Σκηνοθεσία: Ρούμπεν Έστλουντ, με τους: Γιοχάνες Κούνκε, Λίζα Λόβεν Κόνγκσλι και Κρίστοφερ Χίβγιου.
Τα μέλη μια τετραμελούς οικογένειας πάνε για σκι στις γαλλικές Άλπεις και επιβιώνουν ύστερα από τη δημιουργία μιας χιονοστιβάδας. Το συμβάν διαταράσσει τη σχέση του ζεύγους της οικογένειας καθώς δημιουργείται ερώτημα για τον ανδρισμό του πατέρα.
Ξεκινώντας με απόλυτη ησυχία και έχοντας ως σχεδόν μοναδική μουσική συνοδεία μια έντονη εκδοχή του "Καλοκαιριού" του Βιβάλντι, που μπορείτε να βρείτε εδώ, παρατηρούμε με αργά πλάνα μια ήρεμη βορειο-ευρωπαϊκή οικογένεια να απολαμβάνει τις διακοπές της. Όλα αλλάζουν όταν η χιονοστιβάδα διαλύεται, για να αποκαλυφθεί ότι κατά τη διάρκειά της, ο πατέρας της οικογένειας είχε εγκαταλείψει τους υπόλοιπους σε μια ενστικτώδη προσπάθεια επιβίωσης. Διατηρώντας αργούς ρυθμούς από την αρχή μέχρι το τέλος, βλέπουμε τη σχέση των γονέων να διαβρώνεται επίπονα αργά μέσα από μερικές εύστοχες σκηνές που πολλά ζευγάρια έχουν βιώσει σε κάποιο στάδιο της σχέσης τους, ενώ κάθε στιγμή αφήνει το θεατή χρόνο να συλλογιστεί μόνος του τι πιστεύει πάνω στο θέμα. Το θέμα αυτό είναι ο ανδρισμός και η αντίληψη που υπάρχει για τους ρόλους των δύο φίλων πάνω στην οποία έχει χτιστεί η σημερινή κοινωνία, στην οποία αν και πολλά από αυτά που αναμένεται από το κάθε φύλο είναι παράλογα σε σχέση με τους καιρούς που ζούμε, βρίσκονται στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Η ταινία δεξιοτεχνικά μας κάνει να ταυτιστούμε με τη γυναίκα που απελπισμένα ψάχνει να βρει το δίκιο της, ενώ χωρίς να το καταλάβουμε, μέσα στο τελευταίο μισάωρο, συμμετέχοντας στη φιλία του πατέρα με έναν παλιό φίλο, βλέπουμε τον πραγματικό του εαυτό. Έναν εαυτό που αντέδρασε "λάθος" σε μια κρίσιμη στιγμή και τα στερεότυπα για τα φύλα του τον στοιχειώνουν, κλονίζοντας τον ανδρισμό του και αμφισβητώντας την καταλληλότητά του για γονέα. Στερεότυπα που σε λίγα μονάχα λεπτά ξετυλίγονται στη σκηνή του κλαμπ, με τους άντρες να συμπεριφέρονται ημίγυμνοι σα ζώα, κραυγάζοντας, όπως θα γινόταν στη φύση για να δηλώσουν την υπεροχή τους απέναντι στα υπόλοιπα αρσενικά, από όπου ο άντρας, νιώθοντας ντροπή για τη συμπεριφορά του, αδυνατεί να συμμετάσχει σε αυτή την έκρηξη "ανδρισμού" και φεύγει γρήγορα. Ενώ βλέπουμε το ζευγάρι να προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα του, ο επιστάτης του ξενοδοχείου, υπεροπτικά κοιτώντας από τον πάνω όροφο του ξενοδοχείου αδιάκριτα ενσαρκώνει τη κοινωνία, που χωρίς καμία γνώση για τα προηγούμενα κρίνει τις καταστάσεις μονάχα με στερεότυπα. Το ξύλινο ξενοδοχείο και τα λευκά χιονισμένα τοπία αποτελούν το τέλειο μέρος για την εξέλιξη αυτής της μάχης χαρακτήρων η οποία με μερικές πετυχημένες χιουμοριστικές πινελιές περιγράφει άριστα την κωμικοτραγικότητα της κατάστασης. Ενώ όμως όλα υποτίθεται ότι έχουν μπει στη θέση τους όπως θα συνέβαινε σε μια "σωστά" λειτουργική οικογένεια, έρχεται η τελευταία σκηνή για να ταρακουνήσει μέχρι τα θεμέλια όλη τη δομή που είχε χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, διαλύοντας τα φυλετικά στερεότυπα και σβήνοντας με ένα αργό πλάνο, αρκετό για να αναλογιστεί ο θεατής τι έβλεπε πραγματικά τόση ώρα. Υποψήφια μονάχα για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, ήταν μια από τις πιο εντυπωσιακές εμφανίσεις ευρωπαϊκού κινηματογράφου το 2014.
Αξιολόγηση: **** (Πολύ Καλή)
του MicLef
Trailer:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου