνονται σε ζώα και αφήνονται στο δάσος.
Στην πρώτη διεθνή ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, που σηματοδοτεί και την αρχή του τέλους για το Greek Weird Wave, ένα κίνημα που ξεκίνησε από τον ίδιο, με τον "Κυνόδοντα", συνεργάζεται με ένα αξιόλογο καστ πρωτοκλασάτων ηθοποιών του Χόλιγουντ για να κάνει το ντεμπούντο του στην αγγλική γλώσσα. Με έναν αγνώριστο Κόλιν Φάρελ, που έχει επιτυχώς στραγγίξει οτιδήποτε ελκυστικό πάνω του με ένα αποκρουστικό μουστάκι και το αυξημένο βάρος του, μας τοποθετεί σε έναν αλληγορικό, αποκρουστικό κόσμο, που όμως μας δείχνει ότι έχει περισσότερα κοινά με τον δικό μας απ' ότι θα περιμέναμε. Κάθε άνθρωπος πρέπει να βρει ταίρι υποχρεωτικά, έχοντας μονάχα τη δυνατότητα να δηλώσει στην αρχή της διαμονής του στο ξενοδοχείο της σεξουαλικότητά του, με τρομακτικές συνέπειες αν δε βρει σύντροφο και με μοναδική δυνατότητά του να παρατείνει τη διάρκεια διαμονής του να σκοτώνει ανθρώπους που το έχουν σκάσει από το ξενοδοχείο στο δάσος. Αν και ο Λάνθιμος δήλωσε ότι η αρχική ιδέα για την ταινία δε στόχευε στο να δημιουργήσει μια αλληγορία, το αποτέλεσμα το καταφέρνει απολαυστικά. Διακωμωδώντας τα στερεότυπα και τους ηθικούς, γραπτούς και άγραφους, κανόνες της σημερινής κοινωνίας για την "σωστή" ερωτική ζωή των ανθρώπων και φανερώνοντας την απροβλεψιμότητα
του έρωτα αλλά και την ελευθερία που απαιτείται προκειμένου μια σχέση να είναι υγιής, ο Λάνθιμος κοιτάει ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα για τους νέους και τις νέες, κυρίως στην Αμερική, και το κομματιάζει. Το θέμα το οποίο θεωρείται ότι πολλές φορές οδηγεί εφήβους στην αυτοκτονία και, όπως είχε δηλώσει και ο Bill Maher, ίσως και στις ομαδικές δολοφονίες (δήλωση που υποστήριξε από το γεγονός ότι η πλειοψηφία των εφήβων που το κάνουν δεν είχαν σχέση με κοπέλα στη ζωή τους), είναι η συνεχής σεξουαλικοποίηση των πάντων, δημιουργώντας πίεση στους ανθρώπους για την εύρεση συντρόφου. Η αλήθεια όμως είναι ότι εξαναγκασμένα δε μπορεί να δημιουργηθεί μια υγιής σχέση και είναι καταδικασμένη να αποτύχει, φθείροντας στο ενδιάμεσο και τους δύο συντρόφους. Με εναλλαγή σκληρών και αστείων καταστάσεων ο Λάνθιμος αποκαλύπτει αυτή την αφυσικότητα στις κοινωνίες στην πάροδο των χρόνων και με σκηνοθετική βιρτουοζιτέ παρουσιάζει τη μελλοντική αυτή πραγματικότητα ως όσο το δυνατόν λιγότερο ελκυστική. Οι ηθοποιοί, όλοι ταιριαστοί στο πόστο τους, μεταξύ των οποίων και η Αγγελική Παπούλια (η μεγαλύτερη κόρη στον "Κυνόδοντα"). Είναι μια θαυμάσια αρχή για τη διεθνή δημιουργία του Γιώργου Λάνθιμου και μια από τις πιο ξεχωριστές ταινίες του 2015, έχοντας κάνει εντύπωση σε μεγάλο αριθμό κινηματογραφικών φεστιβάλ, αλλά όχι και στην Ακαδημία των Όσκαρ.
Αξιολόγηση: **** (Πολύ Καλή)
του MicLef
Trailer:

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

H αληθινή ιστορία του Χιού Γκλας

Με τα Όσκαρ να πλησιάζουν και την "Επιστροφή" να εκτοπίζει το "Star Wars: H Δύναμη Ξυπνάει" από την πρώτη θέση του αμερικανικού box office, θα δούμε την ιστορία-θρύλο πάνω στην οποία βασίστηκε το νέο κομψοτέχνημα του Ινιαρίτου. Η "Επιστροφή" βασίστηκε στην εμπειρία του Χιού Γκλας, που υποδύεται ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, έναν ορεσίβιο άνθρωπο του οποίου η ζωή πριν την αρχή της ιστορίας αυτής είναι μυστήριο, Μερικές φήμες τον έχουν ως πειρατή αλλά είναι γνωστό γεγονός, το ότι πήρε μέρος στο εμπόριο γούνας γύρω στα σαράντα του, πιο μεγάλος από μεσήλικα την εποχή εκείνη. Η ταξιαρχία Ahley-Henry στην οποία ήταν μέλος έφυγε από το Saint Louis την άνοιξη του 1823 φτάνοντας μέχρι τον ποταμό Μισσούρι, συλλέγοντας γούνες καστόρων. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα συνάντησαν μια ομάδα Αρικάρα, φυλής Ινδιάνων, αφήνοντας δεκαπέντε από την ομάδα του νεκρούς και τον Γκλας τραυματισμένο στο πόδι.
Μέχρι το καλοκαίρι οι κυνηγοί προχωρούσαν αργά στη στεριά προσέχοντας για ενδείξεις για τη παρουσία εχθρών. Καθώς το υπόλοιπο κομμάτι της ιστορίας δεν καταγράφηκε, βασίζεται στη προφορική μεταβίβαση της ιστορίας με την πάροδο των χρόνων. Σύμφωνα με το θρύλο, ο Χιού Γκλας, με το πόδι του πια να έχει ιαθεί, ιχνηλατούσε μπροστά από την υπόλοιπη ομάδα, μέχρι που μπήκε σε ένα θάμνο για να μαζέψει μούρα. Σύντομα διασταυρώθηκε με μια αρκούδα και τα δύο της μικρά. Καθώς η αρκούδα σηκώθηκε στα δύο πόδια και όρμησε προς τον Γκλας, αυτός την πυροβόλησε στο στήθος. Το μονόκανο όπλο του, πια άχρηστο, το πέταξε στο έδαφος και πριν προλάβει να κάνει άλλη κίνηση η αρκούδα τον παρέσυρε, μπήγοντας τα νύχια της μέσα του. Εκείνος χρησιμοποιώντας το μαχαίρι του προσπαθούσε ανώφελα να απομακρύνει την αρκούδα, η οποία συνέχισε να τον τραυματίζει.
Μέχρι να έρθουν οι σύντροφοί του να τον βοηθήσουν, η αρκούδα είχε σκίσει μέρος του προσώπου του Γκλας και δημιουργήσει βαθιές ουλές στα χέρια, τα πόδια και το στήθος του. Οι κυνηγοί πυροβόλησαν αρκετές φορές το ζώο, μέχρι να το ρίξουν δίπλα στον αναίσθητο Γκλας.
Η ομάδα του Γκλας τον φρόντισε όσο μπορούσε, περιμένοντας όμως από στιγμή σε στιγμή να πεθάνει. Ωστόσο επέζησε εκείνη τη μέρα, αλλά και τις επόμενες, όμως χωρίς εμφανείς βελτιώσεις στην κατάσταση του, και ο ταγματάρχης Χένρι αποφάσισε ότι η ταξιαρχία έπρεπε να συνεχίσει για να αποφύγει τη πιθανότητα  άλλης επίθεσης από Ινδιάνους. Προσέφερε σε δύο άντρες από 40 δολάρια, το ισοδύναμο δύο με τριών μηνιαίων μισθών, για να παραμείνουν με τον Γκλας μέχρι να πεθάνει και να επιστρέψουν στους άλλους μετά.
Οι δύο άντρες που δέχτηκαν τη δουλεία ήταν ο Τζον Φίτζεραλντ, ένας εποχιακός κυνηγός, και ένας νεαρός ονόματι Τζιμ Μπρίτζερ. Καθώς οι υπόλοιποι συνέχισαν, οι δύο αυτοί κατασκήνωσαν, κουκουλώθηκαν με τομάρια βουβάλων και περίμεναν τον γερο-Γκλάς να πεθάνει. Όμως ύστερα από μια βδομάδα που επιβίωσε, ο Φίτζεραλντ απελπίστηκε περιμένοντας. Έπεισε τον νέο Μπρίτζερ ότι δεν υπήρχε κάτι να κερδηθεί κάτι εκεί από κανέναν για να διακινδυνεύσουν άλλο τις ζωές τους και, αφού πήραν το όπλο, το μαχαίρι και όλα τα αναλώσιμα του Γκλας, έφυγαν, αφήνοντάς τον να πεθάνει μόνος.
Παραδόξως, ο Γκλας έμεινε ξύπνιος, αναλογίστηκε την κατάσταση και αφού έσυρε τον εαυτό του μέχρι μια κοντινή πηγή και έφαγε μερικά μούρα που βρήκε (buffalo berries) ξεκίνησε να σέρνει το κατεστραμμένο σώμα του προς τη σωτηρία, που σε αυτήν την περίπτωση ήταν το οχυρό Kiowa, ένα εμπορικό κέντρο 250 μίλια μακριά. Δεν είχε ούτε τα εργαλεία ούτε τη δύναμη για να κυνηγήσει και κρατήθηκε στη ζωή τρώγοντας ρίζες φυτών και ωμό κρέας από κουφάρια ζώων που συναντούσε. Λέγεται πως συνάντησε ένα κροταλία σε αδράνεια, πρησμένο από το προηγούμενο γεύμα του και αφού διέλυσε το κεφάλι του με μια πέτρα και μούλιασε το κουφάρι του σε νερό, το έφαγε.
Ο Γκλας υπολόγισε ότι διένυε ένα μίλι, δηλαδή λίγο παραπάνω από ενάμιση χιλιόμετρο την ημέρα, και ήξερε ότι έπρεπε να επιταχύνει για να μείνει ζωντανός. Στάθηκε στα δύο του πόδια πρώτη φορά ξανά ύστερα από τη συνάντησή του με μια αγέλη λύκων την οποία έδιωξε το θήραμά της, ένα κουφάρι βουβαλιού, στεκούμενος σε ένα μακρύ κλαδί. Έμεινε δίπλα στο κουφάρι αρκετές μέχρι που συνέχισε το ταξίδι του, όρθιος, καλύπτοντας 18 χιλιόμετρα την ημέρα. 
Στο ταξίδι του, παραλίγο να καταπατηθεί από ένα κοπάδι βουβάλων και σχεδόν εντοπίστηκε από μια περαστική ομάδα Ινδιάνων Αρικάτα. Παραδόξως, ύστερα από εφτά εβδομάδες στη φύση, έφτασε στο οχυρό Kiowa, προς έκπληξη του επικεφαλής. Ενάντια όλων των πιθανοτήτων, επέζησε με καύσιμο την επιθυμία του να επιζήσει και να εκδικηθεί αυτούς που τον εγκατέλειψαν.
Μετά από περαιτέρω ανάρρωση, ο Χιου πήρε μέρος σε μια εξερεύνηση στα χωριά Mandan, όπου έμαθε ότι η ταξιαρχία του έμενε στο οχυρό Henry. Γνωρίζοντας ότι ο Φίτζεραλντ και ο Μπρίτζερ θα ήταν εκεί, ξεκίνησε για το οχυρό στα μέσα Δεκέμβρη. Τη πρωτοχρονιά, εξουθενωμένος και παγωμένος από μια χιονοθύελλα, έφτασε στο οχυρό Henry. 
Εκεί έμαθε ότι ο Φίτζεραλντ είχε παραιτηθεί και είχε καταταχθεί στο στρατό ως ανιχνευτής, καθιστώντας τον ένα δημόσιο υπάλληλο και, επομένως, εκτός ορίων. Το να τον σκοτώσει ο Γκλας θα σήμαινε την εκτέλεσή του. Ωστόσο, ο Μπρίτζερ βρισκόταν εκεί, γεμάτος μετάνοια και ντροπή. Βλέποντας πόσο νέος ήταν, και θεωρώντας ότι επηρεάστηκε έντονα από τον Φίτζεραλντ, ο Γκλας συγχώρεσε τον Μπρίτζερ μονάχα δίνοντάς του μια διδακτική ομιλία. Ο Μπρίτζερ, έχοντας λάβει πλήρη συγχώρεση από τον Γκλας, έγινε ένας από τους πιο δοξασμένους κυνηγούς και ανιχνευτές της Δύσης.
Ο Γκλας επέστρεψε στη ζωή του κυνηγού και ο θρύλος του διαδόθηκε σε όλη τη περιοχή. Η πραγματική ιστορία σίγουρα μεγαλοποιήθηκε από στόμα σε στόμα και η διάδοσή της συνεχίστηκε μετά το θάνατο του Γκλας, δέκα χρόνια μετά, σε μια επίθεση Αρικάρα. Οι παλιοί του εχθροί τελικά σκότωσαν και πήραν το σκαλπ του γέρου κυνηγού, αλλά όχι πριν το όνομά του βρει έντιμη θέση στο πάνθεο των θρύλων της Δύσης.
Πηγή: American Cowboy (τροποποιημένο)

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Η Μεγαλύτερη Έκρηξη στην Ιστορία του Σινεμά

Στο "Spectre", o Σαμ Μέντες έσπασε το ρεκόρ Guinness για τη μεγαλύτερη έκρηξη στην ιστορία του σινεμά, καθώς η έκρηξη σε μια από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας οφείλεται σε 8.418 λίτρα κηροζίνη και 24 ξεχωριστούς πυροκροτητές, που ισοδυναμούσαν με 68,47 τόνους δυναμίτη. Το αποτέλεσμα ήταν μια φαντασμαγορική έκρηξη που κανείς θα νόμιζε ότι είναι δημιουργημένη με με υπολογιστή. Αν και η ταινία ήταν από τις πιο μέτριες εμφανίσεις του 007, η έκρηξη αξίζει να θεαθεί και μεμονωμένα.




Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Η Επιστροφή (The Revenant)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 156 λεπτά.
Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιαρίτου με: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Τομ Χάρντι, Γουίλ Πούλτερ και Ντόμνχαλλ Γκλίσον.
Ένας κυνηγός, σε μια αποστολή εμπόρων γούνας στη δεκατία του 1820, πολεμά για επιβίωση, ύστερα από μια μάχη με μια αρκούδα που προκάλεσε την εγκατάλειψή του από την ομάδα του.
Ο Ινιαρίτου, που κέρδισε 3 Όσκαρ το 2014 για την ταινία "Birdman ή (Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας)", μεταξύ των οποίων και καλύτερης ταινίας, είναι "κλειδωμένος" για να κερδίσει το δεύτερο Όσκαρ του σκηνοθεσίας και να κάνει το πρωτόγνωρο, να κερδίσει το συγκεκριμένο Όσκαρ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Η ταινία ξεκινάει δυναμικά, με μια σκηνή αιματερή και βίαια, που χρειάστηκε έναν ολόκληρο μήνα για να γυριστεί, προϊδεάζοντάς μας για το πως είναι και υπόλοιπη ταινία. Ένας αγνώριστος Ντι Κάπριο, σε έναν σπαρακτικό ρόλο, βαδίζει ολοταχώς με έναν αντάξιό του Τομ Χάρντι, για το πρώτο του Όσκαρ, που το ίντερνετ τον βοήθησε πολύ να κερδίσει. Κάποιος διαβάζοντας το σενάριο της ταινίας θα σκεφτεί ότι πρόκειται για μια χιλιοειπωμένη ταινία, με δεκάδες εκδοχές και μονάχα διαφορετικό τρόπο αφήγησης, χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας. Όσον αφορά το σενάριο θα έχει δίκιο, όμως η σπουδαιότητα αυτής της ταινίας, μιας από τις καλύτερες ταινίες που έχουν προταθεί για το αντίστοιχο Όσκαρ, δε βρίσκεται εκεί, αλλά στον εκπληκτικό τρόπο αφήγησής της. Με εικόνες τόσο καθηλωτικά όμορφες που θα μπορούσαν να είναι έργα τέχνης και ερμηνείες χάρμα οφθαλμών (που παρόλο που η ταινία έγινε διάσημη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ΝτιΚάπριο, η απλότητα της ερμηνείας, αλλά και του πιο περίπλοκου ρόλου του Τομ Χάρντι κλέβει την παράσταση), η ταινία σε αρπάζει από την αρχή και με μερικά σωστά επιλεγμένες παύσεις σε αγχώνει και ανεβάζει τους παλμούς σου με κάθε τέλεια εξελιγμένη σκηνή. Αυτό είναι το μεγάλο επίτευγμα του Ινιαρίτου εξάλλου, το γεγονός ότι πήρε ένα κοινότοπο σενάριο, με πρωταγωνιστή έναν όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρων άνθρωπο, και το μετέτρεψε σε μια αγωνιώδη εμπειρία, τόσο δύσκολη όσο και απολαυστική στη θέαση, προσεγμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια. Η ικανότητα του Ινιαρίτου γίνεται ακόμα καλύτερα αντιληπτή από το γεγονός ότι οι καιρικές συνθήκες (έλλειψη χιονιού) ανάγκασε τα γυρίσματα να συνεχιστούν στη νότια Αργεντινή, με επίπτωση το διπλασιασμό του αρχικού αναγκαίου προϋπολογισμού, χωρίς να υπάρχει αντίκτυπος στη συνοχή του τοπίου. Με συγκινητικές εικόνες που αγγίζουν θέματα όπως ο ρατσισμός αλλά και η γενοκτονία των Ινδιάνων, η ταινία δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και πραγματικά αξίζει τις 12 υποψηφιότητες για Όσκαρ, από τις οποίες θα κερδίσει και ένα μεγάλο αριθμό. 
Αξιολόγηση: **** (Πολύ Καλή)
του MicLef
Trailer:

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

Το Μεγάλο Σορτάρισμα (The Big Short)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 130 λεπτά. 
Σκηνοθεσία: Άνταμ Μακ Κέι, με τους: Στιβ Καρέλ, Κρίστιαν Μπέιλ, Ράιαν Γκόσλινγκ και Μπραντ Πιτ.
Τέσσερις άνθρωποι στο χώρο της οικονομίας προβλέπουν την έκρηξη της "φούσκας" στο χώρο της πίστωσης και της στέγασης από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 και αποφασίζουν να κάνουν τις μεγάλες τράπεζες να πληρώσουν για την απληστία και την έλλειψη προνοητικότητάς τους.
Ο σκηνοθέτης Άνταμ Μακ Κέι, μέχρι τώρα σκηνοθέτης κωμωδιών όπως το "Anchorman", εξηγεί στο μέσο θεατή τι συνέβη στον κόσμο, αλλά κυρίως στην Αμερική μέχρι την κατάρρευση των μεγάλων τραπεζών όπως η Lehman Brothers, και οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχια, χωρίς να φοβάται να δείξει και το μερίδιο ευθύνης που είχε η πλειοψηφία των ανθρώπων που χωρίς δισταγμό λάμβαναν δάνεια επί δανείων, βασισμένα στη φαινομενική σταθερότητα του συστήματος. Συμπεριλαμβάνοντας διασημότητες όπως η Μάργκοτ Ρόμπι (από το "Λύκο της Γουόλ-Στριτ") και τη Σελίνα Γκόμεζ, για την επεξήγηση των δυσνόητων ορολογιών που αναπόφευκτα αναφέρονται στην ταινία, και έχοντας τον Ράιαν Γκόσλινγκ να μιλάει απευθείας στο κοινό διαλύοντας τον "τέταρτο τοίχο", η ταινία έχει μοναδικό σκοπό, εκτός από τη ψυχαγωγία του κοινού, την όσο το δυνατόν καλύτερη ενημέρωσή του για την πηγή της διεθνούς οικονομικής κρίσης μέσω μιας δίωρης ταινίας. Παρουσιάζοντας εύστοχα την περίοδο των "παχέων αγελάδων", αλλά και τη δυσκολία του κόσμου να συλλάβει την παροδικότητα της περιόδου αυτής και την τότε επικείμενη κρίση που με μαθηματική κρίση πλησίαζε, όπως και την άρνηση των τραπεζών να παραδεχτούν τη κρισιμότητα της κατάστασης, δε φοβάται να εκθέσει την αλαζονία των τραπεζιτών. Υποψήφια για 5 βραβεία Όσκαρ, με μεταξύ των οποίων και καλύτερης ταινίας (αλλά όχι και καλύτερης ερμηνείας για τον Στιβ Καρέλ για τη δεύτερη ατράνταχτη απόδειξή του ότι δεν πρόκειται μονάχα για κωμικό ηθοποιό), ήταν όχι μονάχα μια ειλικρινή προσέγγιση στην κρίση που βιώνουμε, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Μάικλ Λιούις, αλλά και μια ευρηματική μέθοδος παρουσίαση του ζητήματος. Με αξιόλογες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς και με εκρηκτικό editing, δεν αφήνει στιγμή το θεατή, χωρίς ούτε μια περιττή σκηνή, εκμεταλλευόμενη τις λίγες ώρες που τον έχει διαθέσιμο για να τον κάνει εφήμερο για αυτά που παρατηρεί γύρω του. Αν και η προσπάθεια για τη δημιουργία ψυχαγωγικής ταινίας σίγουρα επιτυγχάνεται, ο τομέας της ενημέρωσης, αν και μέχρι ενός σημείο καταφέρνει το σκοπό του, αναπόφευκτα αποπροσανατολίζει το κοινό εξαιτίας του βομβαρδισμού ονομάτων και ορολογιών, των οποίων οι εξηγήσεις είναι ταχύτατες. Παρόλο λοιπόν που το ιλιγγιώδες μοντάζ κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο, αφαιρεί τη δυνατότητα του θεατή να αφομοιώσει αυτά που του παρουσιάζονται και κουράζοντάς τον προς το τέλος. Σίγουρα θα εκτιμηθεί περισσότερο από όσους έχουν ήδη ασχοληθεί με το αντικείμενο, αλλά θα είναι και κίνητρο για ενασχόληση για όσους δεν είναι ενημερωμένοι. Σίγουρα θα είναι πολύ πιο εύπεπτη στη δεύτερη θέαση. Εξαιρετική ιδέα και δεξιοτεχνική εκτέλεσή της, είναι αξιοθαύμαστο το ανθρώπινο δυναμικό που ο Άνταμ Μακ Κέι κατάφερε να συλλέξει για την παρουσίαση ενός τόσο ζεστού ακόμα θέματος. 
Αξιολόγηση: ***1/2 (Καλή/Πολύ Καλή)
του MicLef
Trailer:


Η τελευταία επιθυμία του Άλαν Ρίκμαν

Ο πρόσφατα αποθανών ηθοποιός Άλαν Ρίκμαν, του οποίου ο θάνατος συντάραξε τον κινηματογραφικό χώρο και ειδικά το κινηματογραφικό σύμπαν του Χάρι Πότερ, είχε γυρίσει λίγο καιρό πριν πεθάνει το βίντεο που ακολουθεί. Στηριζόμενο στην πολιτική πληρωμής του YouTube μέσω διαφημίσεων, ο Άλαν Ρίκμαν ζητάει να δείτε και να κοινοποιήσετε αυτό το κατά τα άλλα ανούσιο βίντεο, καθώς τα έσοδα από τις διαφημίσεις που θα συγκεντρώσει θα δοθούν στις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις "Save the Children" και "Refugee Council" για την περίθαλψη και φροντίδα των προσφύγων.

Το hashtag #OscarsSoWhite χρησιμοποιείται όλο και πιο συχνά

Παρατηρώντας την εθνική ομοιότητα στους υποψήφιους της κατηγορίας καλύτερων ερμηνειών στα όσκαρ των δύο τελευταίων χρόνων, με τους 20 υποψήφιους να είναι όλοι λευκοί, η Τζάντα Πίνκετ Σμιθ, (ηθοποιός στο "Collateral" και σύζυγος του Γουίλ Σμιθ) αποφάσισε να μποϊκοτάρει τα βραβεία Όσκαρ και το γνωστοποίησε κοινοποιώντας ένα βίντεο στο youtube όπου εξηγεί τους λόγους, και μέχρι τώρα την έχει συμμεριστεί ο δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθέτης Σπάικ Λι. Η απόφασή τους έχει λάβει εξίσου θετική και αρνητική αντίδραση από το κοινό, με πολλούς χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να χρησιμοποιούν το #OscarsSoWhite, διαμαρτυρόμενοι για την έλλειψη υποψηφιοτήτων στα Όσκαρ για ταινίες όπως οι: Κριντ: Η γέννηση ενός θρύλου, Staight Outta Compton, Beasts of Nation και Concussion, οι οποίες σύμφωνα με το κοινό περιείχαν εξαιρετικές ερμηνείες από τους μαύρους πρωταγωνιστές τους. Η Ακαδημία δεν έχει απαντήσει στο αίτημα, την ίδια στιγμή που άλλοι αντεπιτίθονται, ισχυρόμενοι πως άλλες χρονιές έχουν υπάρξει υποψήφιοι, αλλά και νικητές μαύροι ηθοποιοί και ότι απλά οι ερμηνείες που προσέφεραν τις τελευταίες δύο χρονιές δεν ήταν καλύτερες από αυτές των υποψήφιων, λευκών ανταγωνιστών τους. Ακολουθεί το βίντεο της Τζάντα Πίνκετ Σμιθ:

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

Πέθανε σε ηλικία 69 ετών ο Άλαν Ρίκμαν

Ο Άλαν Ρίκμαν, ένας από τους πιο αγαπητούς και αξιοθαύμαστους Άγγλους ηθοποιούς πέθανε σε ηλικία 69 ετών. Ο θάνατός του επιβεβαιώθηκε τη Πέμπτη από την οικογένειά του που είπαν ότι πέθανε "περικυκλωμένος από φίλους και συγγενείς". Ο Ρίκμαν υπέφερε από καρκίνο.

Ο Ρίκμαν βρήκε μεγάλη απήχηση στο νεανικό κοινό, ως ο καθηγητής Σνέιπ στις ταινίες Χάρι Πότερ. Όμως ο ηθοποιός ήταν στον κινηματογραφικό χάρτη από τότε που έπαιξε τον Χανς Γκρούμπερ, τον εικονικό αντίπαλο του Μπρους Γουίλις στο πρώτο, "Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει", ένα ρόλο που του προσφέρθηκε δύο μέρες αφού προσγειώθηκε στο Λος Άντζελες, σε ηλικία 41 χρόνων, για να κυνηγήσει την υποκριτική.

Ο Γκρούμπερ ήταν ο πρώτος από τρεις διάσημους κακούς που έπαιξε ο Ρίκμαν: ήταν ο εξωφρενικός σερίφης του Νότινχαμ στο "Ρομπέν των Δασών" του 1991 όπως και ο τρομαχτικός Ρασπούτιν σε ένα δημοφιλές έργο του HBO το 1995.

Όμως ο Ρίκμαν ήταν και εξαιρετικός ως ηγούμενος ενός έργου, αν και με λιγότερη διασημότητα από τους προηγούμενους ρόλους, όπως στο "Truly, Madly, Deeply" και στο "Love, Actually".

Μέχρι το τέλος της ζωής του, μεταξύ άλλων βραβείων, είχε κερδίσει μια Χρυσή Σφαίρα, ένα Έμμι και ένα BAFTA, δηλώνοντας την εκτίμηση του και από τους συναδέλφους του. Ο σπουδαιότερος ρόλος του, αυτός του Σέβερους Σνέιπ στιγμάτισε το κοινό, ενσαρκώνοντας τέλεια το χαρακτήρα του βιβλίου, και αφήνοντάς μας, με μερικές από τις πιο αξέχαστες ατάκες των τελευταίων χρόνων:

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

Ο προκλητικός(?) Ricky Gervais στις Χρυσές Σφαίρες

Ο προκλητικός βρετανός κωμικός Ricky Gervais, δημιουργός του βρετανικού και του αμερικανικού The Office, ήταν ο κύριος παρουσιαστής των φετινών χρυσών σφαιρών διχάζοντας το διαδίκτυο. Ξεκινώντας το μονόλογό του στην τέταρτή του ανάθεση αυτού του ρόλου, είπε:
"Σουτ. Σκάστε, αηδιαστικά χαπακωμένα, σεξουαλικά ανώμαλα αποβράσματα. Θέλω να κάνω αυτόν τον μονόλογο και μετά να κρυφτώ. Ούτε ο Σον Πεν δε θα με βρει. Καρφί."

Δείχνοντας την παντελή διαφοροποίηση από τους βαρετούς παρουσιαστές και κάνοντας μία νύξη στο ρόλο που έπαιξε ο Σον Πεν στη σύλληψη του μεγαλο-μαφιόζου του Μεξικού Ελ Τσάπο. Στη συνέχεια, σε ένα από τα πιο προκλητικά του σχόλια, για μερικούς, αναφέρθηκε στον Μπρους Τζένερ, τώρα Κέιτλιν Τζένερ και την αλλαγή φύλου της, καθώς και στο σχόλιό του για τις γυναίκες οδηγούς, εξαιτίας των δικαστικών περιπετειών που είχε λόγω του αυτοκινητιστικού ατυχήματός της. 
"Αλλά όπως είπε θέλω να είμαι καλός σήμερα, έχω αλλάξει. Όχι τόσο όσο ο Βρους Τζένερ, πορφανώς, τώρα Κέτλιν Τζενερ, τι χρονιά είχε. Έγινε πρότυπο για τρανς σε όλο το κόσμο, δείχνοντας σπουδαία γενναιότητα, καταρρίπτοντας εμπόδια και διαλύοντας στερεότυπα. Δεν έκανε πολλά για τις γυναίκες οδηγούς, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα."

Αναφερόμενος, στη συνέχεια
, στο πόσο προβλέψιμα είναι τα υψηλού κύρους βραβεία στη βιομηχανία του κινηματογράφου, αλλά και στην αστεία επιλογή του "the Martian" στην κατηγορία κωμωδία/μιούζικαλ, συνέχιζε λέγοντας:
"Μια δημοσίευση του Χόλιγουντ είπε ότι το ότι εγώ θα παρουσιάζω θα σημαίνει ότι κάποιοι αστέρες δε θα πάρουν το βραβείο τους, από φόβο ότι θα διακωμωδηθούν, λες και οι αστέρες δε θα πάρουν το βραβείο τους, ειδικά αν η εταιρία τους έχει ήδη πληρώσει για αυτό."

Αναφερόμενος σε μια από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς, το Spotlight, πετώντας μπιχτές για τις κατηγορίες του Ρόμαν Πολάνσκι για παιδοφιλία και βιασμό, είπε:
"Το εξαιρετικό Spotlight  είναι υποψήφιο. Η Καθολική Εκκλησία είναι εξοργισμένη με αυτή την ταινία επειδή αποκαλύπτει το γεγονός ότι 5% όλων των ιερέων έχουν παρενοχλήσει σεξουαλικά παιδιά και τους έχει επιτραπεί να δουλεύουν χωρίς επιπτώσεις. Ο Ρόμαν Πολάνσκι το αποκάλεσε την καλύτερη ρομαντική ταινία όλων των εποχών." 

Τέλος, σε μερικές κωμικές στιγμές επανήλθε στο φιάσκο της υποψηφιότητας (και μετέπειτα νίκης) του "the Martian", αστειεύτηκε για την ισότητα των μισθών των γυναικών, συνδέοντάς τον με ένα προηγούμενο αστείο του για τη Τζένιφερ Λόρενς που διαμαρτυρήθηκε για τους άνισους μισθούς των δύο φύλων και τέλος μας υπενθύμισε ότι οι Χρυσές Σφαίρες είναι μονάχα συμβολικές είπε:

"O Hollywood Foreign Press θεώρησε το Martian στην κατηγορία Κωμωδία και το έβαλε στους υποψήφιους και έτσι ο Ματ Ντέιμον είναι εδώ, αυτό έλυσε το πρόβλημα. Για να είμαι δίκαιος, το Martian ήταν πιο αστείο από το Pixels, αλλά και η Λίστα του Σίντλερ ήταν."

"Πολλά γυναικεία ρεμέικ γίνονται (Ghostbusters, Ocean's 11) και αυτό είναι σπουδαίο για τα στούντιο επειδή έχουν εγγυημένη εμπορική επιτυχία και δε χρειάζεται να ξοδέψουν πολλά χρήματα στο καστ."

"Αυτό το βραβείο είναι άχρηστο. Είναι λίγο μέταλλο που κάποιος καλός μπερδεμένος δημοσιογράφος ήθελε να σας δώσει για να σας γνωρίσει και να βγάλει selfies με εσάς."

Πολλοί θεώρησαν το μονόλογο του Ricky Gervais ακραίο, αλλά η αλήθεια ήταν ότι ο αθυρόστομος βρετανός έβγαλε τα άπλυτα του Χόλιγουντ στη χώρα, κάτι που πολύ σπάνια συμβαίνει, μολύνοντας την ωραιοποιημένη και γυαλισμένη εικόνα που το Χόλιγουντ προσπαθεί να δημιουργήσει για τον εαυτό του. Στηριζόμενος μονάχα σε αληθινά γεγονότα και γενικά αποδεκτές αλήθειες ανάμεσα στους ανθρώπους της επιχείρησης, προσβάλλει μονάχα τους υπερβολικά political correct ανθρώπους, και αυτό είναι καλό, διότι αν αυτοί οι άνθρωποι παρουσίαζαν τα βραβεία, δε θα είχαν τη διασημότητα που έλαβαν.

Δείτε εδώ ολόκληρο το μονόλογο:

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2016

Η Διαδρομή (Collateral)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 120 λεπτά.
Σκηνοθεσία: Μάικλ Μαν, με τους: Τομ  Κρουζ, Τζέιμι Φοξ και Τζάντα Πίνκετ Σμιθ.
Ένας ταξιτζής καταλήγει όμηρος και εργαλείο ενός πληρωμένου δολοφόνου ο οποίος τον χρειάζεται για να φέρει εις πέρας τις δολοφονίες που πρέπει να κάνει το ίδιο βράδυ στο Λος Άντζελες.
Ο Μαικλ Μανν, ο ταλαντούχος σκηνοθέτης του "Insider" και της "Έντασης" αποφασίζει να συνεργαστεί με τα αστέρια του Χόλιγουντ: Τομ Κρουζ και Τζέιμι Φοξ, προσφέροντας στον Τζέιμι Φοξ υποψηφιότητα για Όσκαρ και στον Τομ Κρουζ έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους ρόλους της καριέρας του, ως ο ψυχρός δολοφόνος Βίνσεντ. Με κύριο περιβάλλον το ταξί παρακολουθούμε τον Μαξ (Τζέιμι Φοξ), έναν άνθρωπο που ποτέ δεν εκπλήρωσε όσα ονειρευόταν για τον εαυτό του, να χρησιμοποιεί τα βασικά ένστικτα επιβίωσης του και τη λογική του προκειμένου να ξεφύγει από τον εφιάλτη στον οποίο εξελίχθηκε η βάρδιά του. Αν και οι ερμηνείες είναι αρκετές για να διατηρούν το ενδιαφέρον πάνω από το ρελαντί (με την υποψηφιότητα όμως του Τζέιμι Φοξ να είναι υπερβολική) και ορισμένοι από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι πολύ ιδιαίτεροι, η υπόλοιπη ταινία υποφέρει από τις αμπελοφιλοσοφίες που ο Βίνσεντ αραδιάζει στον Μαξ και τους θεατές, οι οποίες υποτίθεται ότι περιέχουν θεμελιώδη ερωτήματα για την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά μονάχα επιβαρύνουν την εξέλιξης της ταινίας. Παρόλο λοιπόν που η βασική ιδέα είναι υλικό ικανό να παράξει μια κινηματογραφική εμπειρία, αποτελεί μια μιαμισάωρη πολυλογία (αν και , ομολογουμένως, η παρουσίαση του νυχτερινού Λος Άντζελες είναι πετυχημένη), μέχρι το τέλος, στο οποίο μια διαβολική σύμπτωση αποκαλύπτει ότι μια κοπέλα που ο Μαξ είχε μεταφέρει εκείνη τη μέρα είναι ο επόμενος στόχος του Βίνσετ, σε μια στιγμή σεναριακής αφέλειας που αγγίζει τα όρια σαπουνόπερας. Προσθέτοντας σε αυτό την απολύτως ξαφνική μεταμόρφωση του Μαξ σε ικανότεροτερο δολοφόνο από τον επαγγελματία δολοφόνο Βίνσετ, τον οποίο μέχρι προσφάτως φοβόταν, προκύπτει μια ταινία εξαιρετικά χαμηλής ποιότητας για τα επίπεδα που ο Μαικλ Μαν συνήθως κινείται. 
Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή)
του MicLef
Trailer:

Νοτιάς

Ελληνική ταινία. Διάρκεια: 99 λεπτά.
Σκηνοθεσία: Τάσος Μπουλμπέτης, με τους: Γιάννης Νιάρρος, Θέμης Πάνου, Μαρία Καλλιμάνη, Ταξιάρχης Χάνος, Αργύρης Ξάφης, Ερρίκος Λίτσης, Όμηρος Πουλάκης και Μελισσάνθη Μάχουτ.
Η ζωή του νεαρού Σταύρου περνά πολλές διακυμάνσεις λόγω μεγάλων ερώτων και πολιτικών αλλαγών από τη δεκαετία του '60 και μετά.
Στη δεύτερη ταινία του ταλαντούχου Μπουλμέτη (της εξαιρετικής "Πολίτικης Κουζίνας") κάνουμε ένα ταξίδι στην ιστορία αλλά και στη ζωή των περισσότερων ανθρώπων που έζησαν τις χρονικές περιόδους που η ταινία διαδραματίζεται, με πρωταγωνιστή το Σταύρο, ο οποίος από μικρός αγαπούσε τους αρχαιοελληνικούς μύθους (υποδυόμενος από τον πολύ καλό Γιάννη Νιάρρο στη μεγαλύτερη ηλικία). Μια ιστορία γεμάτη με στιγμές από τη ζωή όλων των θεατών, ειδικά αυτών που είναι άνω των 50 χρονών, με πετυχημένη απεικόνιση της ελληνικής οικογένειας, αλλά και πειστική απόδοση της πραγματικότητας στην Ελλάδα. Αν και είναι λοιπόν μια γλυκιά ταινία με μοναδική πρόθεση να πει μια ιστορία που θα ταξιδέψει τους θεατές πέφτει στην παγίδα του να πατήσει στα βήματα της "Πολίτικης Κουζίνας" και να ενταχθεί στην κατηγορία των πιο τυποποιημένων ταινιών του ευρωπαϊκού κινηματογράφου: αυτή των ιστορικοφανών φανταστικών ιστοριώναφηγήσεων. Χρησιμοποιώντας την πολυχρησιμοποιημένη τεχνική τη αφήγησης, ακολουθούμε τον Σταύρο καθώς αρχίζει να νιώθει την έλξη για το αντίθετο φύλο αλλά και τον κινηματογράφο, μέσα από τη συρραφή γεγονότων της ζωής του και τις στερεοτυπικές φιγούρες του περίγυρου του (ο συντηρητικός αλλά συναισθηματικός πατέρας, η σφιγμένη αλλά έξυπνη μητέρα, ο επαναστατικός φίλος, η σαγηνευτική και ανέμελη κοπέλα), σε μια προσπάθεια να αγγίξει όσο το δυνατόν περισσότερους θεατές. Και το καταφέρνει, κυρίως όμως μέσω τον αληθοφανών διαλόγων και τον αξιόλογων ερμηνειών από όλους τους ηθοποιούς και όχι τόσο μέσω της παρουσίασης μιας ιστορίας με πραγματική αγάπη και νοσταλγία, όπως το "Σινεμά Ο Παράδεισος", αλλά με τη "συμπτωματική" αφήγηση μιας ιστορίας από τον κάθε έναν από τους χαρακτήρες της ταινίας για τη ζωή του, μεταξύ των οποίων και αυτή της Ζωζώς Σαπουντζάκη. Η παραγωγή της ταινίας, αν και είναι για τα επίπεδα ελληνικής ταινίας εξαιρετική, φαίνεται να επιβάλλονται υπερβολικά στο οπτικό αποτέλεσμα εταιρίες όπως η AMSTEL, η Παπαδοπούλου, η METAXA και άλλες, και ενώ κάνουν την αξιέπαινη επιλογή της διαφήμισης μέσω της στήριξης του ελληνικού κινηματογράφου, τα προϊόντα τους παρουσιάζονται τόσο εμφανώς μέσα στην ταινία που είναι δύσκολο ορισμένες σκηνές να μη φανούν σα καλογυρισμένες διαφημίσεις. Τα οπτικά εφέ από την εταιρία Magikon είναι αποδεκτά αναλογιζόμενοι τη χρηματοδότηση που ίσως είχαν. και όλοι οι παράγοντες της ταινίας φαίνεται να έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, μεταξύ των οποίων και η Ευανθία Ρεμπούτσικα, της οποίας η μουσική ακούγεται και μόνη της (με μοναδική ένσταση την υποχρεωτική χρήση ακορντεόν σε κάθε ευρωπαϊκή ταινία μετά το "Αμελί"). Αν μονάχα πατούσαν σε ένα λιγότερο κοινότοπο σενάριο, το οποίο μάλιστα έχει μεταφραστεί πιο αποδοτικά και σε σοβαρότερες κοινωνικοπολιτικές μεταρρυθμίσεις (Η Μικρασιατική Καταστροφή) από τον ίδιο σκηνοθέτη στην πρώτη του ταινία θα ήταν μια πραγματική εμπειρία. Εντυπωσιακή και προσεγμένη για ελληνική παραγωγή, αν είχε βγει τη δεκαετία του '90 θα αποθεωνόταν, τώρα όμως μοιάζει να μην έχει να πει κάτι που δεν έχει ειπωθεί καλύτερα από άλλες ταινίες.
Αξιολόγηση: *** (Καλή)
του MicLef
Trailer:

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2016

Καληνύχτα Μαμά (Ich Seh, Ich Sech - Goodnight Mommy)

Αυστριακή ταινία. Διάρκεια: 99 λεπτά.
Σκηνοθεσία: Σέβεριν Φιάλα και Βερόνικα Φραντζ, με τους: Σουζαν Γουέστ, Λούκας Σβαρτζ και Ελίας Σβαρτζ.
Δύο δίδυμα παιδιά μετακομίζουν στο καινούργιο σπίτι τους με τη μητέρα τους, ύστερα από το χειρουργείο πλαστικής προσώπου που υποβλήθηκε, όμως δεν αναγνωρίζουν το άτομο κάτω από τους επιδέσμους.
Παρακολουθώντας τη πορεία της ταινίας στα φεστιβάλ κινηματογράφου είναι δύσκολο να μην εντυπωσιαστεί κανείς. Όμως αποδεικνύεται πολύ κατώτερη των προσδοκιών. Αν και η βασική ιδέα δίνει πολλές δυνατότητες εξέλιξης σε ένα ψυχολογικό ή απλά ψυχαγωγικό θρίλερ, η μια σκηνή μετά την άλλη περνάει αφιερώνοντας υπερβολικά πολύ χρόνο στη σχέση των δύο αδερφών και όχι τόσο στη σχέση τους με τη μητέρα τους, που είναι και το κύριο θέμα της ταινίας. Ίσως μέρος της ευθύνης για τις υψηλές προσδοκίες να είχε το τρέιλερ, το οποίο περιέχει ενδιαφέρουσες σκηνές, οι οποίες όμως αποδεικνύεται ότι είναι όνειρα των παιδιών, δίχως να εξυπηρετούν κάτι που θα βοηθούσε να εμβαθυνθεί η ταινία ή έστω οι λιγοστοί, χάρτινοι, χαρακτήρες. Καθώς η ταινία προχωράει και τα παιδιά φαίνεται να μην αντέχουν άλλο τη συμπεριφορά της μητέρας τους αρχίζουν να ενώνουν τα κομμάτια του παζλ και να οργανώνουν την αντεπίθεσή τους. Παρά λοιπόν την ήπια και ανήσυχη ατμόσφαιρα που δημιουργείται, η ταινία στο τελευταίο μισάωρο της κλιμάκωσης, ευτελίζεται σε μια εκδοχή torture porn, από την οποία εξάγεται η ανατροπή και μεγάλη αποκάλυψη της ταινίας, που όχι μόνο απογοητεύει, αλλά κάνει και πολλές από τις προηγούμενες σκηνές της ταινίας ανούσιες, διαλύοντας το χαρακτήρα της ταινίας. Τα δύο δίδυμα παιδιά είναι επιλεγμένα με σκέψη και η μητέρα αποτελεί μια στοιχειωτική παρουσία, όμως η επιλογή η ταινία να στηριχθεί στην ανατροπή του τέλους, και όχι στη σύγκρουση των χαρακτήρων, τη μετατρέπει σε κοινότοπη, χαραμίζοντας την ένταση που προσεκτικά, αν και αργά, χτιζόταν μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Αξιολόγηση: ** (Ενδιαφέρουσα)
του MicLef
Trailer: