Σκηνοθεσία: Τάσος Μπουλμπέτης, με τους: Γιάννης Νιάρρος, Θέμης Πάνου, Μαρία Καλλιμάνη, Ταξιάρχης Χάνος, Αργύρης Ξάφης, Ερρίκος Λίτσης, Όμηρος Πουλάκης και Μελισσάνθη Μάχουτ.
Η ζωή του νεαρού Σταύρου περνά πολλές διακυμάνσεις λόγω μεγάλων ερώτων και πολιτικών αλλαγών από τη δεκαετία του '60 και μετά.
Στη δεύτερη ταινία του ταλαντούχου Μπουλμέτη (της εξαιρετικής "Πολίτικης Κουζίνας") κάνουμε ένα ταξίδι στην ιστορία αλλά και στη ζωή των περισσότερων ανθρώπων που έζησαν τις χρονικές περιόδους που η ταινία διαδραματίζεται, με πρωταγωνιστή το Σταύρο, ο οποίος από μικρός αγαπούσε τους αρχαιοελληνικούς μύθους (υποδυόμενος από τον πολύ καλό Γιάννη Νιάρρο στη μεγαλύτερη ηλικία). Μια ιστορία γεμάτη με στιγμές από τη ζωή όλων των θεατών, ειδικά αυτών που είναι άνω των 50 χρονών, με πετυχημένη απεικόνιση της ελληνικής οικογένειας, αλλά και πειστική απόδοση της πραγματικότητας στην Ελλάδα. Αν και είναι λοιπόν μια γλυκιά ταινία με μοναδική πρόθεση να πει μια ιστορία που θα ταξιδέψει τους θεατές πέφτει στην παγίδα του να πατήσει στα βήματα της "Πολίτικης Κουζίνας" και να ενταχθεί στην κατηγορία των πιο τυποποιημένων ταινιών του ευρωπαϊκού κινηματογράφου: αυτή των ιστορικοφανών φανταστικών ιστοριώναφηγήσεων. Χρησιμοποιώντας την πολυχρησιμοποιημένη τεχνική τη αφήγησης, ακολουθούμε τον Σταύρο καθώς αρχίζει να νιώθει την έλξη για το αντίθετο φύλο αλλά και τον κινηματογράφο, μέσα από τη συρραφή γεγονότων της ζωής του και τις στερεοτυπικές φιγούρες του περίγυρου του (ο συντηρητικός αλλά συναισθηματικός πατέρας, η σφιγμένη αλλά έξυπνη μητέρα, ο επαναστατικός φίλος, η σαγηνευτική και ανέμελη κοπέλα), σε μια προσπάθεια να αγγίξει όσο το δυνατόν περισσότερους θεατές. Και το καταφέρνει, κυρίως όμως μέσω τον αληθοφανών διαλόγων και τον αξιόλογων ερμηνειών από όλους τους ηθοποιούς και όχι τόσο μέσω της παρουσίασης μιας ιστορίας με πραγματική αγάπη και νοσταλγία, όπως το "Σινεμά Ο Παράδεισος", αλλά με τη "συμπτωματική" αφήγηση μιας ιστορίας από τον κάθε έναν από τους χαρακτήρες της ταινίας για τη ζωή του, μεταξύ των οποίων και αυτή της Ζωζώς Σαπουντζάκη. Η παραγωγή της ταινίας, αν και είναι για τα επίπεδα ελληνικής ταινίας εξαιρετική, φαίνεται να επιβάλλονται υπερβολικά στο οπτικό αποτέλεσμα εταιρίες όπως η AMSTEL, η Παπαδοπούλου, η METAXA και άλλες, και ενώ κάνουν την αξιέπαινη επιλογή της διαφήμισης μέσω της στήριξης του ελληνικού κινηματογράφου, τα προϊόντα τους παρουσιάζονται τόσο εμφανώς μέσα στην ταινία που είναι δύσκολο ορισμένες σκηνές να μη φανούν σα καλογυρισμένες διαφημίσεις. Τα οπτικά εφέ από την εταιρία Magikon είναι αποδεκτά αναλογιζόμενοι τη χρηματοδότηση που ίσως είχαν. και όλοι οι παράγοντες της ταινίας φαίνεται να έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, μεταξύ των οποίων και η Ευανθία Ρεμπούτσικα, της οποίας η μουσική ακούγεται και μόνη της (με μοναδική ένσταση την υποχρεωτική χρήση ακορντεόν σε κάθε ευρωπαϊκή ταινία μετά το "Αμελί"). Αν μονάχα πατούσαν σε ένα λιγότερο κοινότοπο σενάριο, το οποίο μάλιστα έχει μεταφραστεί πιο αποδοτικά και σε σοβαρότερες κοινωνικοπολιτικές μεταρρυθμίσεις (Η Μικρασιατική Καταστροφή) από τον ίδιο σκηνοθέτη στην πρώτη του ταινία θα ήταν μια πραγματική εμπειρία. Εντυπωσιακή και προσεγμένη για ελληνική παραγωγή, αν είχε βγει τη δεκαετία του '90 θα αποθεωνόταν, τώρα όμως μοιάζει να μην έχει να πει κάτι που δεν έχει ειπωθεί καλύτερα από άλλες ταινίες.
Αξιολόγηση: *** (Καλή)
του MicLef
Trailer:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου