Η Μεγαλύτερη Έκρηξη στην Ιστορία του Σινεμά

Στο "Spectre", o Σαμ Μέντες έσπασε το ρεκόρ Guinness για τη μεγαλύτερη έκρηξη στην ιστορία του σινεμά, καθώς η έκρηξη σε μια από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας οφείλεται σε 8.418 λίτρα κηροζίνη και 24 ξεχωριστούς πυροκροτητές, που ισοδυναμούσαν με 68,47 τόνους δυναμίτη. Το αποτέλεσμα ήταν μια φαντασμαγορική έκρηξη που κανείς θα νόμιζε ότι είναι δημιουργημένη με με υπολογιστή. Αν και η ταινία ήταν από τις πιο μέτριες εμφανίσεις του 007, η έκρηξη αξίζει να θεαθεί και μεμονωμένα.

Η Επιστροφή (The Revenant)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 156 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιαρίτου με: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Τομ Χάρντι, Γουίλ Πούλτερ και Ντόμνχαλλ Γκλίσον.

Ένας κυνηγός, σε μια αποστολή εμπόρων γούνας στη δεκατία του 1820, πολεμά για επιβίωση, ύστερα από μια μάχη με μια αρκούδα που προκάλεσε την εγκατάλειψή του από την ομάδα του.

Ο Ινιαρίτου, που κέρδισε 3 Όσκαρ το 2014 για την ταινία "Birdman ή (Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας)", μεταξύ των οποίων και καλύτερης ταινίας, είναι "κλειδωμένος" για να κερδίσει το δεύτερο Όσκαρ του σκηνοθεσίας και να κάνει το πρωτόγνωρο, να κερδίσει το συγκεκριμένο Όσκαρ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Η ταινία ξεκινάει δυναμικά, με μια σκηνή αιματερή και βίαια, που χρειάστηκε έναν ολόκληρο μήνα για να γυριστεί, προϊδεάζοντάς μας για το πως είναι και υπόλοιπη ταινία. Ένας αγνώριστος Ντι Κάπριο, σε έναν σπαρακτικό ρόλο, βαδίζει ολοταχώς με έναν αντάξιό του Τομ Χάρντι, για το πρώτο του Όσκαρ, που το ίντερνετ τον βοήθησε πολύ να κερδίσει. Κάποιος διαβάζοντας το σενάριο της ταινίας θα σκεφτεί ότι πρόκειται για μια χιλιοειπωμένη ταινία, με δεκάδες εκδοχές και μονάχα διαφορετικό τρόπο αφήγησης, χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας. Όσον αφορά το σενάριο θα έχει δίκιο, όμως η σπουδαιότητα αυτής της ταινίας, μιας από τις καλύτερες ταινίες που έχουν προταθεί για το αντίστοιχο Όσκαρ, δε βρίσκεται εκεί, αλλά στον εκπληκτικό τρόπο αφήγησής της. Με εικόνες τόσο καθηλωτικά όμορφες που θα μπορούσαν να είναι έργα τέχνης και ερμηνείες χάρμα οφθαλμών (που παρόλο που η ταινία έγινε διάσημη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ΝτιΚάπριο, η απλότητα της ερμηνείας, αλλά και του πιο περίπλοκου ρόλου του Τομ Χάρντι κλέβει την παράσταση), η ταινία σε αρπάζει από την αρχή και με μερικά σωστά επιλεγμένες παύσεις σε αγχώνει και ανεβάζει τους παλμούς σου με κάθε τέλεια εξελιγμένη σκηνή. Αυτό είναι το μεγάλο επίτευγμα του Ινιαρίτου εξάλλου, το γεγονός ότι πήρε ένα κοινότοπο σενάριο, με πρωταγωνιστή έναν όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρων άνθρωπο, και το μετέτρεψε σε μια αγωνιώδη εμπειρία, τόσο δύσκολη όσο και απολαυστική στη θέαση, προσεγμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια. Η ικανότητα του Ινιαρίτου γίνεται ακόμα καλύτερα αντιληπτή από το γεγονός ότι οι καιρικές συνθήκες (έλλειψη χιονιού) ανάγκασε τα γυρίσματα να συνεχιστούν στη νότια Αργεντινή, με επίπτωση το διπλασιασμό του αρχικού αναγκαίου προϋπολογισμού, χωρίς να υπάρχει αντίκτυπος στη συνοχή του τοπίου. Με συγκινητικές εικόνες που αγγίζουν θέματα όπως ο ρατσισμός αλλά και η γενοκτονία των Ινδιάνων, η ταινία δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και πραγματικά αξίζει τις 12 υποψηφιότητες για Όσκαρ, από τις οποίες θα κερδίσει και ένα μεγάλο αριθμό. 

Αξιολόγηση: **** (Πολύ Καλή)
του MicLef
Trailer:

Το Μεγάλο Σορτάρισμα (The Big Short)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 130 λεπτά. 

Σκηνοθεσία: Άνταμ Μακ Κέι, με τους: Στιβ Καρέλ, Κρίστιαν Μπέιλ, Ράιαν Γκόσλινγκ και Μπραντ Πιτ.

Τέσσερις άνθρωποι στο χώρο της οικονομίας προβλέπουν την έκρηξη της "φούσκας" στο χώρο της πίστωσης και της στέγασης από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 και αποφασίζουν να κάνουν τις μεγάλες τράπεζες να πληρώσουν για την απληστία και την έλλειψη προνοητικότητάς τους.

Ο σκηνοθέτης Άνταμ Μακ Κέι, μέχρι τώρα σκηνοθέτης κωμωδιών όπως το "Anchorman", εξηγεί στο μέσο θεατή τι συνέβη στον κόσμο, αλλά κυρίως στην Αμερική μέχρι την κατάρρευση των μεγάλων τραπεζών όπως η Lehman Brothers, και οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχια, χωρίς να φοβάται να δείξει και το μερίδιο ευθύνης που είχε η πλειοψηφία των ανθρώπων που χωρίς δισταγμό λάμβαναν δάνεια επί δανείων, βασισμένα στη φαινομενική σταθερότητα του συστήματος. Συμπεριλαμβάνοντας διασημότητες όπως η Μάργκοτ Ρόμπι (από το "Λύκο της Γουόλ-Στριτ") και τη Σελίνα Γκόμεζ, για την επεξήγηση των δυσνόητων ορολογιών που αναπόφευκτα αναφέρονται στην ταινία, και έχοντας τον Ράιαν Γκόσλινγκ να μιλάει απευθείας στο κοινό διαλύοντας τον "τέταρτο τοίχο", η ταινία έχει μοναδικό σκοπό, εκτός από τη ψυχαγωγία του κοινού, την όσο το δυνατόν καλύτερη ενημέρωσή του για την πηγή της διεθνούς οικονομικής κρίσης μέσω μιας δίωρης ταινίας. Παρουσιάζοντας εύστοχα την περίοδο των "παχέων αγελάδων", αλλά και τη δυσκολία του κόσμου να συλλάβει την παροδικότητα της περιόδου αυτής και την τότε επικείμενη κρίση που με μαθηματική κρίση πλησίαζε, όπως και την άρνηση των τραπεζών να παραδεχτούν τη κρισιμότητα της κατάστασης, δε φοβάται να εκθέσει την αλαζονία των τραπεζιτών. Υποψήφια για 5 βραβεία Όσκαρ, με μεταξύ των οποίων και καλύτερης ταινίας (αλλά όχι και καλύτερης ερμηνείας για τον Στιβ Καρέλ για τη δεύτερη ατράνταχτη απόδειξή του ότι δεν πρόκειται μονάχα για κωμικό ηθοποιό), ήταν όχι μονάχα μια ειλικρινή προσέγγιση στην κρίση που βιώνουμε, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Μάικλ Λιούις, αλλά και μια ευρηματική μέθοδος παρουσίαση του ζητήματος. Με αξιόλογες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς και με εκρηκτικό editing, δεν αφήνει στιγμή το θεατή, χωρίς ούτε μια περιττή σκηνή, εκμεταλλευόμενη τις λίγες ώρες που τον έχει διαθέσιμο για να τον κάνει εφήμερο για αυτά που παρατηρεί γύρω του. Αν και η προσπάθεια για τη δημιουργία ψυχαγωγικής ταινίας σίγουρα επιτυγχάνεται, ο τομέας της ενημέρωσης, αν και μέχρι ενός σημείο καταφέρνει το σκοπό του, αναπόφευκτα αποπροσανατολίζει το κοινό εξαιτίας του βομβαρδισμού ονομάτων και ορολογιών, των οποίων οι εξηγήσεις είναι ταχύτατες. Παρόλο λοιπόν που το ιλιγγιώδες μοντάζ κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο, αφαιρεί τη δυνατότητα του θεατή να αφομοιώσει αυτά που του παρουσιάζονται και κουράζοντάς τον προς το τέλος. Σίγουρα θα εκτιμηθεί περισσότερο από όσους έχουν ήδη ασχοληθεί με το αντικείμενο, αλλά θα είναι και κίνητρο για ενασχόληση για όσους δεν είναι ενημερωμένοι. Σίγουρα θα είναι πολύ πιο εύπεπτη στη δεύτερη θέαση. Εξαιρετική ιδέα και δεξιοτεχνική εκτέλεσή της, είναι αξιοθαύμαστο το ανθρώπινο δυναμικό που ο Άνταμ Μακ Κέι κατάφερε να συλλέξει για την παρουσίαση ενός τόσο ζεστού ακόμα θέματος. 

Αξιολόγηση: ***1/2 (Καλή/Πολύ Καλή)

του MicLef
Trailer:

Η τελευταία επιθυμία του Άλαν Ρίκμαν

Ο πρόσφατα αποθανών ηθοποιός Άλαν Ρίκμαν, του οποίου ο θάνατος συντάραξε τον κινηματογραφικό χώρο και ειδικά το κινηματογραφικό σύμπαν του Χάρι Πότερ, είχε γυρίσει λίγο καιρό πριν πεθάνει το βίντεο που ακολουθεί. Στηριζόμενο στην πολιτική πληρωμής του YouTube μέσω διαφημίσεων, ο Άλαν Ρίκμαν ζητάει να δείτε και να κοινοποιήσετε αυτό το κατά τα άλλα ανούσιο βίντεο, καθώς τα έσοδα από τις διαφημίσεις που θα συγκεντρώσει θα δοθούν στις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις "Save the Children" και "Refugee Council" για την περίθαλψη και φροντίδα των προσφύγων.

Το hashtag #OscarsSoWhite χρησιμοποιείται όλο και πιο συχνά

Παρατηρώντας την εθνική ομοιότητα στους υποψήφιους της κατηγορίας καλύτερων ερμηνειών στα όσκαρ των δύο τελευταίων χρόνων, με τους 20 υποψήφιους να είναι όλοι λευκοί, η Τζάντα Πίνκετ Σμιθ, (ηθοποιός στο "Collateral" και σύζυγος του Γουίλ Σμιθ) αποφάσισε να μποϊκοτάρει τα βραβεία Όσκαρ και το γνωστοποίησε κοινοποιώντας ένα βίντεο στο youtube όπου εξηγεί τους λόγους, και μέχρι τώρα την έχει συμμεριστεί ο δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθέτης Σπάικ Λι. Η απόφασή τους έχει λάβει εξίσου θετική και αρνητική αντίδραση από το κοινό, με πολλούς χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να χρησιμοποιούν το #OscarsSoWhite, διαμαρτυρόμενοι για την έλλειψη υποψηφιοτήτων στα Όσκαρ για ταινίες όπως οι: Κριντ: Η γέννηση ενός θρύλου, Staight Outta Compton, Beasts of Nation και Concussion, οι οποίες σύμφωνα με το κοινό περιείχαν εξαιρετικές ερμηνείες από τους μαύρους πρωταγωνιστές τους. Η Ακαδημία δεν έχει απαντήσει στο αίτημα, την ίδια στιγμή που άλλοι αντεπιτίθονται, ισχυρόμενοι πως άλλες χρονιές έχουν υπάρξει υποψήφιοι, αλλά και νικητές μαύροι ηθοποιοί και ότι απλά οι ερμηνείες που προσέφεραν τις τελευταίες δύο χρονιές δεν ήταν καλύτερες από αυτές των υποψήφιων, λευκών ανταγωνιστών τους. Ακολουθεί το βίντεο της Τζάντα Πίνκετ Σμιθ:

Πέθανε σε ηλικία 69 ετών ο Άλαν Ρίκμαν

Ο Άλαν Ρίκμαν, ένας από τους πιο αγαπητούς και αξιοθαύμαστους Άγγλους ηθοποιούς πέθανε σε ηλικία 69 ετών. Ο θάνατός του επιβεβαιώθηκε τη Πέμπτη από την οικογένειά του που είπαν ότι πέθανε "περικυκλωμένος από φίλους και συγγενείς". Ο Ρίκμαν υπέφερε από καρκίνο.

Ο Ρίκμαν βρήκε μεγάλη απήχηση στο νεανικό κοινό, ως ο καθηγητής Σνέιπ στις ταινίες Χάρι Πότερ. Όμως ο ηθοποιός ήταν στον κινηματογραφικό χάρτη από τότε που έπαιξε τον Χανς Γκρούμπερ, τον εικονικό αντίπαλο του Μπρους Γουίλις στο πρώτο, "Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει", ένα ρόλο που του προσφέρθηκε δύο μέρες αφού προσγειώθηκε στο Λος Άντζελες, σε ηλικία 41 χρόνων, για να κυνηγήσει την υποκριτική.

Ο Γκρούμπερ ήταν ο πρώτος από τρεις διάσημους κακούς που έπαιξε ο Ρίκμαν: ήταν ο εξωφρενικός σερίφης του Νότινχαμ στο "Ρομπέν των Δασών" του 1991 όπως και ο τρομαχτικός Ρασπούτιν σε ένα δημοφιλές έργο του HBO το 1995.

Όμως ο Ρίκμαν ήταν και εξαιρετικός ως ηγούμενος ενός έργου, αν και με λιγότερη διασημότητα από τους προηγούμενους ρόλους, όπως στο "Truly, Madly, Deeply" και στο "Love, Actually".

Μέχρι το τέλος της ζωής του, μεταξύ άλλων βραβείων, είχε κερδίσει μια Χρυσή Σφαίρα, ένα Έμμι και ένα BAFTA, δηλώνοντας την εκτίμηση του και από τους συναδέλφους του. Ο σπουδαιότερος ρόλος του, αυτός του Σέβερους Σνέιπ στιγμάτισε το κοινό, ενσαρκώνοντας τέλεια το χαρακτήρα του βιβλίου, και αφήνοντάς μας, με μερικές από τις πιο αξέχαστες ατάκες των τελευταίων χρόνων:

Ο προκλητικός(?) Ricky Gervais στις Χρυσές Σφαίρες

Ο προκλητικός βρετανός κωμικός Ricky Gervais, δημιουργός του βρετανικού και του αμερικανικού The Office, ήταν ο κύριος παρουσιαστής των φετινών χρυσών σφαιρών διχάζοντας το διαδίκτυο. Ξεκινώντας το μονόλογό του στην τέταρτή του ανάθεση αυτού του ρόλου, είπε:

"Σουτ. Σκάστε, αηδιαστικά χαπακωμένα, σεξουαλικά ανώμαλα αποβράσματα. Θέλω να κάνω αυτόν τον μονόλογο και μετά να κρυφτώ. Ούτε ο Σον Πεν δε θα με βρει. Καρφί."

Δείχνοντας την παντελή διαφοροποίηση από τους βαρετούς παρουσιαστές και κάνοντας μία νύξη στο ρόλο που έπαιξε ο Σον Πεν στη σύλληψη του μεγαλο-μαφιόζου του Μεξικού Ελ Τσάπο. Στη συνέχεια, σε ένα από τα πιο προκλητικά του σχόλια, για μερικούς, αναφέρθηκε στον Μπρους Τζένερ, τώρα Κέιτλιν Τζένερ και την αλλαγή φύλου της, καθώς και στο σχόλιό του για τις γυναίκες οδηγούς, εξαιτίας των δικαστικών περιπετειών που είχε λόγω του αυτοκινητιστικού ατυχήματός της. 

"Αλλά όπως είπε θέλω να είμαι καλός σήμερα, έχω αλλάξει. Όχι τόσο όσο ο Βρους Τζένερ, πορφανώς, τώρα Κέτλιν Τζενερ, τι χρονιά είχε. Έγινε πρότυπο για τρανς σε όλο το κόσμο, δείχνοντας σπουδαία γενναιότητα, καταρρίπτοντας εμπόδια και διαλύοντας στερεότυπα. Δεν έκανε πολλά για τις γυναίκες οδηγούς, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα."

Αναφερόμενος, στη συνέχεια

, στο πόσο προβλέψιμα είναι τα υψηλού κύρους βραβεία στη βιομηχανία του κινηματογράφου, αλλά και στην αστεία επιλογή του "the Martian" στην κατηγορία κωμωδία/μιούζικαλ, συνέχιζε λέγοντας:

"Μια δημοσίευση του Χόλιγουντ είπε ότι το ότι εγώ θα παρουσιάζω θα σημαίνει ότι κάποιοι αστέρες δε θα πάρουν το βραβείο τους, από φόβο ότι θα διακωμωδηθούν, λες και οι αστέρες δε θα πάρουν το βραβείο τους, ειδικά αν η εταιρία τους έχει ήδη πληρώσει για αυτό."

Αναφερόμενος σε μια από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς, το Spotlight, πετώντας μπιχτές για τις κατηγορίες του Ρόμαν Πολάνσκι για παιδοφιλία και βιασμό, είπε:

"Το εξαιρετικό Spotlight  είναι υποψήφιο. Η Καθολική Εκκλησία είναι εξοργισμένη με αυτή την ταινία επειδή αποκαλύπτει το γεγονός ότι 5% όλων των ιερέων έχουν παρενοχλήσει σεξουαλικά παιδιά και τους έχει επιτραπεί να δουλεύουν χωρίς επιπτώσεις. Ο Ρόμαν Πολάνσκι το αποκάλεσε την καλύτερη ρομαντική ταινία όλων των εποχών." 

Τέλος, σε μερικές κωμικές στιγμές επανήλθε στο φιάσκο της υποψηφιότητας (και μετέπειτα νίκης) του "the Martian", αστειεύτηκε για την ισότητα των μισθών των γυναικών, συνδέοντάς τον με ένα προηγούμενο αστείο του για τη Τζένιφερ Λόρενς που διαμαρτυρήθηκε για τους άνισους μισθούς των δύο φύλων και τέλος μας υπενθύμισε ότι οι Χρυσές Σφαίρες είναι μονάχα συμβολικές είπε:

"O Hollywood Foreign Press θεώρησε το Martian στην κατηγορία Κωμωδία και το έβαλε στους υποψήφιους και έτσι ο Ματ Ντέιμον είναι εδώ, αυτό έλυσε το πρόβλημα. Για να είμαι δίκαιος, το Martian ήταν πιο αστείο από το Pixels, αλλά και η Λίστα του Σίντλερ ήταν."

"Πολλά γυναικεία ρεμέικ γίνονται (Ghostbusters, Ocean's 11) και αυτό είναι σπουδαίο για τα στούντιο επειδή έχουν εγγυημένη εμπορική επιτυχία και δε χρειάζεται να ξοδέψουν πολλά χρήματα στο καστ."

"Αυτό το βραβείο είναι άχρηστο. Είναι λίγο μέταλλο που κάποιος καλός μπερδεμένος δημοσιογράφος ήθελε να σας δώσει για να σας γνωρίσει και να βγάλει selfies με εσάς."

Πολλοί θεώρησαν το μονόλογο του Ricky Gervais ακραίο, αλλά η αλήθεια ήταν ότι ο αθυρόστομος βρετανός έβγαλε τα άπλυτα του Χόλιγουντ στη χώρα, κάτι που πολύ σπάνια συμβαίνει, μολύνοντας την ωραιοποιημένη και γυαλισμένη εικόνα που το Χόλιγουντ προσπαθεί να δημιουργήσει για τον εαυτό του. Στηριζόμενος μονάχα σε αληθινά γεγονότα και γενικά αποδεκτές αλήθειες ανάμεσα στους ανθρώπους της επιχείρησης, προσβάλλει μονάχα τους υπερβολικά political correct ανθρώπους, και αυτό είναι καλό, διότι αν αυτοί οι άνθρωποι παρουσίαζαν τα βραβεία, δε θα είχαν τη διασημότητα που έλαβαν.

Δείτε εδώ ολόκληρο το μονόλογο:

Η Διαδρομή (Collateral)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 120 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Μάικλ Μαν, με τους: Τομ  Κρουζ, Τζέιμι Φοξ και Τζάντα Πίνκετ Σμιθ.

Ένας ταξιτζής καταλήγει όμηρος και εργαλείο ενός πληρωμένου δολοφόνου ο οποίος τον χρειάζεται για να φέρει εις πέρας τις δολοφονίες που πρέπει να κάνει το ίδιο βράδυ στο Λος Άντζελες.

Ο Μαικλ Μανν, ο ταλαντούχος σκηνοθέτης του "Insider" και της "Έντασης" αποφασίζει να συνεργαστεί με τα αστέρια του Χόλιγουντ: Τομ Κρουζ και Τζέιμι Φοξ, προσφέροντας στον Τζέιμι Φοξ υποψηφιότητα για Όσκαρ και στον Τομ Κρουζ έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους ρόλους της καριέρας του, ως ο ψυχρός δολοφόνος Βίνσεντ. Με κύριο περιβάλλον το ταξί παρακολουθούμε τον Μαξ (Τζέιμι Φοξ), έναν άνθρωπο που ποτέ δεν εκπλήρωσε όσα ονειρευόταν για τον εαυτό του, να χρησιμοποιεί τα βασικά ένστικτα επιβίωσης του και τη λογική του προκειμένου να ξεφύγει από τον εφιάλτη στον οποίο εξελίχθηκε η βάρδιά του. Αν και οι ερμηνείες είναι αρκετές για να διατηρούν το ενδιαφέρον πάνω από το ρελαντί (με την υποψηφιότητα όμως του Τζέιμι Φοξ να είναι υπερβολική) και ορισμένοι από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι πολύ ιδιαίτεροι, η υπόλοιπη ταινία υποφέρει από τις αμπελοφιλοσοφίες που ο Βίνσεντ αραδιάζει στον Μαξ και τους θεατές, οι οποίες υποτίθεται ότι περιέχουν θεμελιώδη ερωτήματα για την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά μονάχα επιβαρύνουν την εξέλιξης της ταινίας. Παρόλο λοιπόν που η βασική ιδέα είναι υλικό ικανό να παράξει μια κινηματογραφική εμπειρία, αποτελεί μια μιαμισάωρη πολυλογία (αν και , ομολογουμένως, η παρουσίαση του νυχτερινού Λος Άντζελες είναι πετυχημένη), μέχρι το τέλος, στο οποίο μια διαβολική σύμπτωση αποκαλύπτει ότι μια κοπέλα που ο Μαξ είχε μεταφέρει εκείνη τη μέρα είναι ο επόμενος στόχος του Βίνσετ, σε μια στιγμή σεναριακής αφέλειας που αγγίζει τα όρια σαπουνόπερας. Προσθέτοντας σε αυτό την απολύτως ξαφνική μεταμόρφωση του Μαξ σε ικανότεροτερο δολοφόνο από τον επαγγελματία δολοφόνο Βίνσετ, τον οποίο μέχρι προσφάτως φοβόταν, προκύπτει μια ταινία εξαιρετικά χαμηλής ποιότητας για τα επίπεδα που ο Μαικλ Μαν συνήθως κινείται. 

Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή)

του MicLef
Trailer:

Νοτιάς

Ελληνική ταινία. Διάρκεια: 99 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Τάσος Μπουλμπέτης, με τους: Γιάννης Νιάρρος, Θέμης Πάνου, Μαρία Καλλιμάνη, Ταξιάρχης Χάνος, Αργύρης Ξάφης, Ερρίκος Λίτσης, Όμηρος Πουλάκης και Μελισσάνθη Μάχουτ.

Η ζωή του νεαρού Σταύρου περνά πολλές διακυμάνσεις λόγω μεγάλων ερώτων και πολιτικών αλλαγών από τη δεκαετία του '60 και μετά.

Στη δεύτερη ταινία του ταλαντούχου Μπουλμέτη (της εξαιρετικής "Πολίτικης Κουζίνας") κάνουμε ένα ταξίδι στην ιστορία αλλά και στη ζωή των περισσότερων ανθρώπων που έζησαν τις χρονικές περιόδους που η ταινία διαδραματίζεται, με πρωταγωνιστή το Σταύρο, ο οποίος από μικρός αγαπούσε τους αρχαιοελληνικούς μύθους (υποδυόμενος από τον πολύ καλό Γιάννη Νιάρρο στη μεγαλύτερη ηλικία). Μια ιστορία γεμάτη με στιγμές από τη ζωή όλων των θεατών, ειδικά αυτών που είναι άνω των 50 χρονών, με πετυχημένη απεικόνιση της ελληνικής οικογένειας, αλλά και πειστική απόδοση της πραγματικότητας στην Ελλάδα. Αν και είναι λοιπόν μια γλυκιά ταινία με μοναδική πρόθεση να πει μια ιστορία που θα ταξιδέψει τους θεατές πέφτει στην παγίδα του να πατήσει στα βήματα της "Πολίτικης Κουζίνας" και να ενταχθεί στην κατηγορία των πιο τυποποιημένων ταινιών του ευρωπαϊκού κινηματογράφου: αυτή των ιστορικοφανών φανταστικών ιστοριώναφηγήσεων. Χρησιμοποιώντας την πολυχρησιμοποιημένη τεχνική τη αφήγησης, ακολουθούμε τον Σταύρο καθώς αρχίζει να νιώθει την έλξη για το αντίθετο φύλο αλλά και τον κινηματογράφο, μέσα από τη συρραφή γεγονότων της ζωής του και τις στερεοτυπικές φιγούρες του περίγυρου του (ο συντηρητικός αλλά συναισθηματικός πατέρας, η σφιγμένη αλλά έξυπνη μητέρα, ο επαναστατικός φίλος, η σαγηνευτική και ανέμελη κοπέλα), σε μια προσπάθεια να αγγίξει όσο το δυνατόν περισσότερους θεατές. Και το καταφέρνει, κυρίως όμως μέσω τον αληθοφανών διαλόγων και τον αξιόλογων ερμηνειών από όλους τους ηθοποιούς και όχι τόσο μέσω της παρουσίασης μιας ιστορίας με πραγματική αγάπη και νοσταλγία, όπως το "Σινεμά Ο Παράδεισος", αλλά με τη "συμπτωματική" αφήγηση μιας ιστορίας από τον κάθε έναν από τους χαρακτήρες της ταινίας για τη ζωή του, μεταξύ των οποίων και αυτή της Ζωζώς Σαπουντζάκη. Η παραγωγή της ταινίας, αν και είναι για τα επίπεδα ελληνικής ταινίας εξαιρετική, φαίνεται να επιβάλλονται υπερβολικά στο οπτικό αποτέλεσμα εταιρίες όπως η AMSTEL, η Παπαδοπούλου, η METAXA και άλλες, και ενώ κάνουν την αξιέπαινη επιλογή της διαφήμισης μέσω της στήριξης του ελληνικού κινηματογράφου, τα προϊόντα τους παρουσιάζονται τόσο εμφανώς μέσα στην ταινία που είναι δύσκολο ορισμένες σκηνές να μη φανούν σα καλογυρισμένες διαφημίσεις. Τα οπτικά εφέ από την εταιρία Magikon είναι αποδεκτά αναλογιζόμενοι τη χρηματοδότηση που ίσως είχαν. και όλοι οι παράγοντες της ταινίας φαίνεται να έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, μεταξύ των οποίων και η Ευανθία Ρεμπούτσικα, της οποίας η μουσική ακούγεται και μόνη της (με μοναδική ένσταση την υποχρεωτική χρήση ακορντεόν σε κάθε ευρωπαϊκή ταινία μετά το "Αμελί"). Αν μονάχα πατούσαν σε ένα λιγότερο κοινότοπο σενάριο, το οποίο μάλιστα έχει μεταφραστεί πιο αποδοτικά και σε σοβαρότερες κοινωνικοπολιτικές μεταρρυθμίσεις (Η Μικρασιατική Καταστροφή) από τον ίδιο σκηνοθέτη στην πρώτη του ταινία θα ήταν μια πραγματική εμπειρία. Εντυπωσιακή και προσεγμένη για ελληνική παραγωγή, αν είχε βγει τη δεκαετία του '90 θα αποθεωνόταν, τώρα όμως μοιάζει να μην έχει να πει κάτι που δεν έχει ειπωθεί καλύτερα από άλλες ταινίες.

Αξιολόγηση: *** (Καλή)

του MicLef

Trailer:

Καληνύχτα Μαμά (Ich Seh, Ich Sech - Goodnight Mommy)

Αυστριακή ταινία. Διάρκεια: 99 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Σέβεριν Φιάλα και Βερόνικα Φραντζ, με τους: Σουζαν Γουέστ, Λούκας Σβαρτζ και Ελίας Σβαρτζ.

Δύο δίδυμα παιδιά μετακομίζουν στο καινούργιο σπίτι τους με τη μητέρα τους, ύστερα από το χειρουργείο πλαστικής προσώπου που υποβλήθηκε, όμως δεν αναγνωρίζουν το άτομο κάτω από τους επιδέσμους.

Παρακολουθώντας τη πορεία της ταινίας στα φεστιβάλ κινηματογράφου είναι δύσκολο να μην εντυπωσιαστεί κανείς. Όμως αποδεικνύεται πολύ κατώτερη των προσδοκιών. Αν και η βασική ιδέα δίνει πολλές δυνατότητες εξέλιξης σε ένα ψυχολογικό ή απλά ψυχαγωγικό θρίλερ, η μια σκηνή μετά την άλλη περνάει αφιερώνοντας υπερβολικά πολύ χρόνο στη σχέση των δύο αδερφών και όχι τόσο στη σχέση τους με τη μητέρα τους, που είναι και το κύριο θέμα της ταινίας. Ίσως μέρος της ευθύνης για τις υψηλές προσδοκίες να είχε το τρέιλερ, το οποίο περιέχει ενδιαφέρουσες σκηνές, οι οποίες όμως αποδεικνύεται ότι είναι όνειρα των παιδιών, δίχως να εξυπηρετούν κάτι που θα βοηθούσε να εμβαθυνθεί η ταινία ή έστω οι λιγοστοί, χάρτινοι, χαρακτήρες. Καθώς η ταινία προχωράει και τα παιδιά φαίνεται να μην αντέχουν άλλο τη συμπεριφορά της μητέρας τους αρχίζουν να ενώνουν τα κομμάτια του παζλ και να οργανώνουν την αντεπίθεσή τους. Παρά λοιπόν την ήπια και ανήσυχη ατμόσφαιρα που δημιουργείται, η ταινία στο τελευταίο μισάωρο της κλιμάκωσης, ευτελίζεται σε μια εκδοχή torture porn, από την οποία εξάγεται η ανατροπή και μεγάλη αποκάλυψη της ταινίας, που όχι μόνο απογοητεύει, αλλά κάνει και πολλές από τις προηγούμενες σκηνές της ταινίας ανούσιες, διαλύοντας το χαρακτήρα της ταινίας. Τα δύο δίδυμα παιδιά είναι επιλεγμένα με σκέψη και η μητέρα αποτελεί μια στοιχειωτική παρουσία, όμως η επιλογή η ταινία να στηριχθεί στην ανατροπή του τέλους, και όχι στη σύγκρουση των χαρακτήρων, τη μετατρέπει σε κοινότοπη, χαραμίζοντας την ένταση που προσεκτικά, αν και αργά, χτιζόταν μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Αξιολόγηση: ** (Ενδιαφέρουσα)
του MicLef
Trailer:

Ανωτέρα Βία (Force Majeure - Turist)

Σουηδική ταινία. Διάρκεια: 120 λεπτά. 

Σκηνοθεσία: Ρούμπεν Έστλουντ, με τους: Γιοχάνες Κούνκε, Λίζα Λόβεν Κόνγκσλι και Κρίστοφερ Χίβγιου.

Τα μέλη μια τετραμελούς οικογένειας πάνε για σκι στις γαλλικές Άλπεις και επιβιώνουν ύστερα από τη δημιουργία μιας χιονοστιβάδας. Το συμβάν διαταράσσει τη σχέση του ζεύγους της οικογένειας καθώς δημιουργείται ερώτημα για τον ανδρισμό του πατέρα.

Ξεκινώντας με απόλυτη ησυχία και έχοντας ως σχεδόν μοναδική μουσική συνοδεία μια έντονη εκδοχή του "Καλοκαιριού" του Βιβάλντι, που μπορείτε να βρείτε εδώ, παρατηρούμε με αργά πλάνα μια ήρεμη βορειο-ευρωπαϊκή οικογένεια να απολαμβάνει τις διακοπές της. Όλα αλλάζουν όταν η χιονοστιβάδα διαλύεται, για να αποκαλυφθεί ότι κατά τη διάρκειά της, ο πατέρας της οικογένειας είχε εγκαταλείψει τους υπόλοιπους σε μια ενστικτώδη προσπάθεια επιβίωσης. Διατηρώντας αργούς ρυθμούς από την αρχή μέχρι το τέλος, βλέπουμε τη σχέση των γονέων να διαβρώνεται επίπονα αργά μέσα από μερικές εύστοχες σκηνές που πολλά ζευγάρια έχουν βιώσει σε κάποιο στάδιο της σχέσης τους, ενώ κάθε στιγμή αφήνει το θεατή χρόνο να συλλογιστεί μόνος του τι πιστεύει πάνω στο θέμα. Το θέμα αυτό είναι ο ανδρισμός και η αντίληψη που υπάρχει για τους ρόλους των δύο φίλων πάνω στην οποία έχει χτιστεί η σημερινή κοινωνία, στην οποία αν και πολλά από αυτά που αναμένεται από το κάθε φύλο είναι παράλογα σε σχέση με τους καιρούς που ζούμε, βρίσκονται στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Η ταινία δεξιοτεχνικά μας κάνει να ταυτιστούμε με τη γυναίκα που απελπισμένα ψάχνει να βρει το δίκιο της, ενώ χωρίς να το καταλάβουμε, μέσα στο τελευταίο μισάωρο, συμμετέχοντας στη φιλία του πατέρα με έναν παλιό φίλο, βλέπουμε τον πραγματικό του εαυτό. Έναν εαυτό που αντέδρασε "λάθος" σε μια κρίσιμη στιγμή και τα στερεότυπα για τα φύλα του τον στοιχειώνουν, κλονίζοντας τον ανδρισμό του και αμφισβητώντας την καταλληλότητά του για γονέα. Στερεότυπα που σε λίγα μονάχα λεπτά ξετυλίγονται στη σκηνή του κλαμπ, με τους άντρες να συμπεριφέρονται ημίγυμνοι σα ζώα, κραυγάζοντας, όπως θα γινόταν στη φύση για να δηλώσουν την υπεροχή τους απέναντι στα υπόλοιπα αρσενικά, από όπου ο άντρας, νιώθοντας ντροπή για τη συμπεριφορά του, αδυνατεί να συμμετάσχει σε αυτή την έκρηξη "ανδρισμού" και φεύγει γρήγορα.  Ενώ βλέπουμε το ζευγάρι να προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα του, ο επιστάτης του ξενοδοχείου, υπεροπτικά κοιτώντας από τον πάνω όροφο του ξενοδοχείου αδιάκριτα ενσαρκώνει τη κοινωνία, που χωρίς καμία γνώση για τα προηγούμενα κρίνει τις καταστάσεις μονάχα με στερεότυπα. Το ξύλινο ξενοδοχείο και τα λευκά χιονισμένα τοπία αποτελούν το τέλειο μέρος για την εξέλιξη αυτής της μάχης χαρακτήρων η οποία με μερικές πετυχημένες χιουμοριστικές πινελιές περιγράφει άριστα την κωμικοτραγικότητα της κατάστασης. Ενώ όμως όλα υποτίθεται ότι έχουν μπει στη θέση τους όπως θα συνέβαινε σε μια "σωστά" λειτουργική οικογένεια, έρχεται η τελευταία σκηνή για να ταρακουνήσει μέχρι τα θεμέλια όλη τη δομή που είχε χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, διαλύοντας τα φυλετικά στερεότυπα και σβήνοντας με ένα αργό πλάνο, αρκετό για να αναλογιστεί ο θεατής τι έβλεπε πραγματικά τόση ώρα. Υποψήφια μονάχα για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, ήταν μια από τις πιο εντυπωσιακές εμφανίσεις ευρωπαϊκού κινηματογράφου το 2014.

Αξιολόγηση: **** (Πολύ Καλή)

του MicLef

Trailer:

Star Wars: Η Δύναμη Ξυπνάει (Star Wars: The Force Awakens)

Αμερικανική ταινία. Διάρκεια: 135 λεπτά.

Σκηνοθεσία: Τζέι Τζέι Έιμπραμς, με τους: Ντέιζι Ρίντλεϊ, Τζον Μπογιέγκα, Χάρισον Φορντ, Όσκαρ Ισαάκ και Κάρι Φίσερ.

Τρεις δεκαετίες μετά την πτώση της Γαλακτικής Αυτοκρατορίας, μια νέα απειλή, το Πρώτο Τάγμα, προσπαθεί να καταστρέψει τη Δημοκρατία, που βοηθά την Αντίσταση. Σε μια τελευταία προσπάθεια επιβίωσης, μια ομάδα ηρώων προσπαθεί να εντοπίσει τον Λιουκ Σκάιγουοκερ, τον τελευταίο ζωντανό Τζεντάι, ενώ το Πρώτο Τάγμα προσπαθεί να τους σταματήσει. 

Δέκα χρόνια μετά την τρίτη ταινία της δεύτερης τριλογίας ενός από τα πιο εμβληματικά franchices του κινηματογράφου επανεκκινείται. Έχοντας αποκτήσει τα πνευματικά δικαιώματα των Star Wars το 2012, από τον George Lucas, καθιστώντας τον τον πιο πλούσιο άνθρωπο της βιομηχανίας του κινηματογράφου, η Walt Disney Company, σε μία από τις πιο έξυπνες κινήσεις της, επαναθερμένει το ακόμη ζεστό κινηματογραφικό σύμπαν των Star Wars. Προσλαμβάνοντας τον Τζέι Τζέι Έιμπραμς, ο σκηνοθέτης της σειράς "Lost", που με μεγάλη επιτυχία σκηνοθέτησε το reboot του Σταρ Τρεκ του 2009 και το sequel του, αναλαμβάνει να δημιουργήσει μια ταινία ικανοποιώντας τα εκατομμύρια φανς της σειράς του Star Wars με μεγάλο εύρος ηλικιών. Μάλλον σοφά, κρίνοντας από τη δεύτερη τριλογία του Star Wars, η δημιουργική ομάδα της καινούργιας ταινίας αποφάσισε να απορρίψει τις σεναριακές προτάσεις του George Lucas, αποφάσισε όμως να ανακυκλώσει, μάλλον υπερβολικά εμφανώς, το σενάριο της πρώτης ταινίας, του 1977. Αν και οφθαλμοφανές και κατακριτέο από όσους περίμεναν κάτι πρωτότυπο, που ήταν λίγοι, η ταινία προτίμησε να ακολουθήσει την ίδια συνταγή προσθέτοντας μονάχα ως πρωταγωνίστρια τη Ντέιζι Ρίντλεϊ, ικανοποιητικής ερμηνευτικής ικανότητας και ομορφιάς αντάξια της Κάρι Φίσερ της πρωτότυπης τριλογίας, και ως συμπρωταγωνιστή τον μαύρο Τζον Μπογιέγκα, καταρρίπτοντας το ανδροκρατούμενο, λευκό καστ των προηγούμενων ταινιών, ως το μόνο καινοτόμο στοιχείο. Έχοντας σπάσει σχεδόν όλα τα ρεκόρ εισπράξεων, είναι πολύ πιθανό να εκτοπίσει το "Avatar" από τη θέση της ταινίας με τις μεγαλύτερες εισπράξεις με τα εντυπωσιακά 2,8 δισεκατομμύρια εισπράξεών του, έχοντας συγκεντρώσει 1 δισεκατομμύριο δολάρια πριν καν γίνει η πρεμιέρα στην Κίνα, που έχει ένα από τα μεγαλύτερα κοινά για μπλοκμπάστερς. Αν και τα οπτικά εφέ είναι ομολογουμένως εξαιρετικά και οι σκηνές δράσης σκηνοθετημένες με δεξιοτεχνία, η απόλυτη κοινοτοπία και η αντικατάσταση ενός από τους πιο αξιομνημόνευτους "κακούς" του σινεμά, του Darth Vader, από τον Κάιλο Ρεν, μια φτηνή αντιγραφή και κάπως "κλαψιάρικη" εκδοχή του Darth Vader και τον ηγέτη Σνόουκ, ένα μηδενικά ανεπτυγμένο χαρακτήρα δημιουργημένο από cgi και τη φωνή του Άντι Σέρκις (ο ηθοποιός που έπαιζε το Γκόλουμ στους Άρχοντες των Δαχτυλιδιών) εμποδίζουν την ταινία να απογειωθεί. Αυτό και οι αδικαιολόγητα κακογραμμένοι διάλογοι κατέστρεφαν κατά στιγμές την ένταση και τη ροή της ταινίας, αλλά οι φανς σίγουρα δε θα απογοητευτούν, καθώς η πληθώρα αναφορών στις παλιές ταινίες, χρησιμοποιημένη με φειδώ και τα δεκάδες cameos, μεταξύ των οποίων και μεγάλα ονόματα όπως ο Ντάνιελ Γκρεγκ, θα ενθουσιάσουν όσους περίμεναν μια ταινία μακριά από αρχικό υλικό. Αποτελώντας μια δυναμική αρχή για μια, τουλάχιστον, τριλογία, μας αφήνει θέλοντας κι άλλο, επιθυμώντας όμως κάτι καλύτερο.

Αξιολόγηση: **1/2 (Ενδιαφέρουσα/Καλή)

του MicLef

Trailer: