Spectre

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 148 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντες, με τους: Ντάνιελ Γκρεγκ, Κρίστοφ Βαλτς, Λέα Σεντού και Ραλφ Φάινς.

Ένα αινιγματικό μήνυμα από το παρελθόν του Μποντ τον στέλνει σε μυστική αποστολή να σταματήσει μια εγκληματική οργάνωση. Ενώ ο Μ προσπαθεί να σταματήσει πολιτικές δυνάμεις από το να σταματήσουν το 00 πρόγραμμα, ο Μποντ φτάνει στον πυρήνα της εγκληματικής οργάνωσης Spectre για να ανακαλύψει τον εγκέφαλό της. 

Η 24 ταινία στο Τζέιμς Μποντ franchise και η τελευταία με τον εξαιρετικό Ντάνιελ Γκρεγκ, που αμφισβητεί την κυριαρχία του Σον Κόνερι για τον τίτλο του καλύτερου Μποντ, βρίσκει τον ήρωα υπό τη σκηνοθετική διεύθυνση του Σαμ Μέντες, σκηνοθέτη του Skyfall, συνεχίζοντας την ψυχολογική έρευνα του Μποντ και ξετυλίγοντας τα μυστικά του παρελθόντος του. Ξεκινώντας με μια εντυπωσιακά χορογραφημένη σκηνή στην Πόλη του Μεξικού την ημέρα των νεκρών και τους πανέμορφους τίτλους αρχής υπό την πλήρως αταίριαστη επένδυση του Σαμ Σμιθ τοποθετούμαστε στο γραφείο του Μ, όπου αμφισβητείται η θέση του 007 στην ΜΙ6. Κυνηγώντας ανεξάρτητα από την MI6 την Spectre και τα φαντάσματα του παρελθόντος του, βρίσκει στο δρόμο του την εκθαμβωτική Λέα Σεντού (Η Ζωή της Αντέλ), μια από τις πιο εντυπωσιακές Bond girls του franchise, και συνεργάζονται για τον κοινό σκοπό τους, έχοντας να αντιμετωπίσουν σε πρώτο επίπεδο τον Χινξ (Ντέιβ Μπατίστα), έναν τρομακτικής φυσικής παρουσίας δολοφόνου, και στη συνέχεια τον μεγάλο κακό, που τον υποδύεται ένας ικανοποιητικός Κρίστοφ Βαλτς. Ενώ λοιπόν το αρχικό υλικό αποτελεί καύσιμο ικανό για να αποτελέσει μια δυναμική έξοδο για την αποχώρηση του Ντάνιελ Γκρεγκ από τον τίτλο του Μποντ, έχοντας ως κύριο σκοπό αυτή ακριβώς την αποχώρηση (δίνοντας ενδείξεις από την εμφάνιση σκηνών από τις προηγούμενες τρεις ταινίες στους τίτλους αρχής), αποπροσανατολίζει το στόχο μιας μποντικής περιπέτειας: να προσφέρει απλόχερα εξαιρετικά χορογραφημένη δράση, στηριζόμενη από ένα στιβαρό σενάριο και ηγούμενη από έναν πανέξυπνο και γυναικά πράκτορα. Με διάρκεια 2μιση σχεδόν ωρών, τραβάει υπερβολικά τις συζητήσεις και τις παύσεις, ειδικά με τον Κρίστοφ Βαλτς, ο οποίος παρά την αξιότιμη προσπάθεια του, καταλήγει στις θέσεις με τους πιο αδιάφορους κακούς του franchise, καθώς ο χαρακτήρας είναι παντελώς μονοδιάστατος και απλοϊκά γραμμένος.

Ο υποψήφιος για τρία Όσκαρ σεναριογράφος παρέχει το πιο απλό backstory: ένας κακός που βρίσκεται πίσω από τις κινήσεις των κακών των προηγούμενων ταινιών, με αναληθοφανές κίνητρο, αποτυγχάνοντας να δημιουργήσει έναν εξαιρετικό μποντικό κακό όπως αυτόν του Χαβιέ Μπαρδέμ, μια ταινία πριν. Εκτός αυτού, οι σκηνές δράσης είναι πραγματικά μετρήσιμες στα δάκτυλα του ενός χεριού με τις περισσότερες από αυτές να είναι εντελώς αδιάφορες και τις περισσότερες φορές η μουσική του Thomas Newman να φαίνεται πως είχε σχεδιαστεί για ταινία με πιο εντυπωσιακές σκηνές δράσεις. Ο παραμερισμός αυτός της δράσης θυσιάζεται για χάρη ατελείωτων στιγμών συζήτησης με την Λέα Σεντού, που αναδεικνύεται σε έρωτα του Μποντ, πλήρως αντίθετα από την όλη ιδέα του Τζέιμς Μποντ, όπου η αλληλουχία των ηθοποιών γίνεται χωρίς αποχαιρετιστήρια ταινία για τον καθένα. Αν ο Σαμ Μέντες επικεντρωνόταν στη δημιουργία μιας ταινίας εξίσου καλής με το Skyfall, θα είχε κάνει άθελα του αυτό που προσπάθησε, να πει ένα εκρηκτικό αντίο για τον Ντάνιελ Γκρεγκ. Απογοητευτική και ελάχιστα πρωτότυπη, αυτή είναι μια στάση του Μποντ που θα μπορούσε να λείπει.

Αξιολόγηση: ** (Ενδιαφέρουσα)
του MicLef
Trailer: