Η Σιδηρά Κυρία (The Iron Lady)

Αγγλο-Γαλλική ταινία. Διάρκεια: 105 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Φιλίντα Λόιντ, με τους: Μέριλ Στριπ, Τζιμ Μπρόντμπεντ και Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ.

Η ηλικιωμένη Μάργκαρετ Θάτσερ μιλάει σε μια φανταστική παρουσία για τον πρόσφατα αποθανόντα σύζυγό της καθώς προσπαθεί να ξεπεράσει τον θάνατό του, ενώ σκηνές από τη ζωή της και τις εμπειρίες της ως πρωθυπουργός της Αγγλίας αναδύονται διαρκώς. 

Μια πολυαναμενόμενη βιογραφία για μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες των τελευταίων δεκαετιών, την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό της Αγγλίας, που αποδεικνύεται υπερβολικά ακαδημαϊκή για να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Η αναποτελεσματική μέθοδος του πισωγυρίσματος με τη μορφή αναμνήσεων αποσπά τη ροή της ταινίας και παρουσιάζει μονάχα λίγα, και ίσως άτυχα επιλεγμένα κομμάτια της ζωής της Θάτσερ, μειώνοντας την πραγματική σημασία της και υποβιβάζοντάς την σε απλά έναν άνθρωπο που τον διέφθειρε η εξουσία σε σύντομο χρονικό διάστημα αφού την απέκτησε. Παρά λοιπόν το απρεπώς γραμμένο σενάριο, καταλήγουμε στο μόνο στοιχείο της ταινίας που πραγματικά αξίζει, την ηθοποιία της, διότι η Μέριλ Στριπ δίνει μια αξιοθαύμαστη απομίμηση της Θάρτσερ, σε βαθμό που, σε βοήθεια με το μέικ απ,  σε μερικές σκηνές είναι ίδια η διάσημη πολιτικός. Πέραν όμως των δύο αυτών στοιχείων (ερμηνεία της Μέριλ Στριπ και μακιγιάζ), που βραβεύτηκαν με τα αντίστοιχα Όσκαρ, αυτή η άνευρη βιογραφία δεν έχει κανένα λόγο να μείνει στο νου των θεατών, και ξεχνάται γρήγορα. Προτιμότερη η αυτόνομη αναζήτηση των θεατών, καθώς η συγκεκριμένη μεμονωμένη παρουσίαση γεγονότων ίσως διαστρεβλώσει την εικόνα της Θάτσερ.

Αξιολόγηση: ** (Ενδιαφέρουσα)
του MicLef
Trailer:

Φεγγάρι (Moon)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 97 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Ντούνκαν Τζόουνς, με τους: Σαμ Ρόκγουελ, Κέβιν Σπέισι και Ντομινίκ ΜακΈλλιγοττ.

Ο αστροναύτης Σαμ Μπελλ αντιμετωπίζει μια σημαντική προσωπική πρόκληση, κοντά στο τέλος της τριετής θητείας του στο Φεγγάρι, από όπου, με τη βοήθεια του υπολογιστή του, του Γκέρτι, αποστέλλει στη Γη κομμάτια από ένα πέτρωμα που έχει βοηθήσει στην αντιμετώπιση των ενεργειακών προβλημάτων της ανθρωπότητας.

Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Ντούνκαν Τζόουνς, σε σενάριο που ο ίδιος έγραψε, αποτελεί ένα αξιοσημείωτο σκηνοθετικό ντεμπούτο, με μεγάλο φεστιβαλικό ταξίδι. Τοποθετούμαστε στο φεγγάρι, όπου ο Σαμ Μπελλ παρατηρεί ένα πρόβλημα στη λειτουργία των μηχανημάτων. Όταν πάει να το ελέγξει, βρίσκει κάτι το πολύ περίεργο. Όχι καθαρά ένα υπαρξιακό ερώτημα, το "Φεγγάρι" θυμίζει έντονα την "Οδύσσεια" του Κιούμπρικ και οι θεατές βρίσκονται σε παρόμοια μετέωρη κατάσταση ως προς το τι συμβαίνει. Ωστόσο, ευτυχώς, ο Ντούνκαν δεν μιμείται τον Κιούμπρικ και απαντά της ερωτήσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα και η ταινία μετατρέπεται σε περιπέτεια-θρίλερ επιβίωσης αργών ρυθμών. Εκπληκτικός ο Σαμ Ρόκγουελ, την υποκριτική ικανότητα του οποίου κάποιος ίσως δεν εκτιμήσει απόλυτα, μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι το μόνο άτομο που παίζει στην ταινία είναι ουσιαστικά ο αυτός. Η φωνή του Κέβιν Σπέισι τον ακολουθεί διαρκώς μέσα στον διαστημικό σταθμό, μέσα από τον υπολογιστή Γκέρτι, ο οποίος με τις τυποποιημένες οπτικές εκφράσεις του δίνει την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Τα οπτικά εφέ της ταινίας, αν και όχι ιδιαίτερα καλά, καταφέρνουν να μας μεταφέρουν στο διάστημα, όπως και η ταιριαστή μουσική του Κλιντ Μάνσελ. Η μιάμιση ωρα παιρνάει γρήγορα και το μεγαλύτερο ατού της ταινίας αποτελεί το σκληρά ρεαλιστικό σενάριό της. 

Αξιολόγηση: *** (Καλή)

του MicLef

Trailer:

Οι 12 Ένορκοι (12 Angry Men)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 96 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Σίντεϊ Λιούμετ, με τους: Χένρι Φόντα, Λι Τζ. Κομπ, Μάρτιν Μπάλσαμ και Ι.Τζ Μάρσαλ.

Στη δίκη για τον φόνο ενός άντρα από τον γιό του ένας ανήσυχος ένορκος προσπαθεί να πείσει τους υπόλοιπους ότι η υπόθεση δεν είναι τόσο εμφανώς ξεκάθαρη όσο παρουσιάστηκε στο δικαστήριο.

Μια ταινία-σταθμός για τα χολιγουντιανά δεδομένα και 8ο στη λίστα του IMDb των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών, φανερώνει όσο ελάχιστες ταινίες πόσο λίγα πράγματα είναι πραγματικά αναγκαία για τη δημιουργία μιας σπουδαίας ταινίας. Αν και αρκετά παλιό, παραμένει επίκαιρο, παρουσιάζοντας μέσα σε τέσσερις τοίχους μια καθηλωτική ιστορία η οποία, αν και από την αρχή είναι γνωστό που θα καταλήξει, συναρπάζει καθώς εξάλλου δεν είναι μόνο η ιστορία, αλλά και ο τρόπος που κάποιος την αφηγείται. Με συνολικό προϋπολογισμό το (για τα σημερινά δεδομένα) εξευτελιστικό ποσό των 350 χιλιάδων δολλαρίων ο Λιούμετ καταφέρνει να συγκεντρώσει ένα καταπληκτικό επιτελείο ηθοποιών για να υποδυθούν τους 12 ενόρκους, έναν για κάθε τύπο ανθρώπου που είναι πιθανό να συναντήσουμε μέσα σε μια μέρα. Με έναν συγκρατημένο Χένρι Φόντα να ηγεί την εξέλιξη, όλοι οι ηθοποιοί προλαβαίνουν να αναπτυχθούν κατάλληλα όμως την παράστηση την κλέβει ο Λι Τζ. Κομπ, σε κοντινές και απαιτητικές λήψεις πολλών λεπτών με το τελευταίο πεντάλεπτο ξέσπασμά του. Ένας ύμνος στην κριτική σκέψη και την επιστονική μέθοδο, όπως και στην διαρκή αναζήτηση για την αλήθεια. Παρά της ίσως υπερβολικές διευκολύνσεις από το σενάριο να διαλευκανθεί η υπόθεση και ορισμένες απίθανες συμπτώσεις, οι οποίες κρύβονται από τις ρεαλιστικές αντιδράσεις των χαρακτήρων, η ταινία διαρκεί αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το αναμενόμενο τέλος, το οποίο επέρχεται μετά την απαραίτητη κλιμάκωση. Έχασε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας από το "Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι", ωστόσο θα παραμείνει απολαυστική όσα χρόνια και αν περάσουν. 

Αξιολόγηση: **** (Πολύ Καλή)
του MicLef
Trailer:

Dallas Byers Club

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 117 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Ζαν Μαρκ Βαλέ, με τους: Μάθιου ΜακΚόναχι, Τζένιφερ Γκάρνερ και Τζάρεντ Λέτο. 

Το 1985 στο Ντάλαν ο ηλεκτρολόγος και τζογαδόρος Ρον Γούντρουφ δουλεύει παράνομα για να βοηθήσει ασθενείς που πάσχουν από AIDS να λάβουν τα φάρμακα που χρειάζεται, αφού μαθαίνει ότι και ο ίδιος πάσχει από την ασθένεια.

Μιά από τις διασημότερες ταινίες του 2013 προκάλεσε έκπληξη για τον χαμηλό προϋπολογισμό της (5 εκατομμύρια δολλάρια) και την ταυτόχρονη αρτιότητα του αποτελέσματος. Τοποθετούμαστε στην επαρχία της Αμερικής, όπου ο Ρον Γούντρουφ (ένας εκρηκτικός Μάθιου ΜακΚόναχι), ένας ομοφοβικός και ρατσιτσής άνθρωπος με λιγοστή παιδεία και γνώσεις αλλά μπόλικη αποφασιστηκότητα, μαθαίνει ότι πάσχει από AIDS. Μετά την απόρριψή του από τον κοινωνικό του περίγυρο ξεκινάει ένα ταξίδι με προορισμό την επέκταση της ζωής του. Αφού την καταφέρνει, προσπαθεί να βοηθήσει τους υπόλοιπους ασθενείς πουλώντας τους το παράνομο εκείνη την εποχή φάρμακο AZT. Με ρεαλιστική αναπαράσταση της δεκαετίας του 1985, καθώς και της λιγοστής προσοχής που είχε δοθεί στην ασθένεια τότε, η ταινία κινείται σε αργούς ρυθμούς εξελίσσοντας ένα ελαφρά προβλέψιμο σενάριο, το οποίο διεκπεραιώνει το πρωταγωνιστικό δίδυμο ΜακΚόναχι και Τζάρεντ Λέρο με τόση δυναμικότητα, που οι θεατές ίσως ξεχάσουν ότι εκτός από την αλληλουχία των γεγονότων με στεγνή μεταβίβαση από το ένα στο επόμενο η ταινία δεν παραδίδει έντονα μηνύματα, πέραν την υπενθύμιση του κινδύνου της ασθένειας. Η παρουσίαση των σκηνών είναι λίγο ψυχρή, παρόλα αυτά η ταινία καταφέρνει να συγκινήσει και να ευαισθητοποίησει λίγο ίσως τους θεατές, αλλά μονάχα εξαιτίας του καταπληκτικού Μάθιου ΜακΚόναχι, που δίνει την ερμηνεία της καριέρας του, και του Τζάρεντ Λέτο ο οποίος αν και είναι πειστικος στον ρόλο για τον οποίο έχασε 15 κιλά για να υποδυθεί, η οσκαρική νίκη είναι κάπως υπερβολική, αλλά ίσως αναμενόμενη εξαιτίας της έλλειψης άλλων δυνατών ανταγωνιστικών υποψηφιοτήτων. Όσκαρ ερμηνείας Α΄ και Β΄ αντρικού ρόλου και καλλωπισμού, ο οποίος δεν ξεπέρασε το κόστος των... 250 δολλαρίων! Εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα.

Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή)

του MicLef

Trailer:

X-Men: Ημέρες ενός ξεχασμένου μέλλοντος (X-Men: Days of Future Past)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 131 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Μπράιαν Σίνγκερ, με τους: Χιού Τζάκμαν, Τζέιμς ΜακΑβόι, Μάικλ Φασσμπέντερ, Ίαν ΜακΈλλεν, Πάτρικ Στιούαρτ και Τζένιφερ Λόρενς.

Οι X-Men στέλνουν τον Γούλβεριν πίσω στον χρόνο σε μια απελπισμένη προσπάθεια να σταματήσουν ένα γεγονός που θα οδηγήσει στον αφανισμό όλων των μεταλλαγμένων.

Ο Μπράιαν Σίνγκερ, σκηνοθέτης των X-Men και Χ-Men 2 επιστρέφει με την ελπίδα να λυτρώσει την ομάδα των X-men από την απογοητευτική κατάληξη της τριλογίας X-Men και έχοντας στο ιστορικό του τις δύο πρώτες ταινίες της τριλογίας είναι ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος να το κάνει. Ξεκινώντας λοιπόν δυναμικά, η ταινία μας εισάγει γρήγορα στην πλοκή, χωρίς να αφιερώνει χρόνο στην ανάπτυξη χαρακτήρων που γνωρίζουμε από προηγούμενες ταινίες του κόσμου των X-Men. Έτσι ξεκινάμε ένα ταξίδι στο χρόνο με κύριο πρωταγωνιστή τον Γούλβεριν, για το ρόλο του οποίου ο Χιού Τζάκμαν κατέχει ρεκόρ για την προσωποποίηση του ίδιου χαρακτήρα σε διαφορετικές ταινίες (εφτά), που έχει στο πλευρό του ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών και μια σεναριακή πρόκληση. Μετά το πρώτο μισάωρο της ταινίας γίνεται κατανοητό ότι ο Σίνγκερ προσπαθεί να διαφοροποιήσει λίγο το έργο από τις υπόλοιπες αντίστοιχες ταινίες, περιορίζοντας τη δράση και επικεντρώνοντας την προσοχή μας στη σύγκρουση και την εμβάθυνση των χαρακτήρων. Προχωρώντας όμως η ταινία γίνεται φανερό ότι η δράση παραμένει περιορισμένη μέχρι και το (όχι ιδιαίτερα για τα επίπεδα της Marvel) περιπετειώδες τέλος, προσφέροντας πολύ λίγες στιγμές πραγματικού θεάματος, με κορυφαία αυτή του slow-motion στην κουζίνα. Καταλήγουμε λοιπόν σε ένα υψηλών προοπτικών θέαμα που δεν αξιοποιεί τις δυνατότητες του και ούτε είναι τόσο επεξηγηματικό όσο θέλει να είναι σχετικά με μερικές μικρές σεναριακές αφέλεις που επιχειρούν να συνδέσουν την ταινία με τις προηγούμενες. Ικανοποιητικά τα λιγοστά οπτικά εφέ στις σκηνές μαχών που δυστυχώς δεν υπερβαίνουν αυτές που εμφανίζονται στο τρέιλερ. Ο Πίτερ Ντίνκλατζ κάνει την εμφάνισή του ως ένας δευτερεύων χαρακτήρας (για καθαρά εμπορικούς λόγους, καθώς ο χαρακτήρας αυτός δεν είναι νάνος στο πρωτότυπο υλικό), που προσπαθεί να προσελκύσει τους θεατές του Game of Thrones με έναν όμως επιφανειακό και όχι αρκετά ανεπτυγμένο "κακό". 

Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή)
του MicLef
Trailer:

Interstellar

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 169 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Νόλαν, με τους: Μάθιου ΜακΚόναχι, Αν Χάθαγουεϊ, Τζέσικα Τσάστειν και Μάικλ Κέιν.

Μια ομάδα ερευνητών που αποτελεί την μοναδική ελπίδα για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους ταξιδεύει μέσω μιας σκουληκότρυπας σε μια απόπειρα να βρουν έναν κατοικήσιμο πλανήτη που θα μπορέσει να δεχθεί την ανθρωπότητα.

Μια από τις πολυαναμενόμενες ταινίες του 2014, το Interstellar, σχεδόν ακριβώς ένα χρόνο μετά από το Gravity, επιχειρεί να μας μεταφέρει για άλλη μια φορά στο αφιλόξενο, αλλά απαραίτητο να εξερευνηθεί για την επιβίωση μας, διάστημα. Σε σενάριο των αδερφών Νόλαν, η ταινία προσπαθεί για πρώτη φορά τόσο εμφανώς σε μια ταινία, να εφαρμόσει όλα τα σύγχρονα δεδομένα από την αστροφυσική και την κοσμολογία, προκειμένου να αφηγηθεί την ιστορία της. Με σύμβουλο τον διάσημο για έργο του στις σκουληκότρυπες και τις χωροχρονικές ανωμαλίες φυσικό Κιπ Θορν, ο Κρίστοφερ Νόλαν μας παραδίδει ένα πανέμορφο κατά στιγμές οπτικό αποτέλεσμα, με εντυπωσιακά οπτικά εφέ, παρουσιάζοντάς μας μερικά από τα τρέχοντα μυστήρια για το Σύμπαν. Όσο όμως και αν προσπαθεί, δεν καταφέρνει να εξηγήσει αρκετές από τις σεναριακές αυθαιρεσίες που είναι προφανείς, ακόμη και σε κάποιον με όχι ιδιαίτερα μεγάλη εντριβή με το αντικείμενο. Με εμφανείς τις προσπάθειες να προσεγγίσει αριστουργήματα του είδους όπως το 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος, ο Νόλαν ευτυχώς αποφεύγει να ανακυκλώσει στοιχεία απο προηγούμενες ταινίες, χωρίς όμως να εισάγει καινοτόμες νότες, παρά τις περιστασιακές εντυπωσιακές σκηνές και ενδιαφέρουσες σεναριακές ανατροπές. Προς το τελευταίο μισάωρο της ταινίας, όπου εξηγούνται μερικά από τα ανεξήγητα φαινόμενα που παρατηρούνταν κατά τη διάρκεια της ταινίας, οι σεναριακές αφέλειες, παρά τη σκηνοθετική αρτιότητα, παρατηρούνται εύκολα, μέχρι το ίσως υπερβολικά δραματικό φινάλε της ταινίας, το οποίο δεν θέτει ουσιαστικά υπαρξιακά ή φιλοσοφικά ερωτήματα, όπως ίσως η ταινία θα ήθελε να κάνει, καθώς όσα ερωτήματα αγγίζει, τα απαντά ίσως απλοϊκά. Συγκριτικά με τη μεγάλη σε μήκος διάρκεια της ταινίας μερικές δραματικές σκηνές που φαντάζουν άκυρες στη ροή της ιστορίας δεν προκαλούν μέγαλη δυσανασχέτιση, όμως η ταινία τελειώνει και (έχοντας παρουσιάσει μερικές ιδιαίτερα θεαματικές σκηνές επενδυμένες με την -ίσως σε υπερβολική ένταση- ταιριαστή μουσική του Hans Zimmer) χωρίς να πρωτοτυπεί όσο πραγματικά επιδίωκε και δεν αποζημιώνει η ενδιαφέρουσα προσέγγιση της φυσικής τις ανεξήγητες παρατυπίες στους νόμους της. Αναμενόμενα, αλλά όχι κάτι παραπάνω, καλές οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών και ενδιαφέρουσα η στροφή προς την επιστημονική προσέγγιση των ταινιών επιστημονικής φαντασίας.

Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή)
του MicLef
Trailer:

Πριν ο Διάβολος Καταλάβει ότι Πέθανες (Before the Devil Knows You're Dead)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 117 λεπτά.

Σκηνοθεσία:  Σίντεϊ Λιούμετ, με τους: Φίλιπ Σίμιουρ Χόφμαν, Ίθαν Χοκ και Άλμπερτ Φίνεϊ..

Όταν δύο αρδέφια οργανώνουν ληστεία στο κοσμηματοπωλείο των γονιών τους, η δουλειά στραβώνει, πυροδοτώντας μια σειρά γεγονότων που τους παρασύρει με τον πατέρα τους σε μια δραματική κλιμάκωση.

Ο σκηνοθέτης των 12 ενόρκων παραδίδει ως το τελευταίο έργο του ένα σφιχτοδεμένο δράμα γρήγορων ρυθμών με συγκλονιστικές ερμηνείες και καταπληκτικό μοντάζ. Ξεκινώντας δυναμικά με μια έντονη σκηνή η ταινία συνεχίζεται αναδρομικά, με την απότομη αλλαγή των σκηνών να ταράζει με την θορυβώθη μουσική της και η τραγική εξέλιξη των γεγονότων να μην αφήνει κανένα περιθώριο χαλάρωσης από την τραγικότητα των καταστάσεων. Οι εκπληκτικές εμηνείες, ειδικά των Χόφμαν και Φίνεϊ μαγνητίζουν και η χημεία μεταξύ του Χόφμαν και του Χοκ είναι ευχάριστα απροσδόκητη. Χτίζοντας σταδιακά μια τραγωδία υψηλών διαστάσεων παρακαλουθουμε τους (αντι-)ήρωες να προχωράνε βασανιστικά αργά προς τη νέμεσή τους και την επαναφορά της δικαιοσύνης, η οποία αποδεικνύεται πολύ σκληρή, με απουσία ηλιαχτίδων ελπίδας για ήπια λύτρωση των χαρακτήρων και αναπόφευκτη την τραγική κατάληξη. Παράδοξη η απουσία οσκαρικών υποψηφιοτήτων, κυρίως στον τομέα των ερμηνειών ή του σοκαριστικού μοντάζ.

Αξιολόγηση: ***1/2 (Καλή/Πολύ Καλή)
του MicLef

Trailer: