Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 144 λεπτά.
Σκηνοθεσία: Πίτερ Τζάκσον, με τους: Ίαν ΜακΚέλεν, Μάρτιν Φρίμαν και Ρίτσαρντ Άρμιταζ.
Ο Μπίλμπο και η ομάδα των των νάνων που είναι μαζί του αναγκάζονται να λάβουν μέρος σε έναν πόλεμο εναντίον πολλών εχθρών και να κρατήσουν το Μοναχό Βουνό από την κατάληψή του από ένα αναδυόμενο κακό.
Έντεκα χρόνια αφού αποχαιρετήσαμε την επική τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, που εξαιρετικά μετουσίωνε το έργο του Τζ.Ρ.Ρ.Τόλκιν στη μεγάλη οθόνη (εγχείρημα που μέχρι τότε θεωρούνταν αδύνατο), αποχαιρετάμε ξανά τη Μέση-Γη και αυτή τη φορά ίσως οριστικά και τον συσχετισμό της με τον Πίτερ Τζάκσον, τον δημιουργό των δύο τριλογιών, καθώς φαίνεται πως δε θα μεταφέρει άλλα βιβλία του Τόλκιν στον κινηματογράφο. Ξεκινώντας ακριβώς εκεί που η δεύτερη ταινία είχε τελειώσει, παρακολουθούμε τον δράκο Νοσφιστή να επιτίθεται στο κοντινό χωριό, κάτι που δεν κρατάει παραπάνω από ένα τέταρτο, και η ταινία επικεντρώνεται στην μάχη που πλησιάζει, μια μάχη που προβάλλεται καθαρά για εμπορικούς σκοπούς, καθώς η αναφορά της στο βιβλίο είναι για πέντε σελίδες, στη διαμάχη του Θόριν με τον Αζόγκ και του Γκάνταλφ με τις σκοτεινές δυνάμεις, πράγματα που δεν υπήρχαν πουθενά στη σφαίρα της φαντασίας του Τόλκιν. Ενώ λοιπόν η ταινία (και η τριλογία) πιθανότατα θα ικανοποιήσει όσους θέλουν να περάσουν κάπως ευχάριστα την ώρα τους, η ταινία αποτελεί μια σεναριακή αποτυχία από κάθε οπτική γωνία, δημιουργώντας λογικά κενά ακόμη και στη σχέση του Χόμπιτ με την τριλογία των Αρχόντων, που δημιουργήθηκαν από την ανελλειπή και περιττή προσπάθεια του Πίτερ Τζάκσον να τονίσει τη σχέση αυτή. Πρακτικά ολόκληρη η ταινία θα μπορούσε να αποφευχθεί χωρίς να υπάρξει νοηματική ασυνέχεια ανάμεσα στο δεύτερο Χόμπτι και τον πρώτο Άρχοντα, επειδή σε αυτήν την ταινία παιρνάμε χρόνο με τους: Έλροντ, Γκαλάντριελ, Ράνταγκαστ, Σάρουμαν και Λέγκολας, χαρακτήρες που δεν αναφέρονται ούτε μια στιγμή στο βιβλίο και τους: Αζόγκ, Ταούριελ, τα παδιά του αρχηγού των ανθρώπων, τον άρχοντα του χωριού και τον απατεώνα υπηρέτη του, χαρακτήρες που δεν υπάρχουν πουθενά στο έργο του Τόλκιν. Η ταινία λοιπόν φάσκει και αντιφάσκει, καθώς προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από την προηγούμενη τριλογία μόνο όποτε τη συμφέρει, τροποποιώντας την εμφάνιση των στρατιωτών και των μυθικών πλασμάτων και αφιερώνοντας χρόνο σε επιπρόσθετες σκηνές και χαρακτήρες, ενώ ταυτοχρόνως με την πρώτη ευκαιρία προσπαθεί να στρώσει το έδαφος για την ήδη γυρισμένη "επόμενη" τριλογία. Στον εικαστικό τομέα είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι είναι ελκυστική, κάθώς τα 48fps που χρησιμοποιούνται δημιουργούν εντυπωσιακή ποιότητα εικόνας και παρόλο που τα οπτικά εφέ είναι ικανοποιητικά, η κατάχρησή τους δημιουργεί στον εύκολο εντοπισμού του "ψεύτικου" και των σφαλμάτων (με αποκορύφωμα το τρομαχτικά παραμορφωμένο πρόσωπο του Ορλάντο Μπλουμ), πράγμα δύσκολο για την τριλογία των Αρχόντων, που μια δεκαετία μετά την προβολή της έχει μηδαμινά και αποδεκτά "λάθη" στα οπτικά της εφέ, εξαιτίας της χρήσης μακετών και κομπάρσων και όχι την εξ ολοκλήρου δημιοργία σκηνών με υπολογιστή. Ο χρόνος περνάει βασανιστικά αργά, με χαρακτήρες ελάχιστα ενδιαφέροντες (που δεν μας ενδιαφέρει και πολύ η τύχη τους) και σκηνές μάχης ανέπνευστες, που θυμίζουν τη σειρά παιχνιδιών Total War, από το τεράστιο ποσό cgi μέχρι το τέλος της ταινίας, όπου γίνεται κατανοητό ότι το πολυαναμενόμενο τρίτο μέλος της τριλογίας αποδεικνύεται κατώτερο από τα προηγούμενα και το δεύτερο, ο καλύτερο.
Αξιολόγηση: ** (Ενδιαφέρουσα)
του MicLef
Trailer:
